Το Ελληνικό Χρέος στα Χέρια της Κοινωνίας

 Γράφει ο ΤυχαίοςΣτο τελευταίο μας άρθρο (εδώ)λοιπόν θέσαμε το ερώτημα εάν υπάρχει διέξοδος στο ελληνικό ζήτημα χρέους, αφού όπως φαίνεται οι εναλλακτικές λύσεις που προβάλλονται δεν κρίνονται ικανοποιητικές και το κυριότερο δεν υπάρχουν στον ορίζοντα ενδείξεις απεγκλωβισμού από τη λογική του Μνημονίου.Μέχρι πρότινος το πολιτικό σύστημα κατάφερνε να διαχειριστεί μικρής ή μεγαλύτερης έντασης κρίσεις σε διάφορα επίπεδα, άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία, όπου εκ του αποτελέσματος κρίνεται ότι και μόνο η επιβίωσή του εξασφάλιζε ένα minimum επιτυχίας, μαζί βεβαίως με την διατήρηση μιας σχετικής σταθερότητας της χώρας.
Κοινός τόπος στην μετα-Μνημονιακή Ελλάδα είναι η αντίληψη πως πλέον το πολιτικό σύστημα ακολουθεί τις εξελίξεις, αδυνατεί....... να ανακτήσει έστω και την ελάχιστη πρωτοβουλία απέναντι στα αλλεπάλληλα κύματα των έντονων οικονομικών αναταράξεων, ενώ παράλληλα αδυνατεί να προβάλλει σε οποιονδήποτε χρονικό ορίζοντα ένα όραμα εξόδου και σταθεροποίησης. Είναι προφανές και χιλιοειπωμένο ότι εισήλθαμε σε έναν φαύλο κύκλο υφεσιακής οικονομίας με τόσο έντονα χαρακτηριστικά που θα μεταβληθεί καθοριστικά το σύνολο των κοινωνικών και οικονομικών άρα και πολιτικών σταθερών.
Το ενδιαφέρον σημείο στην καινούρια δυναμικά αρνητική εικόνα αποτελεί η συνολική αδυναμία του πολιτικού συστήματος να αντιληφθεί το βάθος και το μέγεθος όχι της κρίσης αυτής καθεαυτής αλλά το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτή εξελίσσεται.
Ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από την κοσμοθεωρία του πολιτικού μας φάσματος, ένα περιβάλλον σταθερά προσανατολισμένο στους νόμους της αγοράς, τους οποίους για λόγους που σχετίζονται με την ιδιοσύσταση της ελληνικής κοινωνίας και έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερα άρθρα μας, έχουμε ενοχοποιήσει και εξοβελίσει στη σφαίρα του "κακού".
Εν ολίγοις, η ελληνική κοινωνία ζυμώθηκε έτσι ώστε να απεχθάνεται το κέρδος που προέρχεται από τους νόμους της αγοράς, ενώ εκπαιδεύθηκε να ανέχεται το κέρδος που προέρχεται από την κρατική μηχανή, ωσάν το κράτος να λειτουργεί ως ένα "ηθικό πλυντήριο" όπου το "κακό" χρήμα μετατρεπόταν σε "καλό". Για παράδειγμα, θεωρείται απολύτως ηθικό κάποιος κρατικός υπάλληλος να υπεραμοίβεται από τα χρήματα των φορολογουμένων και από τον κρατικό δανεισμό, γιατί άλλη πηγή δεν υπάρχει για το μισθό ή τις παροχές του, ή να διατηρεί τα πανάκριβα προνόμιά του ενώ θεωρείται εντελώς ανήθικο οι αγορές να μην δανείζουν τη χώρα οδηγώντας τη στην "στάση πληρωμών" επειδή ακριβώς θεωρούν ότι αυτή η δοσοληψία δεν παράγει κέρδος. Με λίγα λόγια, ενώ ο υπάλληλος στην πραγματικότητα αρνείται να "δανείσει" το κράτος με μέρος του ποσού που του καταβάλλεται - δεχόμενος να προσαρμόσει το μισθό του στην απόδωσή του- την ίδια στιγμή μια ολόκληρη κοινωνία ψέγει τον επενδυτή που κάνει το ίδιο, αρνείται δηλαδή να δανείσει τη χώρα, προσδωκόντας στο κέρδος.
Για να το θέσω πιο παραστατικά, το σύνολο του πολιτικού κόσμου διαλογίζεται και διαλέγεται με το δίλλημμα "στάση πληρ