Άρση μονιμότητας - προάγγελος ενός Σουλτανοσατραπικού Κράτους

Η αναγκαιότητα της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και των υπαλλήλων μεγάλων επιχειρήσεων επισημάνθηκε πρώτη φορά από τον Max Weber ως απαραίτητη προϋπόθεση για την «απρόσωπη» λειτουργία του κράτους και τη συνέχειά του ανεξάρτητα από τις αλλαγές στην πολιτική ηγεσία.
Η μονιμότητα εξασφαλίζει στο να συμπεριφέρεται ο υπάλληλος απρόσωπα σε κάθε περίπτωση και χωρίς συμπάθειες, αντιπάθειες, αγάπη, μίσος και...
φυσικά να μην εξαναγκάζεται να συμπεριφερθεί διαφορετικά εξ αιτίας άνωθεν πιέσεων.
Η παραγωγικότητα είναι ένας όρος που δεν έχει νόημα στη δημόσια διοίκηση αφού δεν παράγει πράγματα αλλά ασκεί εξουσία με βάση Γενικών Αρχών Διοικητικού Δικαίου όπως είναι
· Η Αρχή της Νομιμότητας.
· Η Αρχή της Αναλογικότητας (να μην υπάρχει άλλο λιγότερο επαχθές μέτρο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού, να περιορίζεται στον επιδιωκόμενο σκοπό
· Η Αρχή του Δημοσίου Συμφέροντος,
· Η Αρχή της Χρηστής Διοίκησης,
· Η Αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος.
· Η Αρχή της ισότητας των διοικουμένων ενώπιον των Δημοσίων Υπηρεσιών.
Ο Δημόσιος Υπάλληλος έχει την υποχρέωση κατά την έκδοση διοικητικών πράξεων να εφαρμόζει τις ανωτέρω αρχές Σύμφωνα με τους Νόμους το Σύνταγμα και τις αρχές του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και με βάση αυτά τα στοιχεία κρίνεται και όχι από το πόσες διοικητικές πράξεις «ξεπετάει στο πόδι» οι οποίες μπορεί να είναι επαχθείς για το διοικούμενο.

Η μονιμότητα και η κατάρτιση των υπαλλήλων καθώς και η ίση και δίκαιη αντιμετώπιση των πολιτών εξασφαλίζει κατά μεγάλο μέρος τη δημοκρατική λειτουργία του Κράτους. Αφού ο υπάλληλος μπορεί να διαφωνήσει και να μην υπογράψει μια παράνομη διοικητική πράξη ή μία πράξη που αντιβαίνει στις παραπάνω αρχές.

Η άρση της μονιμότητας δεν θα λύσει το πρόβλημα του ρουσφετιού αντίθετα θα το επιτείνει και θα κάνει τη Δημόσια Διοίκηση αδύναμη και έρμαιο κομματικών και άλλων συμφερόντων.

Η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν διόριζε υπαλλήλους στο Δημόσιο εξαγοράζοντας την ψήφο τους. Αλλά αυτή είναι η απλοϊκή και προπαγανδιστική εκδοχή του θέματος. Ολόκληρο το κόμμα δεν είχε σαφή ιδεολογία και πρόγραμμα ήταν ένα κόμμα απολίτικο και μπαίνοντας κάποιος σε αυτό το κόμμα αποσκοπούσε σε προσωπικό όφελος αλλά και κοινωνική ανέλιξη μέσω των υπηρεσιών που θα πρόσφερε στο κόμμα. Αν δεν ικανοποιούσε τις προσωπικές επιδιώξεις των μελών δεν θα έπιανε ούτε 5% στις εκλογές.

Επιπλέον έχει πολύ μικρή σημασία το πως μπαίνει κάποιος στο Δημόσιο. Μεγαλύτερη σημασία έχει το πώς πορεύεται μέσα στο Δημόσιο και με τι κριτήρια εξελίσσεται. Και είναι γεγονός πως τα κριτήρια δεν είναι η κατάρτιση, η γνώση του αντικειμένου, η εργατικότητα, τα τυπικά προσόντα αλλά οι «άκρες» και οι διασυνδέσεις που έχει με ένα ή ακόμα καλύτερα και με τα δύο κόμματα εξουσίας.

Με αυτό τον τρόπο κρατιέται σκόπιμα η Δημόσια Διοίκηση αδύναμη, αντιπαραγωγική και εργαλείο κομματικών ή άλλων συμφερόντων διαπλοκής.