Ζητείται ένας νέος Κλεισθένης ή ένας νέος Πεισίστρατος

Πίνακας της δολοφονίας του Καποδίστρια
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Ολες οι προϊστορικές και πρωτόγονες κοινωνίες, ήταν και είναι(υπάρχουν δυστυχώς ακόμη) οργανωμένες στη βάση της Φυλής-Φρατρίας*, όπου τα μέλη της ανήκαν ή ανήκουν στο ίδιο γένος ή στην ίδια οικογένεια (βλέπε Βίβλο:12 φυλές του Ισραήλ). Οι φυλές αυτές βρισκόταν σε μια διαρκή διαμάχη, η οποία πολλές φορές κατέληγε σε .......αιματηρές συγκρούσεις, μέχρι την επικράτηση μιας από αυτές πάνω στις άλλες με έναν δικό της ηγέτη-δεσπότη, ο οποίος επέβαλε την ειρηνική συμβίωση με τη βία των όπλων ή το φόβο του Θεού.
Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, το 507 π. Χ, ο Κλεισθένης, βλέποντας που οδηγεί η οργάνωση της κοινωνίας στη βάση των φυλών με συγγενικούς δεσμούς, καταργεί τα γένη και τις φυλές και διαιρεί τους Αθηναίους πολίτες σε τριάντα δήμους, συνδέοντας έτσι την ιδιότητα του πολίτη με το δήμο, το τόπο διαμονής του κάθε Αθηναίου και όχι με την οικογένεια από την οποία είλκυε την καταγωγή του. Ετσι θεσπίστηκε η Εκκλησία του Δήμου, αυτή η δημοκρατική συνέλευση στην αρχαία Αθήνα, που πραγματοποιούνταν στο λόφο της Πνύκας, στην Αγορά ή στο Θέατρο του Διονύσου. Η Εκκλησία του Δήμου ήταν η αφετηρία της δημιουργίας της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία, στην Αθήνα του Περικλή, ο αφημένος στην αυθαίρετη βούληση του ηγέτη-δεσπότη υπήκοος, παίρνει νομική υπόσταση και γίνεται ελεύθερος πολίτης με θεσπισμένες και νομικά κατοχυρωμένες υποχρεώσεις και δικαιώματα.Μέχρι το Μεσαίωνα και συγκεκριμένα, μέχρι την εποχή των αστικών επαναστάσεων, όλες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ήταν οργανωμένες στη βάση των φατριών. Στη χώρα μας, δυστυχώς, η προσπάθεια του Πρώτου Κυβερνήτη της χώρας, του Καποδίστρια, να οργανώσει ένα μοντέρνο κράτος, σκόνταψε πάνω στις βίαιες αντιδράσεις των πανίσχυρων οικογενειών και φατριών. Μπορεί οι δολοφόνοι του Ιωάννη Καποδίστρια, οι αδελφοί Μαυρομιχαλαίοι, να εκτελέστηκαν, η οικογενειοκρατία όμως δεν έπαψε να ανθεί και να βασιλεύει μέχρι σήμερα στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία. Μπορεί να μην έχουμε καταντήσει αφρικανική, ασιατική και αραβική χώρα, όπου ακόμη κυριαρχούν οι φυλές (μόνο στη Λιβύη υπάρχουν 170 φυλές) και ο μοναδικός τρόπος να κυβερνηθούν «εν ειρήνη» είναι η δικτατορία μιας φυλής πάνω στις άλλες, αλλά η οικογενειοκρατία και οι φατρίες (συντεχνίες, camarilla, παρέες, και λέσχες) καλά κρατούν στη χώρα μας. Η διατήρηση της αυτονομίας των ταμείων κάποιων «ευγενών» ομάδων, από νοσταλγία προς την φεουδαρχία που δεν είχαμε την τύχη να βιώσουμε σαν έθνος, δείχνει του λόγου το αληθές.Όταν σε μια κοινωνία ισχύει ο άγραφος νόμος της συντεχνιακής γραφειοκρατίας, που λέει «δεν ρίχνουμε ποτέ τους δικούς μας αλλά τους υπερασπιζόμαστε πάντοτε, ακόμα κι αν έχουν υποπέσει σε παράνομες μέχρι κακουργηματικές πράξεις», τότε παύει να λειτουργεί η δημοκρατία και ο πολίτης παύει να είναι ακόμη και υπήκοος. Ακόμη και στη φεουδαρχία υπήρχε ο άγραφος κανόνας των ευγενών που έλεγε «ο τίτλος με δεσμεύει έναντι των υπηκόων μου». Τη μοναδική δέσμευση που