Γ. Κοντογιάννης: Οι 300 μοιραίοι

Από την επομένη των τελευταίων εκλογών, ή εν πάση περιπτώσει όταν διαπιστώθηκε και ελέχθη δημοσίως το μέγεθος του οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, το εύλογο ερώτημα «ποιος φταίει;», κυριαρχεί στη σκέψη και στα χείλη όλων των Ελλήνων.

Μέχρι σήμερα κανένας πολιτικός δεν έδωσε πειστική απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Αντίθετα, το ένα κόμμα επιρρίπτει τις ευθύνες στο άλλο....
προκαλώντας την απέχθεια του λαού, αφού έτσι οι πολιτικοί δείχνουμε ότι δεν έχουμε κατανοήσει τις ευθύνες μας.

Μοιραία λοιπόν, μπροστά σε αυτήν την κατάσταση ο λαός αποδοκιμάζει συλλήβδην τους πολιτικούς τους οποίους θεωρεί συνολικά υπεύθυνους για τη σημερινή οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα. Και όχι μόνον αυτούς που άσκησαν κάποια στιγμή καθ’ οιονδήποτε τρόπο εξουσία, αλλά όλους, ακόμα και εκείνους που δεν κυβέρνησαν ποτέ, ακόμα και τους νεοεκλεγμένους, εκείνους δηλαδή που δεν έχουν συμπληρώσει διετία στο Κοινοβούλιο.

Και ίσως να έχουμε καταγεγραμμένες δημόσιες συγγνώμες όπως αυτή της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη η οποία είχε το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη για όσα δεν έκανε, αν και η ίδια δεν άσκησε οικονομική αλλά εξωτερική πολιτική, όμως κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει πει με ειλικρίνεια στο λαό ποιοι ευθύνονται για την τραγωδία που βιώνει η πατρίδα μας.

Ένα αντίστοιχο ερώτημα «τις πταίει;», διατύπωσε στις 29 Ιουνίου 1874, στην εφημερίδα «Καιροί», ο Χαρίλαος Τρικούπης. Τότε ο μεγάλος αυτός πολιτικός άνδρας ζητούσε το αυτονόητο, το λογικό, την εφαρμογή της αρχής της δεδηλωμένης, δηλαδή η Κυβέρνηση να σχηματίζεται από το κόμμα που έχει την πλειοψηφία, και όχι από αυτό που αρέσει στον εκάστοτε μονάρχη.

Η αρχή της δεδηλωμένης καθιερώθηκε γιατί αυτό επέβαλε η λογική. Και η απλή, η κοινή λογική είναι κάτι το φυσιολογικό, όπως επί παραδείγματι ότι ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή και δύει στη δύση.

Ωστόσο το ποιος φταίει έρχεται σε δεύτερη μοίρα αφού, πλέον, το κυρίαρχο ερώτημα είναι «τι πρέπει να γίνει για να βγει η χώρα από το σημερινό αδιέξοδο;».

Ανεξάρτητα λοιπόν από το ποιος φταίει για τη σημερινή κατάσταση, η νεοελληνική τραγωδία που βιώνουμε γίνεται ακόμα πιο οδυνηρή από το γεγονός ότι δεν εφαρμόζεται το λογικό, το αυτονόητο. Και ποιο είναι το αυτονόητο σε τέτοιου είδους κρίσεις; Ότι οι έχοντες την ευθύνη της διοίκησης και των αποφάσεων, σε εκτελεστικό και νομοθετικό επίπεδο, οφείλουν να συνεννοηθούν για το πώς θα οδηγηθεί η χώρα έξω από την κρίση.

Αυτό λοιπόν που μοιάζει αυτονόητο, να υπάρξει ένα μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης για έξοδο από την κρίση, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το κατανοήσουν οι πολιτικές ηγεσίες, προφανώς γιατί πάνω από το εθνικό θέτουν το κομματικό συμφέρον.

Από τη στιγμή όμως που συμβαίνει αυτό, είναι χρέος και των 300 να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στην πατρίδα και να τιμήσουμε τον όρκο που έχουμε δώσει, ότι δηλαδή θα εφαρμόζουμε τους νόμους, θα τηρούμε το Σύνταγμα και θα εργαζόμαστε για τη διαφύλαξη των συμφερόντων