Γαλεωμυομαχίας προπαρασκευή: καλωσορίζοντας ελληνικές συνειδητότητες στην Νέα Υόρκη

Πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον και σεμνώτερον και αγιώτερον εστίν η πατρίς και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσιν [Σωκράτης (Πλάτωνος: Κρίτων, 51β)].

Από τη μητέρα και τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η πατρίδα είναι πράγμα πολυτιμότερο και σεβαστότερο και αγιότερο και ανώτερο και κατά τη γνώμη των θεών και κατά τη ....
γνώμη των ανθρώπων που έχουν φρόνηση [Σωκράτης (Πλάτωνος: Κρίτων, 51β)].

Εδώ και μερικά χρόνια έχω πάψει να ασχολούμαι με τα τετριμένα της ελληνικής ομογένειας στην Νέα Υόρκη, κάτι τετριμένα δηλαδή όπως, π.χ., οι γελοίες εκλογές της Ομοσπονδίας της Αστόριας, οι γιά το θεαθήναι παρελάσεις, τα πανηγύρια και οι χοροί των εθνικο-τοπικών, ελληνοφώνων σωματείων. Άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου γιά τοιούτα τετριμένα, γύρω στην εποχή που η πολιτική τάξη στην Ελλάδα υποβίβασε τον πολιτικά συνέκδημο ελληνικό μας κόσμο από ομογενείς σε αλλοδαπούς, χωρίς καμμίαν απολύτως αντίδραση από την –ας πούμε κατά τι– οργανωμένη, αλλά μάλλον άσχημα μαντρωμένη, πολιτικά συνέκδημη ελληνική κοινωνία της Νέας Υόρκης.

Τώρα τελευταία όμως, σε όποιαν ελληνική εκδήλωση και να βρεθώ, έχω αρχίσει να συναντώ και να καλωσορίζω νέους ανθρώπους από την Ελλάδα. Είναι κυρίως οικονομικοί μετανάστες, που έρχονται στις ΗΠΑ, ψάχνοντας να ξαναβρούν ή να ξαναδημιουργήσουν την δυνατότητα ζωής, που τόσο απάνθρωπα τους στερεί η πολιτική τάξη στην Ελλάδα.

Προσπαθώ να είμαι πάντα ευγενικός με τα νέα αυτά παιδιά και να τα εμψυχώνω όσο μπορώ. Μέσα μου όμως πονάω καθότι, μετά από λίγα λεπτά συζήτησης μαζύ τους, αρχίζει να αποκαλύπτεται η πικρή αλήθεια.

Γενικά, τα παιδιά αυτά δεν έχουν ελληνική εθνική συνείδηση και παιδεία. Τα περισσότερα βέβαια έχουν πάρα πολλή καλή μόρφωση και τεχνική κατάρτιση, αλλά είναι φρικτό το πόσο έλλειψη έχουν από ελληνική αγωγή και παιδεία.

Παρά το ότι δεν μιλούν ελληνικά, οι εξ’ Αμερικής μαθητές μου στην Νέα Υόρκη έχουν περισσότερη ελληνική αγωγή και παιδεία, ειδικά τα παιδιά που προέρχονται από και κάνουν τις προ-πτυχιακές σπουδές τους στην Νότιο Αμερική. Αυτός είναι ο λόγος που πονάω μέσα μου.

Ως εκ’ τούτου, μετά από κάθε παρόμοια συνάντηση, πάντα γυρνάει ο νούς μου στον ελληνικό μύθο της Μέδουσας, της θνητής από τις τρεις Γοργόνες του μύθου. Αρχικά ήταν πεντάμορφη η Μέδουσα, αλλά η έλλειψη ευσέβειας που έδειξε μαζύ με τον Ποσειδώνα ανάγκασε την Αθηνά να την μεταμορφώσει σε ένα απεχθές τέρας, το οποίον τελικά σκότωσε ο Περσέας, με την βοήθεια πάντα της Αθηνάς [1].

Ο λόγος που σκέφτομαι τον ελληνικό μύθο της Μέδουσας, κάθε φορά που καλωσορίζω ελληνικές συνειδητότητες στην Νέα Υόρκη, φυσικά αφορά την ίδια τους την ανθρώπινη συνειδητότητα, ένα φαινόμενο που «εμφανίζεται παντού και σε όλες τις κλίμακες, όπως σε ζωντανούς οργανισμούς χωρίς νευρικό σύστημα όπως οι μέδουσες. Το επιχείρημα είναι πως πιο εύκολα τραβάς το καλώδιο του υπολογιστή να σβήσει, παρά πετάς μια μέδουσα πάνω στη φωτιά»