Αν παίρναμε την «εντολή»...

Άρθρο του Σταύρου Βιτάλη,
Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Τα αποκαλυπτήρια ενός ανάπηρου πολιτικού συστήματος, είναι σε εξέλιξη τις μέρες αυτές των «διερευνητικών εντολών».

«Γυμνός πια ο βασιλιάς» ενώπιον του ελληνικού Λαού, έδειξε το θλιβερό του πρόσωπο. Και δυστυχώς, όχι μόνο από τους....
«παραδοσιακούς» επαγγελματίες πολιτικούς, αλλά και από τους «νεοεισερχόμενους» στην πολιτική. Αποδεικνύοντας μια βασική αρχή πως με «σαθρά υλικά σπίτι καινούργιο δεν χτίζεται».

Η γελοιότητα του πολιτικού προσωπικού, αρχίζει να έχει πια και σημειολογικά χαρακτηριστικά: Έτσι, ο Πατριωτισμός, τον οποίο για δεκαετίες το σύστημα αριστερά-δεξιά, χρέωνε στους νεοναζί, σήμερα έγινε της… μοδός. Τελευταία χαρακτηριστικά παραδείγματα, να μιλά πια ο Σαμαράς για «Πατριωτικό Μέτωπο», ο Βενιζέλος για «Νέο Πατριωτισμό» αλλά και (ω του θαύματος) ο Τσίπρας, για «ελληνικό Πατριωτισμό».

Πέρα όμως από τις φαιδρότητες, τις εγγενείς αναπηρίες του συστήματος και τα «αποκαλυπτήρια» των πολιτικών νάνων που κυβέρνησαν και επιχειρούν να ξανακυβερνήσουν τον τόπο, το πρόβλημα παραμένει στον πυρήνα του πολιτικού συστήματος, το οποίο, παράγει και αναπαράγει την αθλιότητά του.

Πρόκειται βασικά για τις δύο θεμελιώδεις παθογένειες της παραγωγής πολιτικής στον τόπο μας και η οποία έχει να κάνει κυρίως, με το πολιτικό προσωπικό της χώρας:

Η πρώτη παθογένεια είναι, η συνέχιση της λογικής της υποτέλειας του πολιτικού προσωπικού, σε κέντρα εξουσίας πέραν των εθνικών συνόρων. Μια ιδιόμορφη διαχρονική κατάρα, συνέχεια των Μαυροκορδάτων και των Κωλέτηδων και φυσικά της συνθήκης του Λονδίνου του 1830, οπότε και η χώρα μας ονομάσθηκε επίσημα προτεκτοράτο και τέθηκε «υπό την προστασία των μεγάλων δυνάμεων». Με σημερινή του …έκδοση, το τρίπολο υποτέλειας, ΗΠΑ, ΕΕ και Γερμανία, ενώ μας προέκυψε ως νέο …αφεντικό στην περιοχή, και το Ισραήλ.

Η δεύτερη ανίατη ασθένεια της πολιτικής-πολιτικών – η οποία αφορά και το σώμα των Ελλήνων πολιτών – είναι η σπανίως στην ιστορική διαδρομή του Έθνους αμφισβητηθείσα επιλογή του «καλού αστυνομικού-κακού αστυνομικού», η οποία ταλανίζει το Λαό, από την Παλιγγενεσία του και εντεύθεν. Μια λογική που βασίζεται στην ραγιαδίστικη νοοτροπία του «τι να κάνουμε, αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε». Με αποτέλεσμα, για δύο εκατονταετηρίδες ο Λαός, να επιλέγει τους ηγέτες του, μέσα από συγκεκριμένες οικογένειες, ή ακόμη μέσα από ψευδεπίγραφα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα.

Μια και μόνη περίπτωση υπάρχει στην ιστορική διαδρομή του Έθνους, όπου αυτές οι δύο παραπάνω λογικές, αμφισβητήθηκαν και έδειξαν να βάζουν τα θεμέλια, για μια άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα που θα συνδέονταν κατ’ ευθείαν με την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, η οποία έδωσε τη βάση για τα έστω ελλιπή μορφώματα, των σύγχρονων δημοκρατιών. Αυτή του μέγιστου των Ελλήνων πολιτικών, του Ιωάννη Καποδίστρια, του οποίου το μοντέλο πολιτικής πρότασης, εφαρμόζει εδώ και διακόσια χρόνια, η σημαντικότερη Δημοκρατία του Κόσμου: Η Άμεση Δημοκρατία τη