Η ομοσπονδία... γυμνή!

Του Γιάννου ΧαραλαμπίδηΔρ Διεθνών Σχέσεων
Το ΑΚΕΛ και η Κυβέρνηση βάλλουν εναντίον όσων αντιτίθενται στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και επιμένουν, όπως και το σύνολο σχεδόν του κομματικού συστήματος, ότι πρόκειται για φόρμουλα επανένωσης. Ισχυρίζονται δε, ότι δεν πρόκειται για λύση η οποία εμπεριέχει τουρκικές θέσεις. Το ερώτημα είναι εάν ο ισχυρισμός αυτός ανταποκρίνεται ή όχι στην ιστορική, πολιτική και νομική πραγματικότητα της Κύπρου. Και κανείς άλλος δεν μπορεί να δώσει επί τούτου απάντηση, παραμόνο η ίδια η ιστορία. Συνεπώς, μια απλή παρουσίαση ιστορικών στοιχείων, χωρίς υστερίες και με.....
νηφαλιότητα, μπορεί να καταδείξει την αλήθεια γυμνή. Είτε η θέα της αρέσει είτε όχι.
Το πρώτο ζητούμενο είναι κατά πόσον η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι εφικτή. Ερώτημα: Εάν ήταν εφικτή γιατί δεν έχει υλοποιηθεί επί 34 και κάτι έτη, εάν θεωρήσουμε ως σημείο εκκίνησης τις Συμφωνίες Κορυφής του '77 μεταξύ Μακαρίου - Ντενκτάς; Γιατί δεν εγκρίθηκε το σχέδιο Ανάν, που ήταν κλασική μορφή διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Και επί τούτου υπάρχει ακόμη ένα ιστορικό, πολιτικό και νομικό ερώτημα: Είναι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία μια πολιτειακή φόρμουλα επανένωσης ή πρόκειται για την υπογραφή των τετελεσμένων της εισβολής, δηλαδή του διοικητικού, γεωγραφικού και πληθυσμιακού διαχωρισμού της Κύπρου;
Η ιστορία καταμαρτυρεί ότι από το 1956 οι Βρετανοί με τους Τούρκους ύφαιναν τους ιστούς της διχοτόμησης στη βάση του γεωγραφικού, διοικητικού και πληθυσμιακού διαχωρισμού της Κύπρου. Των δύο ζωνών. Της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Γράφουν οι Βρετανοί στα έγγραφά τους το 1957 για τις τουρκικές απόψεις, σχετικά με τη λύση του Κυπριακού, τα ακόλουθα:
«Διατηρούν (δηλαδή οι Τούρκοι) την άποψη ότι με λίγη συνεργασία από την ελληνοκυπριακή πλευρά, θα μπορούσαν να υπάρχουν δύο ζώνες στην Κύπρο, μια κάτω από τουρκοκυπριακή διοίκηση και μια άλλη κάτω από ελληνοκυπριακή διοίκηση. Δεν είναι αναγκαίο να απαιτηθεί να μετακινηθούν οι Ελληνοκύπριοι από την τουρκική ζώνη και αντιθέτως. Οι Βρετανοί μπορούμε να διατηρήσουμε τα δικά μας μέρη στο νησί και η νήσος θα μπορεί να διοικείται με ένα είδος ομοσπονδιακής λύσης στη μέση». Και στην αναφορά προστίθενται τα εξής: «Μια ομοσπονδία συνεπάγεται την αναγνώριση της μιας κυβέρνησης από την άλλη. Η κάθε κυβέρνηση να αναγνωρίζει τη σφαίρα εξουσίας της άλλης». Στο σημείο, μάλιστα, αυτό στήνεται η επόμενη πράξη της διπλής Ένωσης: «Σε περίπτωση που μια από τις κυβερνήσεις αυτές αποφασίσει να ενωθεί με άλλο μέρος, η ομοσπονδία σπάει αμέσως».
Η εισβολή και η προδοσία έδωσαν στην Τουρκία τη δυνατότητα να επιτύχει το διοικητικό, πληθυσμιακό και γεωγραφικό διαχωρισμό της Κύπρου. Δηλαδή τα τετελεσμένα της εισβολής, τα οποία βρίσκουν στέγη κάτω από τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Εμείς γιατί θα πρέπει σήμερα να τα νομιμοποιήσουμε, αντί -διά των αρχών και των αξιών της Ε.Ε.- να τα ανατρέψουμε; Και θα πρέπει να επισημανθεί εδώ ότι σύμπασα η πολιτική ηγεσία, όταν οι Σοβιετικοί έθεσαν τη δι