Δικτατορία αριθμών ή κρυψώνα μεγάλων συμφερόντων;

Άρθρο του Νίκου Κοζτιά

Στη χώρα κυριαρχεί η δικτατορία των αριθμών επί των ανθρώπων. Προηγείται η επιτυχία των αριθμών της επιβίωσης των πολιτών. Η κυβέρνηση, οι δανειστές, οι τραπεζίτες, τα λαμόγια και η διαπλοκή επιβάλλουν τις επιλογές τους στο όνομα των αριθμών. Πίσω από τα...
τύμπανα, όμως, της αριθμητικής, κρύβεται μια πολιτική δύο ανακατανομών πλούτου. Από την Ελλάδα στους δανειστές, και εντός της Ελλάδας από τους πολλούς στους ολιγαρχικά λίγους.
1.Η δικτατορία των αριθμών μέσω των οποίων επιβάλλονται τα συμφέροντα των έξω και των λίγων, έχει ως αφετηρία της τη θέση ότι πρέπει να λυθούν τα προβλήματα χρέους και ελλειμμάτων, ακόμα και ενάντια στην κοινωνία και στον άνθρωπο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν μπορεί να υπάρξει μέλλον σε αυτή τη χώρα, όταν θα καταστραφεί ο κοινωνικός ιστός, περιέλθει ο εργαζόμενος άνθρωπος σε κατάθλιψη, νιώσει ότι όλα είναι αδιέξοδα και δεν έχουν προοπτική. Όταν οι πολίτες πάψουν να έχουν προσδοκίες και προσμονές. Ας το πω διαφορετικά, έχει μέλλον μια χώρα χωρίς την ενέργεια, τη δημιουργικότητα και το ταλέντο των ανθρώπων; Η δική μου απάντηση είναι όχι. Αν αυτή είναι ορθή, τότε δεν μπορεί να λαμβάνονται μέτρα ικανοποίησης των αριθμών και καταστροφής των πολιτών και του μέλλοντος της νέας γενιάς. Ας μας πουν κυβέρνηση και τρόικα ποια είναι κατά τη γνώμη τους τα όρια της εσωτερικής υποτίμησης που οδηγεί σε υποτίμηση ανθρώπους, δημοκρατία, εθνική κυριαρχία.
2. Η χώρα δεν διαθέτει σχέδιο εξόδου από την κρίση με τρόπο διασφάλισης της ανάπτυξης. Περισσότερο λειτουργεί με το μεροδούλι –μεροφάι. Κάθε τρεις μήνες γίνεται αξιολόγηση της κατάστασης των αριθμών στο πεδίο της νομισματικής πολιτικής και κατόπιν λαμβάνονται μέτρα σε βάρος της κοινωνικής πολιτικής και των ανθρώπων. Οι αρνητικοί αριθμοί, δηλαδή η πορεία του χρέους και του ελλείμματος προτάσσονται όλων των άλλων αριθμών, όπως των επενδύσεων, της ανάπτυξης, της παιδείας και έρευνας, της απασχόλησης. Αυτή είναι μια πολιτική επιλογή με ποιους αριθμούς θα πάει κανείς και ποιους θα αφήσει. Δεν είναι απλά η νομοτελειακή ισχύς της πραγματικότητας των αριθμών.
3. Οι κυβερνητικές επιλογές είναι σαφείς: δανειζόμαστε προκειμένου να ξεπληρώσουμε τους δανειστές. Και μάλιστα συγκεκριμένους δανειστές, εκείνους που εκπροσωπεί η τρόικα. Διότι το ελληνικό δημόσιο έχει και άλλους δανειστές, τους οποίους όχι απλά δεν προτίθεται να πληρώσει η κυβέρνηση μέχρι το ακέραιο, αλλά τους τα παίρνει. Επί παραδείγματι, οι συνταξιούχοι επί δεκαετίες πληρώνουν τις εισφορές τους για τα ταμεία, ασφαλιστικά και επικουρικά. Για συντάξεις και εφάπαξ. Αυτά τα ποσά τα έχουν προκαταβάλει στο ελληνικό δημόσιο. Δηλαδή, του τα έχουν κατά κάποιο τρόπο δανείσει. Όμως, εκείνο, τους τα βουτά με τα μέτρα που προωθεί προκειμένου να πληρώσει κάποιους τρίτους. Και εδώ οι αριθμοί δεν είναι αμείλικτοι, αλλά αποτελούν πολιτικές επιλογές.
4. Η επιλογή να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια και να μην υπάρξει μεγάλο κούρεμα είναι η πραγματική αιτία που η χώρα εξακολουθεί να δανείζετα