ΑΚΕΠ:Το φετίχ του χρέους στη "Σχεδία της Μέδουσας"

Η σημερινή πραγματικότητα διατυπώνει μια από τις πιο κρίσιμες και πιο εφιαλτικές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας.

Οι τοκογλύφοι δανειστές του ελληνικού κράτους -εγχώριοι και ξένοι, οι κερδοσκόποι που ονομάζονται «αγορές», οι κάτοχοι του υπερσυσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οδηγούν με βεβαιότητα, την Ελλάδα και το λαό της, στον....
εξανδραποδισμό και στον όλεθρο.

Η εθνική ανεξαρτησία έχει φαλκιδευτεί! Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί! Η δημόσια περιουσία και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του λαού έχουν καταπατηθεί και αναιρεθεί!

Το σωτήριον έτος 2011, η μεταψυχροπολεμική Ελλάδα, η Ελλάδα του «ελεύθερου κόσμου», της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ, προσομοιάζει, χωρίς καμιά υπερβολή, με τη σχεδία του ναυάγιου της γαλλικής φρεγάτας «Μέδουσα» το 1816, που ενέπνευσε ένα από τα κορυφαία δημιουργήματα της παγκόσμιας τέχνης, το ζωγραφικό πίνακα «Η σχεδία της Μέδουσας» του Τεοντόρ Ζερικό.

Ο ιμπρεσιονιστής Ζερικό αποτυπώνει στο μεγαλοφυές έργο του, με απαράμιλλο ρεαλισμό, την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της μεταναπολεόντειας περιόδου της Γαλλίας, και ασκεί οξύτατη, μέσω της Τέχνης, ιδεολογική και πολιτική κριτική στην άρχουσα τάξη και στην πολιτική εξουσία για την αναλγησία της.

Η πυραμιδική, σε τρία επίπεδα, αφήγηση του πίνακα ιστορεί τις ποιοτικές διαφορές στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων της Γαλλίας την περίοδο της Παλινόρθωσης, όπου αντιπαρατίθενται στη μοιρολατρία και στην ηττοπάθεια, η ενεργητικότητα και η ελπίδα.

Όπως στο ναυάγιο της φρεγάτας «Μέδουσα» το πλήρωμα κι οι επιβάτες που ανήκαν στην άρχουσα τάξη της εποχής επιβιβάστηκαν σε σωσίβιους λέμβους κι οδηγήθηκαν με ασφάλεια στην ακτή, έτσι και στο οικονομικό και πολιτικό «ναυάγιο» του ελληνικού καπιταλισμού που βιώνουμε καθημερινά: η ελίτ του πλούτου της ελληνικής κοινωνίας έχει μεταφέρει τα δισεκατομμύρια ευρώ υπερκέρδη σε ασφαλή «λιμάνια» (τις τράπεζες της Ελβετίας, του Λιβάνου, της Σιγκαπούρης κλπ).

Όπως στο ναυάγιο της φρεγάτας «Μέδουσα» το πλήρωμα και τους επιβάτες που ανήκαν σε φτωχότερα λαϊκά στρώματα τους εγκατέλειψαν σε μια σχεδία με λίγες προμήθειες κι αποδεκατίστηκαν οι περισσότεροι -φτάνοντας μέχρι και τον κανιβαλισμό, έτσι και στο οικονομικό και πολιτικό «ναυάγιο» του ελληνικού καπιταλισμού: οι μισθοσυντήρητοι και ο λαός, με τα βάναυσα αντιλαϊκά μέτρα της κυβερνητικής εξουσίας και της περιλάλητης τρόικας, αφαιμάσσεται, ρημάζει κι εξαθλιώνεται στ’ όνομα ενός «ναυάγιου», τα αίτια του οποίου, ψευδώνυμα και σκόπιμα, ονόμασαν -τα καθεστωτικά κόμματα και η ιντελιγκέντσια του καθεστώτος- «δημόσιο χρέος».

Το δημόσιο χρέος έχει γίνει φετίχ, έχει αποκτήσει τις ιδιότητες του φετίχ της εμπορευματικής παραγωγής∙ έχει δαιμονοποιηθεί, έχει γίνει σαν τον καταστροφικό Αριμάν της ζωροαστρικής θρησκείας που κάποτε θα ηττηθεί από τον