Φορολογικός παράδεισος για πολυεθνικές

Του Άγη Βερούτη

Δεδομένης της απροθυμίας της κυβέρνησης να υλοποιήσει εκείνες τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα επέτρεπαν την ανάπτυξη, και κατ’ επέκταση την διεύρυνση της φορολογικής ύλης, ο Ελληνικός Λαός έχει υποστεί μια επιθετική φοροκαταιγίδα που όμοια της έχει να δει πλην από εποχές κατακτητών.

Αν θυμηθούμε την αιτίαση για την οποία ο Λαός μας βίωσε την βίαιη αφαίρεση περιουσιακών στοιχείων του και πόρων επιβίωσης του επί Κατοχής, θα καταλήξουμε πάνω κάτω στο ίδιο σκεπτικό της...
παρούσης λυσσαλέας επίθεσης που υπόκειται η μεσαία τάξη από το κυβερνητικό καθεστώς: τη σίτιση του στρατού κατοχής. Συγκεκριμένα ο στρατός κατοχής δεν είναι πλέον ξενόφερτοι και ξενόφωνοι στρατιώτες, αλλά κομματικοί στρατιώτες που λειτουργούν ένα παρακράτος μέσα από τους ίδιους τους κρατικούς μηχανισμούς.

Όπως και στην Κατοχή, το βάρος δεν ήταν ισομερώς καταμερισμένο στα υποζύγια. Όπως και τότε υπήρχαν προνομιούχοι, που καθόλου βάρος δεν σήκωναν, έτσι και τώρα υπάρχουν συγκεκριμένες κατηγορίες προσώπων (νομικών και φυσικών) που πληρώνουν μηδενικό φόρο για εισοδήματα που έχουν αποκτήσει στην Ελλάδα, με την πλήρη γνώση και ανοχή του κράτους.

Δεν εννοώ φυσικά την Εκκλησία, που τελικά κάτι πληρώνει από καλή πρόθεση και μόνον, χώρια το φιλανθρωπικό έργο που πιθανόν εκτελεί, αλλά τους πολυεθνικούς οργανισμούς που πωλούν προϊόντα στην Ελληνική αγορά.

Οι πολυεθνικοί οργανισμοί απεκόμισαν τεράστιο όφελος από την κατάργηση των δασμών ενδοκοινοτικά, και την ενοποίηση της αγοράς, ενώ ίση ζημία υπέστησαν τα κράτη από την απώλεια των δασμών. Εκείνο που παλαιότερα το κράτος απεκόμιζε ως έσοδο από την δασμολόγηση των εισαγόμενων προϊόντων, θεωρητικά θα το ισοφάριζε από την φορολόγηση των μεγαλύτερων κερδών των εξαγωγέων της Ελλάδας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη, κατόπιν του δρομολογημένου εξανδραποδισμού της Ελληνικής βιομηχανίας και βιοτεχνίας, σε ένα σκοπίμως τοξικό νομικό καθεστώς που δημιουργήθηκε από τις κυβερνήσεις των τελευταίων 35 ετών, για τις Ελληνικές επιχειρήσεις.

Πέραν αυτού, ενώ η παράνομη εξαγωγή αφορολόγητων κερδών μέσω του transfer pricing από την πλειοψηφία, αν όχι το σύνολο των πολυεθνικών οργανισμών, αντίκειται τόσο στο κοινοτικό όσο και το εθνικό δίκαιο, το Ελληνικό κράτος παριστάνει ότι αυτό το πρόβλημα δεν υφίσταται, υπόπτως.

“Τι σημαίνει transfer pricing;” ίσως εύλογα ρωτήσει κάποιος.

Ας το δούμε με ένα υποτιθέμενο παράδειγμα. Ας πούμε ότι μια πολυεθνική κατασκευάζει “widgets” κάπου σε κάποια ασιατική χώρα με χαμηλά εργατικά. Το κόστος της παραγωγικής μονάδας (εργοστασίου) διαιρεμένο με τον αριθμό των widgets που παράγονται ετησίως από αυτήν, μας δίνει το standard cost του κάθε widget, έστω €1,50/widget.

Κάποια άλλα κόστη, όπως το κόστος της Έρευνας και Εξέλιξης της συνολικής εταιρίας, το κόστος διαφήμισης και μάρκετινγκ, το κόστος των διοικητικών υπηρεσιών, το κόστος logistics και αποθήκευσης σε παγκόσμιο επίπεδο, κ.ά., προστί