Η αυτοκτονία των φιλελευθέρων

Η ευκαιρία ήταν μοναδική. Οι Έλληνες φιλελεύθεροι μπορούσαν για μία φορά να συνασπισθούν, να ενώσουν τις δυνάμεις τους και τις φωνές τους και να μπουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο με δώδεκα ή και είκοσι εκπροσώπους. Θα μπορούσαν δε, με αφετηρία αυτή την κοινοβουλευτική τους παρουσία, να δημιουργήσουν ένα ισχυρό ελληνικό φιλελεύθερο κόμμα, τα οποίο αύριο θα.....
μπορούσε να εξελιχθεί και σε πολιτικό φορέα εξουσίας προς όφελος της χώρας –μία χώρα που σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχει άμεση ανάγκη από φιλελεύθερες αντιλήψεις, ιδέες, πρακτικές και δημιουργικές πρωτοβουλίες.

Αν τελικά η Ελλάδα χρεοκοπήσει, αυτό θα οφείλεται στην ανυπαρξία φιλελεύθερων αρχών, πρακτικών και θεσμών. Το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό μοντέλο υπήρξε πάντα αντιφιλελεύθερο και σε μεγάλο βαθμό παρασιτικό. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που στην χώρα μας όχι μόνον δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν φιλελεύθερες ιδέες αλλά στην ουσία αποκλείστηκαν και από την δημόσια σφαίρα. Έτσι, η συνεχής και ληστρική κρατική επέκταση στην Ελλάδα συνοδευόταν πάντα και από πληθωρική ιδεολογική στήριξη, με τα γνωστά σήμερα οικονομικά αποτελέσματα. Τα σκάνδαλα και τα φαινόμενα διαφθοράς, που κατά κόρον πλέον έρχονται στην δημοσιότητα, αποτελούν την αποθέωση των πόλων πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η οικονομική ζωή της χώρας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Θα πρέπει, από την άποψη αυτή, να τονίσουμε ότι η πηγή της διαφθοράς στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο το χρήμα, όσο οι άνθρωποι και το κράτος. Είναι δηλαδή η ίδια η σύγχρονη ιστορία της νεοελληνικής κοινωνίας, η οποία διαμορφώθηκε υπό την αιγίδα ενός αυταρχικού και οπισθοδρομικού κρατισμού, εμπλουτισμένου με μίσος προς τον οικονομικό ορθολογισμό και ανταγωνισμό και με απέχθεια προς το ατομικό είναι, όπως αυτό αναπτύχθηκε στις ανοικτές δυτικές κοινωνίες. Στο ελληνικό μοντέλο, έγραψε πριν αρκετά χρόνια ο Γιάννης Γεράσης σε ένα εντυπωσιακό τότε βιβλίο του για την νεοελληνική ταυτότητα, η παραγωγή και ο πολίτης δεν αντιμετωπίζονται ως παραγωγικοί συν-εργάτες και συν-τελεστές της οικονομίας, αλλά και ως αντικείμενο εκμετάλλευσης από την πολιτική, διοικητική και τραπεζική εξουσία. Κυρίως, όμως, από την πολιτική.

Πράγματι, στην Ελλάδα της ανύπαρκτης πολιτικής σκέψης και συνείδησης, πολιτική σημαίνει διαχείριση μέσων και δύναμης προς ίδιον και συγγενικόν όφελος. Σημαίνει χειρισμό ψηφοφόρων με σκοπό την αναρρίχηση σε βουλευτικά και κυβερνητικά αξιώματα, μέσω των οποίων διευκολύνεται και η πρόσβαση στον δημόσιο πλούτο. Στην ουσία, λοιπόν, ο νεοέλληνας πολιτικός είναι ένας μεταπράτης εξουσίας, η οποία και μεταποιείται σε υλικό αγαθό στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος. Όσο πιο εκτεταμένο λοιπόν είναι το κράτος και όσο πιο περίπλοκη η διοικητική του δομή, τόσο πιο υποταγμένη γίνεται η κοινωνία των πολιτών στους κατακτητές της. Έτσι, στην Ελλάδα, το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα αντί να αποτελεί ύψιστη θεσμική έκφραση και εγγύηση ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας, στην ουσία είναι μέσον ανταλλαγής ψήφων με δημόσια αγαθ