Απαραίτητη η ελάφρυνση των Ελληνικών νοικοκυριών από τις τράπεζες

Άρθρο του Στέφανου Σωτ. Γκίκα*

Με την εγκύκλιο 1635/21.10.2005 η Τράπεζα της Ελλάδος καθόρισε το ύψος της δόσης ενός υπό έγκριση δανείου στο 40% του μηνιαίου εισοδήματος του δανειολήπτη, ώστε αυτό να εξυπηρετείται απρόσκοπτα. Μάλιστα, στην ενημέρωσή του, στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής για την Οικονομική και Νομισματική Έκθεση 2005-2006, ο τότε Διοικητής της ....
Τράπεζας της Ελλάδος Νίκος Γκαργκάνας, εκτίμησε ότι τα επιτόκια θα αυξανόταν και συνέστησε προσοχή τόσο στις τράπεζες όσο και στους δανειολήπτες, τονίζοντας ότι η δόση του δανείου που καταβάλλουν δεν θα πρέπει να ξεπερνά το 30%-40% του εισοδήματός τους. Σε περίπτωση που ξεπερνούσε το ποσοστό αυτό, θεωρούταν ότι ο δανειζόμενος είχε εκτεθεί σε υπερδανεισμό. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο επετράπη η πρόσβαση σε όλες τις τράπεζες μέσω του Τειρεσία, ώστε να μπορεί να ελεγχθεί αν ο υποψήφιος δανειολήπτης είχε και άλλα δάνεια. .
Σήμερα αυτή η αναλογία, μηνιαίας δόσης προς εισόδημα, έχει ανατραπεί εξ’ ολοκλήρου εξαιτίας των μειώσεων που έγιναν σταδιακά στους μισθούς και στις συντάξεις, αλλά και σε άλλες πηγές εισοδημάτων όπως τα ενοίκια. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μισθοί στο δημόσιο, έχουν ήδη πέσει μεσοσταθμικά κατά 30% και στον ιδιωτικό τομέα ψηφίσθηκε η μείωση στον βασικό μισθό κατά 22%. Αντίστοιχες είναι οι μειώσεις και στα ενοίκια προς δημόσιους φορείς, αφού έχει ήδη επιβληθεί μείωση 20% αλλά και στην αγορά, όπου έχουν καταγραφεί μειώσεις που ξεπερνούν το 30%. Εισοδήματα που προέρχονται από εμπορική ή επαγγελματική δραστηριότητα είναι επίσης γνωστό ότι έχουν πληγεί βάναυσα, λόγω των μέτρων της Τρόικας και της παρατεταμένης ύφεσης, ενώ τα εισοδήματα που βασίζονται σε χρηματιστηριακές αποδόσεις, έχουν όχι απλώς συρρικνωθεί, αλλά οι επενδύσεις αυτές θεωρούνται ζημιογόνες.

Η αγορά έχει γεμίσει από «λουκέτα» σε επιχειρήσεις εξαιτίας των ασφυκτικών φορολογικών επιβαρύνσεων (περαιώσεις, τέλος επιτηδεύματος, έκτακτη εισφορά, μείωση του αφορολόγητου, ειδικό τέλος στα ηλεκτροδοτούμενα, επερχόμενοι φόροι στην περιουσία, κλπ), αλλά και της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών.

Συνεπώς με τους ρυθμούς που κινείται σήμερα η εθνική μας οικονομία, είναι αναπόφευκτη η αδυναμία όλο και περισσότερων νοικοκυριών να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις με αποτέλεσμα την παύση πληρωμών. Η τάση αυτή εμφανίζεται τόσο στην αθέτηση τακτοποίησης των φορολογικών υποχρεώσεων όσο και στην αθέτηση καταβολής των δόσεων των δανείων, είτε αυτά είναι στεγαστικά, είτε είναι καταναλωτικά, είτε πρόκειται για πιστωτικές κάρτες.

Βεβαίως, ο κυριότερος λόγος της αθέτησης, είναι η αυτονόητη προτεραιότητα των νοικοκυριών, να καλύψουν τις βασικές ανάγκες διαβίωσης. Ατυχώς η μείωση των εισοδημάτων με την παράλληλη αύξηση του κόστους διαβίωσης τουλάχιστον κατά 10%, η πρόσθετη άμεσα εισπραττόμενη φορολογική επιβάρυνση (ΦΠΑ, φόροι κατανάλωσης) και ταυτόχρονα η απόσυρση ενός σημαντικού μέρους του κοινωνικού κράτους που όμως το επωμίζετα