« Παιδοφιλία. Το δηλητηριώδες λουλούδι του κήπου μας… »

Κάθε οικογένεια κρύβει τα μυστικά της, μυστικά λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά, μερικές φορές όμως επώδυνα και οχυρωμένα πίσω από αδιαπέραστες σιωπές. Σιωπές που ορθώνονται σαν τείχη απέναντι στους έξω, αλλά συχνά στοιχειώνουν και τα ίδια τα μέλη της οικογένειας. Κανένα μυστικό όμως, όσο ένοχο και αμαρτωλό κι αν είναι, δεν παραμένει εσαεί επτασφράγιστο. Κι όταν συμβεί κάποια στιγμή να....
αποκαλυφθεί, τότε σοκαριζόμαστε από τις εικόνες φρίκης που αντικρίζουμε στη μικρή μας οθόνη, το νεκρό βρέφος, το δωμάτιο-κλουβί του μαρτυρίου, το κακοποιημένο παιδί τριγυρισμένο από αστυνομικούς και δημοσιογράφους, μα πιο πολύ σοκαριζόμαστε που αυτό το παιδάκι ζούσε στη διπλανή πόρτα και το κλάμα του το βράδυ το θεωρούσαμε αθώο ή θέλαμε να το θεωρούμε για να μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Επέλεξα να ξεκινήσω μ’ αυτόν τον τρόπο, διότι σύμφωνα με όλες τις έρευνες το 70% των κρουσμάτων παιδοφιλίας και παιδεραστίας είναι ενδοοικογενειακά ή προέρχονται από το ευρύτερο συγγενικό και φιλικό περιβάλλον. Το ποσοστό είναι τρομακτικό και μας φέρνει όλους προ των ευθυνών μας, διότι φαίνεται πως η συγκεκριμένη απειλή δεν προέρχεται από έναν σκοτεινό και άγνωστο εχθρό που χτυπάει και φεύγει και επομένως είναι αδύνατο να τον αντιληφθούμε. Αντίθετα επωάζεται και μεγαλώνει σαν δηλητηριώδες λουλούδι μέσα στο δικό μας ή στο γειτονικό κήπο και είναι χρέος μας να έχουμε τεταμένες τις αισθήσεις μας για να το εντοπίσουμε.
Και απαιτείται να έχουμε τεταμένες τις αισθήσεις μας, γιατί η αλήθεια είναι ότι οι παιδόφιλοι δεν συγκεντρώνουν τα τυπικά χαρακτηριστικά ούτε και την αργκό συμπεριφορά των κακοποιών του υποκόσμου. Ακριβώς το αντίθετο. Θα μπορούσε κανείς να πει, ότι η φιγούρα του χαριτωμένου και φαινομενικά ακίνδυνου ανθρωπάκου στη διαφήμιση για την προστασία των ανηλίκων στο διαδίκτυο (savemitsos.gr), ο οποίος παραλαμβάνει το κοριτσάκι από την ανυποψίαστη μητέρα του με το δέλεαρ ενός κούνελου, συμπυκνώνει το κύριο χαρακτηριστικό του φαινομένου της παιδοφιλίας: τη μεταμφιεσμένη απειλή. Στην περίπτωση των παιδόφιλων και παιδεραστών, το καμουφλάρισμα των ενοχοποιητικών στοιχείων είναι κανόνας. Αυτό οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους: καταρχήν στη σιωπή του παιδιού-θύματος και κατά δεύτερο στο γεγονός ότι οι δράστες τέτοιων εγκλημάτων διατηρούν στην καθημερινότητά τους μια βιτρίνα καθωσπρεπισμού που τους καθιστά «υπεράνω υποψίας» .
Οι ίδιοι λόγοι είναι που δυσχεραίνουν το έργο των διωκτικών αρχών στον εντοπισμό αυτών των δραστών και στη στοιχειοθέτηση των εγκλημάτων. Το παιδί δύσκολα θα μιλήσει για όσα συμβαίνουν σε βάρος του, όχι μόνο επειδή συνήθως γνωρίζει το δράστη, αλλά και επειδή ο παιδόφιλος χειρίζεται επιδέξια αυτό που καθηλώνει κάθε παιδί: το φόβο. Άλλωστε οι παιδόφιλοι σχεδόν πάντα επιλέγουν παιδιά τα οποία βρίσκονται στην εμβέλειά τους και με τα οποία έρχονται σε επαφή λόγω κάποιας ιδιότητας: τοπικής (π.χ. γείτονες), συναισθηματικής (συγγενείς, φίλοι) και επαγγελματικής (π.χ. κάποιος προπονητής ή δάσκαλος με τους μαθητές του κ.ο.κ.). Στη συνέχεια, αφ