Γιά την Βασούλα πού χάσαμε…

Η θλιβερή είδηση πού είδαμε τελευταία στο διαδίκτυο, και διάβασαμε στις εφημερίδες σχετικά με τον....
χαμό της αυτοδύτριας Βασούλας Ιωάννου, με συνεκίνησε και με έθλιψε βαθύτατα. ..
Κι΄ αυτό, γιατί έχοντας κι΄ εγώ μια προϊστορία από πολύ παλαιότερα στον κόσμο των καταδύσεων και διατηρώντας μια ιδιαίτερη ευαισθησία για κάθε "δικό μας άνθρωπο" αυτού του αθλήματος πού χάνεται, και μάλιστα έτσι ξεκάρφωτα και απροσδόκητα, θεώρησα χρέος μου να αφιερώσω λίγες γραμμές γι΄ αυτή την πανέξυπνη κοπέλλα πού ατυχώς έχασε την ζωή της στο Λαγονήσι, κάτω από ανεξερεύνητα μέχρι τώρα αίτια…

Είναι γνωστό στους «παροικούντας την Ιερουσαλήμ» , και σε όσους ασχολούνται με τις καταδύσεις, ότι αρκεί ένα και μόνο μικρό λάθος στο σύστημα ή στην τέχνη της αναπνοής για να περάσεις στον άλλο κόσμο χωρίς δυνατότητα επιστροφής…

Κάτι τέτοιο ασφαλώς θα συνέβει και στην άτυχη Βασούλα πού την έχασε στα 17 μέτρα ο φίλος της στην κατάδυση καθώς του έκανε νόημα ότι ανεβαίνει επάνω, στην επιφάνεια.

Το γιατί θέλησε να ανεβεί επάνω, είναι πιά το ζητούμενο και ή νεκροψία θα δείξει…

Αισθάνθηκε αδιαθεσία;

Είχε πρόβλημα με τον αέρα;

Ανέβηκε στο τέλος επάνω;

Την είδανε άλλοι από τα υπόλοιπα άτομα της ομάδας ή όχι ;

Δεν θα έπρεπε κανονικά να ανέβει επάνω μαζί της και ο συνοδός δύτης;

Και τέλος γιατί κάνανε καταδύσεις απόγευμα και μάλιστα τέτοια εποχή, πράγμα πολύ επικίνδυνο γιατί πλησιάζει η νύκτα;

Κινδύνεψα, είναι αλήθεια κι΄ εγώ κάποιες φορές στην ζωή μου, με πρώτη και κύρια αιτία την υπεροξυγόνωση των πνευμόνων για μεγαλύτερο χρόνο παραμονής στον βυθό, στο ψάξιμο της σπηλιάς, στο βγάλσιμο του ροφού από το θαλάμι του…

Θυμάμαι τότε πού έκανα βουτιές με την στολή γεμάτη ζεστό νερό από την θερμοκρασία του σώματος, την ζώνη γεμάτη μολύβια για «μιά αναπνοή και κάτω…», ανάμεσα στους τεράστιους σπαρμένους στην θάλασσα βράχους εκεί στα Μαύρα βουνά κάτω στον Άραξο, καθώς επίσης στο Καραβοστάσι έξω από το διβάρι του ακρωτηρίου Πάπα με τις αμέτρητες πλάκες και σπηλιές ψαριών…

Στις καταδύσεις μου στο «μαύρο βαθύ» της Παναγοπούλας πιο πέρα από το Καταμαράν με το αβυσσαλέο πάνω από 150 μέτρα βάθος ( πού τόβλεπα και τρόμαζα καθώς κολυμπούσα από πάνω του…), στις κατρακύλες και στους γκρεμούς στού Τσόλη πάλι στην Παναγοπούλα, καθώς και τά σελάχια πού κυνηγούσα και τρυπώνανε στην άμμο μέσα στόν κόλπο, στο Γενισκάρι…

Δύσκολο άθλημα και πολύ επικίνδυνο, πράγμα πού όταν είσαι νεώτερος δεν το καταλαβαίνεις…

Άς πούμε λοιπόν μια μικρή προσευχή για την Βασιλική, να αναπαύσει ο καλός Θεός την ψυχή της, και άς παρηγορήσει και τους γονείς και τα αδέλφια της στό μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό πού άφησε ο χαμός της…


ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΙΔΗΣΗ:
========================


Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Βασιλική έφυγε από κοντά τους, τόσο άδικα, πληρώνοντας με την ίδια της τη ζωή τ