Η δελφινοτρόικα του ΠΑΣΟΚΟΜΑΤΡΙΞ..

Δεν φτάνει που έχουμε την τοκογλυφοτρόικα πάνω από το κεφάλι μας, μας προέκυψε και η δελφινοτρόικα του ΠΑΣΟΚΟΜΑΤΡΙΞ: ο Νίο Ραγκούσης, η Τρίνιτυ Διαμαντοπούλου και ο Μορφέας Λαβέρδος, «έγραψαν» πάλι! (ή καλύτερα, μας «έγραψαν»…)
Πραγματικά, η περίπτωση αυτού του κυβερνητικού θιάσου μας έχει αφήσει άναυδους. Πλέον, στην κυριολεξία έχουμε να κάνουμε με κυβέρνηση τρεις λαλούν και δυο χορεύουν (πάντα, στους ρυθμούς της τοκογλυφοτρόικας).
Αυτό δεν ήταν επιστολή (βλ. παρακάτω), ήταν.....
πιστόλι στον κρόταφο της κοινωνίας και των «συντρόφων» τους. «ΠΑΣΟΚ ή χάος», το δίλημμα! Κατά τα άλλα, έκθεση ιδεών: εκτός θέματος, εκτός ελληνικής πραγματικότητας, εκτός λογικότητας και κυρίως εκτός δημοκρατικότητας και εκτός αληθείας. Οι άνθρωποι, απέδειξαν ότι βρίσκονται στο δικό τους κόσμο: στο ΠΑΣΟΚΟΜΑΤΡΙΞ – μια παραμορφωτική εικονική πραγματικότητα.

Στο κείμενό τους βλέπουμε ότι για άλλη μια φορά, μέσα από απειλές και φοβέρες, επιχειρείται ο διχασμός της κοινωνίας και η πολιτική εκβίαση για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου – έτσι το λένε τώρα το νέο αντισυνταγματικό κουρελόχαρτο του τυράννου. Οι τρεις τους, ασκώντας «Πεφωτισμένη Δεσποτεία», υποτιμούν απροκάλυπτα την κρίση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και των πολιτών. Γράφουν λες και είναι οι μόνοι που έχουν το σπάνιο χάρισμα να αντιλαμβάνονται πλήρως την πραγματικότητα. Όμως, στο γραπτό τους φαίνεται ότι έχουν αποκοπεί πλήρως από αυτήν.

Ελλείψει πολιτικών επιχειρημάτων, όντας σε αδιέξοδο, κατέφυγαν –για πολλοστή φορά– στα ψέματα, στη δραματοποίηση, στο «διαίρει και βασίλευε» και την τρομοκράτηση: Δεν υπήρξε ούτε μία φορά, από την αρχή της «κρίσης», που να μην απειλήθηκαν οι πάντες προκειμένου να ψηφιστούν οι παράνομοι νόμοι τους.

Όμως, οι απειλές σε αυτό το κείμενο γράφτηκαν με τρεμάμενο χέρι και πρόσωπο κάθιδρο…


Ακολουθεί η επιστολή των τριών υπουργών: Ραγκούση, Διαμαντοπούλου και Λοβέρδου.
(Οι λέξεις με έντονα γράμματα (bold) και αριθμό υποσημείωσης, αναλύονται μετά το τέλος της επιστολής)

Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται[1] πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία[2], σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες, μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων[3] δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος. Αντίθετα, επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού[4], όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών. Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω», την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική. Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας, διότι η μεγάλη πλειοψηφία[5] παρέμενε σιωπηλή, αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σ