Το ξαναλέω: Ο Μαρξ είναι δυσνόητος και... ζαλίζει. Δείτε π.χ. τον σ. Λαφαζάνη

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει, σύμφωνα με την επικρατούσα κοινή λογική (αυτή που υπάρχει ακόμα), την δήλωση του σ. Παναγιώτη ότι: “Ο οδικός μας χάρτης είναι να πάμε σε εθνικό νόμισμα, αυτό θα έπρεπε να το έχουμε κάνει ήδη, ή μπορούμε να το κάνουμε και τώρα, παίρνοντας 22 δισ. ευρώ από την Τράπεζα της Ελλάδος με τα οποία θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις και στο μεσοδιάστημα να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο για να τυπώσουμε δικό μας νόμισμα”; Προσέξτε τώρα. Αυτός ο συλλογισμός αν και ακούγεται “κουφός” δεν είναι εντελώς ξεκάρφωτος και συνδέεται με ένα ιστορικό γεγονός, την θνησιγενή επανάσταση της “Παρισινής Κομμούνας” τον Μάιο του 1871. Τότε λοιπόν και μετά την ολιγοήμερη επικράτηση της επανάστασης, σχηματίστηκε μία, ας πούμε, “Κυβερνητική Επιτροπή”, στην οποία ο Οικονομικός Τομέας είχε ανατεθεί σε κάποιον έντιμο λογιστή ονόματι Φρανσουά Ζούρντ. Αυτός, είχε αρνηθεί την “εθνικοποίηση” της Τράπεζας της...... Γαλλίας, επειδή πίστευε ότι τα χρήματα της Τράπεζας ανήκαν στο σύνολο του Γαλλικού Λαού και όχι στους επαναστάτες των Παρισίων. Αυτό, αργότερα, θεωρήθηκε ως μία από τις αιτίες αποτυχίας της επανάστασης, διότι της είχε στερήσει, λέει, τους οικονομικούς πόρους, συν (κατά την ασκηθείσα εν συνεχεία κριτική από τον Μαρξ), το ότι η Επιτροπή στο σύνολό της είχε λειτουργήσει με “υπερβάλλοντα” δημοκρατικό τρόπο!
Αυτά προφανώς, είχε κατά νου ο σ. Λαφαζάνης όταν είπε, ό,τι είπε, περί “ντου” στην Τράπεζα της Ελλάδος. Βλέπετε λοιπόν, την συνέχεια της “μαρξιστογενούς ” πολιτική σκέψης, ανά τους αιώνες; Μυαλά κολλημένα… Επειδή, ανέφερα στην επικεφαλίδα ότι ο Μαρξ είναι δυσνόητος και για όσους αμφιβάλουν, θα παραθέσω ένα μικρό μέρος από τον τρίτο τόμο του έργου του Μαρξ, “Το Κεφάλαιο”, στον οποίο αναφέρεται στον σκοπό του Σοσιαλισμού. Γράφει: “Το κράτος της ελευθερίας αρχίζει πραγματικά από εκεί που σταματάει η εργασία που προσδιορίζεται από την ένδεια και τον εξωτερικό καταναγκασμό. Βρίσκεται λοιπόν από την φύση των πραγμάτων, πέρα από την σφαίρα της κυριολεκτικά υλικής παραγωγής. Όπως ο άγριος πρέπει να παλέψει, έτσι πρέπει να κάνει και ο πολιτισμένος, και πρέπει να το κάνει σε όλες τις κοινωνικές μορφές και κάτω από όλους τους πιθανούς τρόπους παραγωγής. Με τη εξέλιξή του, μεγεθύνεται και αυτό το κράτος της φυσικής αναγκαιότητας, επειδή πολλαπλασιάζονται και οι ανάγκες, αλλά ταυτόχρονα πολλαπλασιάζονται και οι παραγωγικές δυνάμεις που ικανοποιούν αυτές τις ανάγκες. Η ελευθερία σε αυτή την περιοχή μπορεί να βρίσκεται μόνο στο ότι ο κοινωνικός άνθρωπος, οι συνεταιρισμένοι παραγωγοί, ρυθμίζουν ορθολογικά αυτή την εναλλαγή της ύλης τους, με την φύση, την βάζουν κάτω από τον κοινό τους έλεγχο αντί να κυριαρχούνται από αυτήν σαν από μια τυφλή δύναμη, την τελειώνουν με την μικρότερη καταβολή δύναμης και κάτω από ανταξιότερους και προσφορότερους για την ανθρώπινη φύση τους, όρους. Όλη όμως αυτήν η κατάσταση μένει πάντα κράτος της αναγκαιότητας. Πέρα από αυτό αρχίζει η ανάπτυξη των ανθρώπινων δυνάμεων που είναι αυτοσκοπός, το αληθινό κράτος της ελευθερίας, που όμως μόνο πάνω σε αυτό το κράτος της αναγκαιότητας σαν βάση, μπορεί να βλαστήσει.” Εδώ λοιπόν, έρχεται ο κάθε τυχάρπαστος, δήθεν, διανοητής της ”Αριστεράς” και ”ερμηνεύει” την οικονομικο/πολιτική φιλοσοφία του Μαρξ, όχι κατά το πώς εκείνος την καταλαβαίνει, γιατί μάλλον δεν την καταλαβαίνει, αλλά κατά το πώς συμφέρει εκείνον και κατά το πως εκείνος πιστεύει ότι το ακροατήριό του θέλει να την ακούσει. Με αυτή την γνωστή πλέον, πρακτική, ποια Αριστερά είναι αυτή που σήμερα για ”πρώτη φορά”, μας κυβερνά; Είναι αυτή που, όπως ο ίδιος ο Μαρξ την διατύπωσε το 1847, στο πρώτο συνέδριο της Ένωσης Κομμουνιστών, στο Λονδίνο, όπου έλεγε ότι σκοπός της (της Έ.Κ.) ήταν: “... η ανατροπή της Αστικής τάξης, η κυριαρχία της εργατικής τάξης, η κατάργηση της παλιάς αστικής κοινωνίας που βασίζεται στους ταξικούς ανταγωνισμούς και η δημιουργία νέας κοινωνίας, χωρίς κοινωνικές τάξεις και χωρίς ατομική ιδιοκτησία”; Είναι αυτή, όπως την ”βελτίωσε” ο Λένιν, σύμφωνα με το άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο Μηνιαίο Περιοδικό Prosveshcheniye, Αριθμός 3, τον Αύγουστος του 1913 στην Μόσχα, όπου μεταξύ πολλών άλλων γράφει ότι, ”Ο μισθωτός εργάτης πωλεί την εργατική δύναμη στον ιδιοκτήτη του εδάφους, των εργοστασίων και των εργαλείων της εργασίας. Ο εργάτης χρησιμοποιεί το ένα μέρος της ημέρας εργασίας για να καλύψει τα έξοδα της συντήρησης αυτού και της οικογένειάς του (μισθός εργασίας), ενώ το άλλο μέρος της ημέρας ο εργαζόμενος κοπιάζει χωρίς ανταμοιβή, που δημιουργεί την υπεραξία για τον καπιταλιστή, την πηγή κέρδους, την πηγή του πλούτου της τάξης των καπιταλιστών.”; Παρένθεση: Παρακαλώ προσέξτε και εδώ την ”εγκεφαλική διαταραχή” του Λένιν. Γράφει μεν ότι ο εργάτης χρησιμοποιεί ξένα μέσα ”… για να καλύψει τα έξοδα της συντήρησης αυτού και της οικογένειάς του (μισθός εργασίας)…”, αλλά να μην καταβάλει αντίτιμο για την χρήση αυτή, γιατί αυτό είναι ”…πηγή του πλούτου της τάξης των καπιταλιστών…”!! Σας θυμίζει τίποτα; Πάντως, η δική μας ”πρώτη φορά Αριστερά” πρέπει να είναι μια καινούργια παραλλαγή. Είναι αξιοπαρατήρητο ότι δεν χρησιμοποιούν ποτέ τις λέξεις ”σοσιαλιστής και σοσιαλισμός” ή ”κομμουνιστής και κομμουνισμός”, που χρησιμοποιούσε ο Μαρξ, προκειμένου να ονοματίσει την οικονομικο/πολιτική θεωρία του. Γιατί; Σχετικά, ο σύντροφος Μαρξιστή Γιάννης (με δύο ν) Μηλιός, σε πρόσφατο άρθρο του, μεταξύ άλλων, διατυπώνει μια νέα ”ερμηνία”, γράφει: ”Η «κοινωνική σωτηρία»” (τα εισαγωγικά είναι δικά του και δεν καταλαβαίνω γιατί τα χρησιμοποιεί, ούτε και τι εννοεί με τον όρο «κοινωνική σωτηρία»), ”έχει άμεσο κόστος. Όμως το ζήτημα δεν αφορά τόσο το «εξωτερικό μέτωπο» (τη διαπραγμάτευση), όσο το «εσωτερικό». Η «κοινωνική σωτηρία» θα μείνει μετέωρη μέχρις ότου η κυβέρνηση υποχρεώσει τις κυρίαρχες τάξεις” (παρακάτω διευκρινίζει ότι με τον όρο ”κυρίαρχες τάξεις” εννοεί τους πλούσιους, αλλά αυτοί είναι μία τάξη, οι άλλες ποιες είναι;) ”να αναλάβουν το κόστος της». Είναι μια καινούργια παραλλαγή της Αριστεράς; Δεν έχει σχέση με τον πρώτο ορισμό του Μαρξ περί εξαφάνισης της Αστικής Τάξης μετά από σύγκρουση με την Εργατική (δεκαετία 1840), ούτε με τον δεύτερο του Λένιν, περί καπιταλιστών (1913). Εδώ ο σ. Μηλιός αναφέρεται σε ”κυρίαρχες τάξεις”, οι οποίες, υποθέτω εγώ, θα μπορούν να παραμείνουν κυρίαρχες (αφού δεν ζητάει την εξαφάνισή τους), αρκεί να αναλάβουν το κόστος τις «κοινωνικής σωτηρίας(;)», τώρα τι σημαίνει "κοινωνική σωτηρία", ε'... ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας... Είπαμε, πατριώτες. Εντάξει, ο Μαρξ είναι δυσνόητος και… ζαλίζει, αλλά πρέπει την «ζαλάδα» (εδώ χρειάζονται εισαγωγικά) του καθενός, να την πληρώνουμε πάντα εμείς, ο Λαός (χάχας ή όχι); Προαιώνιο και διαχρονικό αλλά αναπάντητο ερώτημα… και με αυτό θα μείνουμε κι’ εμείς, όπως έμεινα και οι προηγούμενο