Οι μέρες είναι πονηρές …

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Απολύτως δικαιολογημένα εκτιμούσαμε ότι η οικονομική καταστροφή της Ελλάδας θα συνοδευόταν από γενικότερους εθνικούς κινδύνους. Τα λέγαμε όσοι έτυχε να ασχολούμαστε με τις μοντέρνες και μεταμοντέρνες στρατηγικές στη διεθνή πολιτική, αλλά δυστυχώς το καθεστώς και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην πατρίδα μας, μάς αντιμετώπιζαν μάλλον περιφρονητικά, χαζογελώντας ειρωνικά και αποκαλώντας μας «συνομοσιολόγους»!  Τόσα καταλάβαιναν όσοι – ασυνείδητα θέλω να πιστεύω -εξυπηρετούσαν τις σκοπιμότητες  απορρύθμισης που θα καθιστούσαν ακόμη πιο αδύναμη την χώρα στον ορισμό και στην υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος στην περιοχή. Αυτή είναι η αντίδραση συνωμοτών ή ηλιθίων πολιτικών, οι οποίοι δεν είναι εξοπλισμένοι με γνώση και κουλτούρα που θα τους επέτρεπε να αντιμετωπίζουν οικονομία, διεθνείς σχέσεις, εσωτερική και εξωτερική πολιτική ως ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο που προσδιορίζει το λεγόμενο εθνικό συμφέρον, ενώ θα έπρεπε να προσδιορίζεται  από..... το κοινωνικό – και όχι το μεγαλοεπιχειρηματικό – συμφέρον.
Τώρα, το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ατενίζει με δέος την ένταση που αναπτύσσεται  στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, φοβούμενο ότι ακόμα και ένα φτερούγισμα μιας πεταλούδας στη θάλασσά μας μπορεί να προκαλέσει μια πρωτοφανή κρίση στην περιοχή με συμμετοχή της χώρας μας, που θα αναστάτωνε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι αμήχανοι και προσπαθούν να παραστήσουν τους ψύχραιμους, όπως το κυνηγητικό σκυλί μας κάποτε στην Πάρνηθα που πέρασε δίπλα από ένα τεράστιο ελάφι προσποιούμενο ότι δεν το πρόσεξε!  
Η κυβέρνηση βουλιάζει στις αντιφάσεις της, ρυμουλκούμενη πλέον σαφώς από τα συμφέροντα που υπερασπίζεται το αμερικανοεβραϊκό λόμπυ. Την εποχή της αναβάθμισης των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων ο κ. Παπανδρέου, είτε ως υπουργός εξωτερικών, είτε ως πρωθυπουργός, φρόντιζε να διασκεδάζει τις αντιθέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην περιοχή, ενώ παράλληλα με την στάση του ενίσχυε τον ηγεμονικό ρόλο της γείτονος, όπως άλλωστε έκανε και ο προκάτοχός του στο Μέγαρο Μαξίμου. Η στάση αυτή οδήγησε στο πάγωμα πρωτοβουλιών τις οποίες η Ελλάδα όφειλε να αναλάβει ώστε να θεσπιστεί (αλλά προς το παρόν να μην οριστεί) η ελληνική ΑΟΖ και να αντιδράσει σε όλα τα διεθνή φόρα στην διαρκή επιχείρηση της Τουρκίας για «γκριζοποίηση» του Αιγαίου. Αντί να ανοίξει όλα τα ζητήματα που συνιστούν διεκδικήσεις της γείτονος προς την Ελλάδα, η κυβέρνηση όφειλε με προσεκτικά βήματα να προσδιορίσει τι ακριβώς είναι διαπραγματεύσιμο και τι όχι, ώστε να αναπτυχθεί ένας συνεκτικός διάλογος στα θέματα που θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε συμφωνία και σε δεύτερο στάδιο να προσδιοριστούν εκείνα τα οποία θα απαιτούσαν διεθνή διαιτησία, αφού προηγουμένως η χώρα μας αξιοποιούσε πλήρως δικαιώματα που ορίζονται από το διεθνές δίκαιο και τις σχετικές συμβάσεις που έχει κυρώσει το ελληνικό κοινοβούλιο.
Αυτό θα έπραττε οποιαδήποτε σοβαρή κυβέρνηση, η οποία όμως θα διατηρούσε το απαιτούμενο διεθνές κύρος. Δυστυχώς όμως στην χρόνια έλλειψη εθνικής στρατηγικής για