Το «κόμμα» των Αντιλαϊκιστών

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

«Όχι, τέτοια πράγματα αυτές τις ώρες μοναδικής γελοιοποίησης του θεσμικού οικοδομήματος κυρίως της Ελλάδας και δευτερευόντως της ΕΕ!», σημείωνα τις προάλλες, για να δεχθώ την άμεση αντίδραση διαδικτυακού φίλου: «Ε, όχι και δευτερευόντως της ΕΕ!». Αλλιώς το τοποθετούσα, αλλά μια χαρά παρατηρεί ο φίλος, επαναφέροντας μάλιστα τον λόγο μου στο αναλυτικό πεδίο (μου), από το οποίο με τη φράση αυτή έμοιαζε να απομακρύνομαι.

Αυτές τις μέρες με επίκεντρο την πολιτική κρίση στην Ελλάδα, εξευτελίζεται το θεσμικό οικοδόμημα της ΕΕ και μάλιστα στον πυρήνα του, που δεν είναι άλλος από τις σχέσεις εξουσίας σε μικροεπίπεδο και όχι.......
έκδηλα το νομικό περίβλημα με την μορφή Συνθηκών και Οδηγιών ή γενικότερα του «κοινοτικού κεντημένου». Το πρόβλημα δεν είναι ότι η ΕΕ αδυνατεί να προσφέρει στην χρηματαγορά μια αξιόπιστη λύση σε ότι αφορά στην πιστωτική κρίση. Στην θεσμική πραγματικότητα που ορίζει την ΕΕ, θα έλεγα ότι, αυτό δεν είναι δική της δουλειά. Θα απαιτείτο μια διαφορετική θεσμική συγκρότηση και όχι όπως επιχειρείται σήμερα μια πρόσθετη ρύθμιση στο υφιστάμενο καθεστώς που ορίζει τις σχέσεις πολιτικής ισχύος και την διαλεκτική τους έκφραση εντός της Ένωσης. Αυτό δεν έγινε – ακόμη!

Γίνεται όμως κάτι τραγικό: διάφορες ισχυρές χώρες της ΕΕ και μερικές ακόμη που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την κρίση για να ισχυροποιηθούν σε ένα πλαίσιο «Discursive Practices» καθώς και η γραφειοκρατία της Ένωσης, παρεμβαίνουν απροκάλυπτα και πιεστικά στο επίπεδο διαμόρφωσης των εσωτερικών πολιτικοοικονομικών σχέσεων στην Ελλάδα, εξευτελίζοντας στο πυρήνα του το διακυβερνητικό μοντέλο εξουσίας της ΕΕ και τις βασικές αρχές λειτουργίας που το διέπουν. Εκβιάζουν με κάθε τρόπο την Ελλάδα και τους Έλληνες, παίζοντας παράλληλα ένα θέατρο μαφιόζικης πλοκής με τους πόλους του δικομματισμού. Εμφανίζονται να απειλούν με κατακράτηση της έκτης δόσης του «προγράμματος δανειοδότησης της χώρας», εάν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν τα βρουν κυβερνητικά, εάν δεν υπογράψουν μια άτυπη Συνθήκη, με τη μορφή «λευκής επιταγής», στο πλαίσιο των αποφάσεων της τελευταίας Συνόδου Κορυφής κλπ.

Κόλαση! Την οποία εκμεταλλεύεται το (εσωτερικό) καθεστώς της διαπλοκής, έτσι ώστε να περισωθεί το ίδιο, μέσα από τη γενική κατάρρευση στον τόπο, την οποία η πολιτική πρακτική του και ο λόγος που την συνόδευσε τα τελευταία 30 περίπου χρόνια διαμόρφωσαν τις συνθήκες να προκληθεί στο βαθμό που εμφανιζόταν εξωτερικό, αποφασιστικό αίτιο. Το φαινόμενο αυτό είναι πολιτική έκφραση μιας μορφής εκχυδαϊσμένου ηγεμονισμού, η οποία επιχειρείται να συγκαλυφτεί με την δραματική ανάπτυξη του λαϊκισμού.

Ηγεμονισμός και λαϊκισμός είναι, φίλοι, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η παραθεσμική, αίολη, θεσμικά παράδοξη και εν πολλοίς Νεο-ηγεμονική μορφή δανειοδότησής μας από τους εταίρους μας (σε συνδυασμό με το ΔΝΤ), όχι μόνον δυναμιτίζει τις κρίσιμες σχέσεις εξουσίας σε μικροεπίπεδο εντός της ΕΕ, αλλά αλλοιώνει απολύτως και τα χαρακτηριστικά του πολιτεύ