Το κατά φύση είναι το σωστό

 Γράφει η Στεφανία ΛυγερούΜου έστειλαν πρόσφατα ένα εγχειρίδιο οδηγιών, τρόπους για να είσαι καλά. Υπάρχουν τρικ για να είσαι καλά και υπάρχει και το... να είσαι καλά.
Παλιά έκανα αυτοσυγκέντρωση (διαλογισμό). Για τους δυτικούς έχουν βρεθεί κόλπα για να διαλογιστείς, στην ανατολή είναι κάτι σαν να ανασαίνεις, δεν σε μαθαίνει κανείς. Μπήκα σ' αυτή τη διαδικασία θέλοντας να έχω τον έλεγχο. Ήθελα να με ξέρω, να με κρατάω σε συγκεκριμένα (υψηλά) επίπεδα συνειδητότητας, γιατί ήθελα να είμαι καλά...
Πώς είναι κάποιος που είναι καλά; Είσαι καλά αν δεν είσαι νευρικός, ανήσυχος, αν δεν σε κατακλύζουν άσχημες σκέψεις, αν δεν είσαι καταπονημένος, αν έχεις ενέργεια, αν έχεις χαλάρωση ψυχική, αν δεν ......έχεις άγχος, όταν το μυαλό σου είναι απελευθερωμένο;
Μέχρι πρότεινως πίστευα ότι αν είσαι ο εαυτός σου, τα παθαίνεις όλα αυτά. Αυτά έχεις σαν αποτέλεσμα. Και να σου πω την μαύρη αλήθεια, τα είχα. Τις περιόδους που δεν με τσίγκλαγε το μέσα μου να πάω σε επόμενο στάδιο, τα είχα όλα αυτά.
Το ελαττωματικό της υπόθεσης είναι ότι ποτέ δεν τελειώνει (αέναος κύκλος που μόνιμα μέσα του κλωθογυρνάς) αν προκύπτουν από δική σου παρέμβαση. Δεν τελειώνει γιατί ποτέ δεν το φτάνεις ουσιαστικά. Για να φτάσεις να είσαι καλά, πρέπει να είναι ένα αποτέλεσμα που κανείς δεν θα το φέρει. Ούτε ο εαυτός σου. Κανείς, προκύπτει.
Θα σου πω ποιο είναι το "κόλπο" για να προκύψει. Σε αφήνεις να είσαι ό,τι σκατά θες να είσαι. Αν είσαι νευρικός, ανήσυχος, ας είσαι. Αν σε κατακλύζουν άσχημες σκέψεις, ας σε κατακλύζουν. Αν είσαι καταπονημένος, χωρίς ενέργεια, χωρίς ψυχική ηρεμία, ας είσαι. Αν έχεις άγχος, ας το έχεις. Αν το μυαλό σου δεν είναι ελεύθερο, ας μην είναι.
Δεν πρέπει να θέλεις κάτι.
Λέγαμε με τη Μάρω ότι ο κόσμος έχει μεγαλώσει με εντελώς λάθος κατεύθυνση. Και σίγουρα δεν συνέβη κατά λάθος. Αυτοί που μας μπαστάκωσαν το τι είναι σωστό και τι λάθος, είχαν σκοπό να μας κάνουν ανισόρροπους (να ξεφύγουμε από τη φύση). Όταν η Μάρω έχασε τον άντρα της έτρεξαν όλοι να την πείσουν να συνέλθει. Είναι εντελώς κουφό και εντελώς παραφύση να το ζητάς αυτό. Όταν κάποιος βιώνει έναν τέτοιου μεγέθους πόνο, σαν αυτόν της απώλειας αγαπημένου προσώπου, δεν θέλει να ζει. Το κατεστημένο σε βάζει με το ζόρι να ζήσεις. Ενώ δηλαδή δεν έχεις όρεξη ούτε να φας, ούτε να πιεις νερό, με το ζόρι σέρνεσαι στην τουαλέτα για κατούρημα, αυτό που σου ζητάνε είναι να ανταπεξέλθεις σε καθήκοντα κανονικά. Δες το μέγεθος της προσπάθειας, της καταπόνησης. Πάμε στο ουσιαστικό. Αυτός που πονάει, ΑΠΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ, το μόνο που θέλει είναι να μείνει στον πόνο του...... Το μόνο που θέλει είναι να κάτσει και να πονάει!!! Αυτό, το κατεστημένο το θεωρεί παράλογο/λάθος, αλλά είναι το μόνο υγιές. Αν μείνεις να πονάς σημαίνει ότι δεν αποφεύγεις τον πόνο ρε φίλε. Κι αν κάτσεις και τον φας στη μάπα ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ολοκληρώνεται μέσα σου. ΟΛΟΙ να τον αποφύγουν θέλουν και τελικά μένουν μισεροί.
Να δούμε λίγο και το αποτέλεσμα που φέρνεις στους άλλους αν είσαι φυσικός (γιατί εκεί είναι το θέμα). Λένε