Φοιτητικές κομματικές παρατάξεις: το τέλος μιας εποχής…. Ή η αρχή μιας νέας;

Φοιτητικές κομματικές παρατάξεις: το τέλος μιας εποχής…. Ή η αρχή μιας νέας;

Ο νέος νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια έχει σημαντικό αριθμό θετικών σημείων, σημαντικός αριθμός βέβαια των οποίων είχε ήδη προβλεφθεί από το γνωστό «νόμο Γιαννάκου» των παλαιότερων κυβερνήσεων Καραμανλή. Για την ιστορία βέβαια χρήσιμο είναι να θυμόμαστε ότι ο «νόμος Κουτσίκου» είχε γίνει αφορμή για να «καεί η Αθήνα» από τους «γνωστούς αγνώστους», με ευθύνη όμως και....
στελεχών, νυν υπουργών, του ΠΑΣΟΚ- που μηδένιζαν τότε τις όποιες προτεινόμενες αλλαγές στο βωμό της στείρας αντιπολίτευσης.

Κύριο σημείο της σημερινής, πολλοστής, προσπάθειας «μεταρρύθμισης», είναι η πλήρης κατάργηση της συμμετοχής των φοιτητών στις διαδικασίες εκλογής διοικήσεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το σημείο αυτό, ήδη κατοχυρωμένο στις ευνομούμενες ακαδημαϊκά χώρες του εξωτερικού, προβάλλεται ιδιαίτερα , με αιτιολόγηση τις διάφορες αδιαφανείς συναλλαγές μεταξύ εκπροσώπων φοιτητικών παρατάξεων και μελών ΔΕΠ υποψηφίων στις διάφορες εκλογικές διαδικασίες, πολλές εκ των οποίων είχαν μάλιστα δει και το φως της δημοσιότητας.

Είχα την τύχη αλλά και την ευθύνη να χρηματίσω σε διάφορες σημαντικές θέσεις της φοιτητικής οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αλλά και της οργάνωσης νέων του κόμματος, της ΟΝΝΕΔ: υπεύθυνος Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΑΕΙ (την κρίσιμη μάλιστα εποχή της ψήφισης και υιοθέτησης του «νόμου Γιαννάκου») κ.ά.

Είναι αλήθεια ότι στο πλαίσιο «παραγωγής πολιτικής» και καθιέρωσης προτάσεων τόσο σε επίπεδο Πανεπιστημίου ,όσο και σε επίπεδο κοινωνίας, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και η ΟΝΝΕΔ ήταν πάντα «πρωτοπόρες και μαζικές», όπως λέει και το σχετικό σύνθημα.
Οι εποχές όμως άλλαξαν. Για τα φαινόμενα διάλυσης, νεποτισμού, αναξιοκρατίας, οικογενειοκρατίας, ελάχιστης παραγωγής επιστημονικού έργου που παρατηρούνται στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο σήμερα, την κύρια ευθύνη έχουν τα εκλεγμένα (ή μήπως διορισμένα;) μέλη ΔΕΠ, κάθε βαθμίδας, σε όποιο στάδιο ιεραρχίας κι αν βρίσκονται. Ακόμα και αυτές τις «κάτω από το τραπέζι» συναλλαγές, αυτοί τις επέλεξαν και τις καθιέρωσαν ως συνηθισμένη πρακτική.
Τη στιγμή όμως που καλούμαστε να αλλάξουμε όλοι και ριζικά, όχι κατ’ επιλογήν πια, αλλά υποχρεωτικά, νομίζω ότι ήρθε η ώρα της αναθεώρησης σε επίπεδο δομής και λειτουργίας των κομματικών παρατάξεων και της αντικατάστασης τους στα επίπεδα της εκπροσώπησης σε επίπεδο φοιτητών. Είναι ίσως μοναδική ευκαιρία της κατάργησης της κομματικοποίησης, στο πιο ελπιδοφόρο σήμερα κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, το Πανεπιστήμιο. Μας δίνεται η δυνατότητα να ξεπεράσουμε αντιλήψεις του παρελθόντος και να πάψει να ταυτίζεται η εκπροσώπηση του μέσου φοιτητή με τις εικόνες κατ’επάγγελμα συνδικαλιστών-απολιθωμάτων. Χωρίς να ξεχνάμε τις αιτίες για τις οποίες δημιουργήθηκαν και γιγαντώθηκαν οι φοιτητικές παρατάξεις (ειδικά για τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που αποτέλεσε το μοναδικό ιδεολογικό ανάχωμα ,σε χαλεπούς καιρούς, στην κυριαρχία