Η ΕΕ χρειάζεται «στρατηγούς»…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *


Είναι ψέμα ότι στην ΕΕ δεν υπάρχουν σήμερα ικανοί πολιτικοί. Το πρόβλημα είναι ότι εξαφανίσαμε, υποτιμήσαμε και αποκλείσαμε τους «στρατηγούς» . Μην τρομάζετε, δεν εννοώ τους στρατηγούς που ξέρετε, εννοώ τους άλλους, τους οποίους πολύ λίγοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν, αλλά ευτυχώς περισσότεροι να τους αναγνωρίσουν μέσω του έργου τους.
Μιλώ για τους....
«στρατηγούς» στο χώρο της πολιτικής και της επιστήμης. Αναφέρομαι στα στρατηγικά μυαλά. Στην ιδιοφυία κάποιων περίεργων υπάρξεων που υπερβαίνοντας τη «κοινή λογική» συμβάλλουν στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Σε εκείνους που με σκληρή αναλυτική εργασία ηδονίζονται να καταστρέφουν θεότητες που κατασκευάζει η συντηρητική πολιτική: τα ανελεύθερα, εκβιαστικά καθεστώτα που στηρίζονται στη διαμόρφωση και διαχείριση της απειλής. Στη διασπορά του τρόμου. Οι «στρατηγοί μου» μπορεί ως φυσικά όντα να φοβούνται , να δειλιάζουν να οπισθοχωρούν κάποιες φορές, αλλά δεν εκβιάζονται και δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε να τους απειλήσει πραγματικά έξω από τον εαυτό τους. Φοβούνται, ωριμάζοντας, αποκλειστικά τον εαυτό τους και αυτό αν δεν τους τρελάνει τους χαρίζει αρετή και σοφία.


Δίχως «στρατηγούς» καινοτόμος πολιτική δεν παράγεται, κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται μακροχρονίως, κοινωνικοοικονομικά προβλήματα επίσης δεν επιλύονται μέσω νέων μεθοδολογιών. Δίχως αυτούς στριφογυρίζουμε γύρω από τα ίδια και τα ίδια. Αναμασάμε πράγματα και απαντήσεις που δεν οδηγούν σε σύγχρονες λύσεις, καθώς δεν παράγουν νέα αξιώματα. Δεν δομούν νέα συνείδηση του κόσμου. Δεν κατασκευάζουν κόσμο, αλλά διεκδικούν την κυριαρχία στη διαχείριση του υφιστάμενου κόσμου. Αυτό είναι το δράμα του σημερινού παγκόσμιου συστήματος. Η θεωρία της αγοράς από τη στιγμή που μεταβλήθηκε σε θεολογία, έγινε επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Η σοσιαλιστική προοπτική από τη στιγμή που αδυνατεί να παράγει μια σύγχρονη κοινωνική θεωρία, η οποία θα παντρεύει τα μαθηματικά των κβάντα με την μαρξιστική ανάλυση και την λεγόμενη μεταμοντέρνα θεώρηση του μαρξισμού, δεν είναι ικανή να απαντήσει με νέα πολιτικά στρατηγήματα στο σύγχρονο αδιέξοδο του καπιταλισμού που είναι (βασικά) πολιτισμικό.


Ξέρετε ποιο ήταν το δόγμα που έκανε τις ΗΠΑ ηγεμόνα, την Ρωσία αυτό που έγινε μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, την Κίνα κράτος και όλες τις προηγούμενες αυτοκρατορίες, αυτοκρατορίες; Η καλλιέργεια της αντίληψης «μόνον οι στρατηγοί έχουν αξία». Αν το πάρετε στραβά θα καταλήξετε στον ολοκληρωτισμό, στην αριστοκρατία και στον πόλεμο που δολοφονεί στρατιώτες και πολίτες. Αν το δείτε καταδυόμενοι στην πολιτική φιλοσοφία της ελληνιστικής περιόδου, τότε είναι πιθανόν να ανακαλύψετε την αξία των «στρατηγών» μέσα από το δημιουργικό πνεύμα, που συνδέει την πολιτική με την καλλιέργεια της επιστήμης και της τέχνης. Τούτο για να έχει δημοκρατική δυναμική απαιτεί ελευθερία και ισότητα: έναν φιλελεύθερο δηλαδή σοσιαλισμό.


Δύσκολο το εγχείρημα μια και ο φιλελευθερισμός διαμορφών