Η άποψη "ανώνυμης αναρχικής" για τους ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ και τους ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ της

Σουρεαλισμός και Αγανάκτηση τιτλοφορείται κείμενο που έχει ανεβεί στο indymedia και φέρεται ότι προέρχεται από ανώνυμη αναρχική που παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον. Τόσο για τις απόψεις της αλλά και για το πως δείχνει να αντιμετωπίζεται η κίνηση των Αγανακτισμένων από οργανωμένες ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου:

Η αλήθεια είναι ότι έχω αγανακτήσει ΚΑΙ εγώ, σύντροφοι και συντρόφισσες. Παρά το γεγονός ότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δε θα....
έγραφα κείμενο σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, φαίνεται τελικά ότι η αγανάκτησή μου οδήγησε τα χέρια μου και το πληκτρολόγιο να αυτοοργανωθούν και να αυτενεργήσουν.
Για τους Αγανακτισμένους των πλατειών, τα χαρακτηριστικά και την προοπτική τους, έχουν γραφτεί μέχρις στιγμής εξαιρετικά κείμενα από συντρόφους. Για το λόγο αυτό δε θέλω να φλυαρήσω άσκοπα ή να κουράσω και ούτε θα επεκταθώ σε πολιτική ανάλυση του φαινομένου με εξειδικευμένους όρους.
Εκείνο που με «αναγκάζει» τελικά να γράψω το παρόν κείμενο, είναι ο διάχυτος σουρεαλισμός που χαρακτηρίζει όχι μόνο τους Αγανακτισμένους, αλλά και την στάση αρκετών συντρόφων απέναντι σε όσους από εμάς παραμένουμε επιφυλακτικοί απέναντι σε αυτό το υποτιθέμενο κίνημα και δεν συμμετέχουμε στις όποιες διαδικασίες του.
Καταρχήν δεν έχω καταλάβει καν γιατί έχει τεθεί θέμα «κραξίματος» όσων διατηρούμε επιφυλάξεις –μήπως υπάρχει κάποια «γραμμή» που ορίζει το τι θα πράξει ο καθένας μας και όλοι μαζί; Μήπως αυτοί που συμμετέχουν στην συνέλευση του Συντάγματος είναι περισσότερο αναρχικοί από εκείνους που δεν συμμετέχουν; Αν δεν απατώμαι, ο καθένας μας έχει δικαίωμα να πράξει σύμφωνα με τα πιστεύω του και αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεών του. Επομένως, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα;
Από την πρώτη μέρα που οι Αγανακτισμένοι συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα, συμβαίνει συχνά κάθε φορά που εκφράζω επιφυλάξεις (εμπεριστατωμένες και με επιχειρήματα), να χαρακτηρίζομαι ως «δογματική», «κολλημένη» και «ελιτίστρια». Εν ολίγοις, η όποια κινηματική μου δράση και η συμμετοχή μου σε συλλογικότητες ακυρώνονται αυτομάτως από την στιγμή που δεν αγανακτώ στο Σύνταγμα. Η εκπεφρασμένη μέσω της δράσης μου, έμπρακτη και συνειδητή μου αγανάκτηση δεν υφίσταται καν, καθώς, σύμφωνα με κάποιους, θα έπρεπε να πάω στην συνέλευση του Συντάγματος και «να μιλήσω στον κόσμο για να τον βοηθήσω να καταλάβει». Από την στιγμή που δεν το κάνω, δεν είμαι «πραγματική» αναρχική, βάσει των μετρήσεων του αναρχόμετρου που έχουν εφεύρει κάποιοι συνταγματόφιλοι σύντροφοι.
Καταρχήν να πω ότι θεωρώ απείρως σουρεαλιστικό εντός του κινήματος να εκφράζεται η ιδέα του πεφωτισμένου ινστρούκτορα που θα βοηθήσει τον «χαζό» κόσμο να καταλάβει ποιος ακριβώς είναι ο εχθρός και τι πρέπει να πράξει. Η αυτοσυνείδηση είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και χτίζεται μέσα από μακροχρόνιες και, συχνά, επίπονες διαδικασίες. Χωρίς την αυτοσυνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικότητα και, επομένως, δεν μπορεί να εκκινηθεί καμία απολύτως εξεγερτική/επαναστατική διαδικασία. Το να αποφασ