Ολο το παρασκήνιο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠαΣοΚ

Λένε ότι σε όλες τις μεγάλες διασπάσεις αριστερών και σοσιαλιστικών κομμάτων η πρόφαση, που φυσικά καλύπτει απλώς το ιδεολογικό και πολιτικό χάσμα μεταξύ των μελών, είναι σχεδόν πάντα τα διαδικαστικά θέματα και η εφαρμογή του καταστατικού. Στο ΠΑΣΟΚ έκαναν ό,τι είναι δυνατό για να φτάσουν σε διαπληκτισμούς, βρισιές και άκομψες αντιπαραθέσεις με αφορμή την εφαρμογή του καταστατικού στο θέμα των υποψηφιοτήτων για την αρχηγία. Αν μάλιστα δεν επικρατούσαν οι ψύχραιμοι και δεν επιδεικνυόταν στο......... τέλος μία κάποια διπλωματία θα μπορούσε να εξελιχθεί η συνεδρίαση του εθνικού συμβουλίου, που ενέκρινε τις υποψηφιότητες της 18ης Μαρτίου, σε γενικευμένη σύρραξη!

Η ιστορία άρχισε από ημέρες όταν το επιτελείο του Χρήστου Παπουτσή αντιλήφθηκε οριστικά ότι θα εξασφάλιζε τον απαιτούμενο αριθμό υπογραφών για να υποστηριχθεί η υποψηφιότητά του. Το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ αναφέρει επί λέξει στο άρθρο 41 παράγραφο 5 τα εξής: «Υποψήφιος Πρόεδρος αναδεικνύεται όποιος προταθεί από το 1/4 τουλάχιστον των μελών του Εθνικού Συμβουλίου ή το 1/3 των Περιφερειακών Επιτροπών του Κινήματος ή το 10% τουλάχιστον του συνόλου των Μελών του Κινήματος. Κάθε Μέλος προτείνει μόνον έναν (1) υποψήφιο».
Το πολιτικό συμβούλιο σε μία από τις πρώτες συνεδριάσεις του όταν άρχισε η κούρσα της διαδοχής αποφάσισε ότι πρέπει κάθε υποψήφιος να προσκομίσει τουλάχιστον 94 υπογραφές, όσο είναι το ένα τέταρτο των 377 μελών του εθνικού συμβουλίου.

Τότε, ούτε η πλευρά του Ευάγγελου Βενιζέλου, ούτε εκείνη του Χρήστου Παπουτσή έβαλε θέμα αμφισβήτησης των υπογραφών. Μόνο ο Στέφανος Τζουμάκας, που γνώριζε εξαρχής ότι δεν έχει τόσες υπογραφές είθε θέσει θέμα πολιτικής απόφασης του εθνικού συμβουλίου, κατ΄ επανάληψη της διαδικασίας του 2007, όταν εγκρίθηκαν χωρίς υπογραφές οι υποψηφιότητες των Παπανδρέου, Βενιζέλου, Σκανδαλίδη. Μόνο που τότε είχε θεωρηθεί απλά περιττό να προσκομιστούν υπογραφές, καθώς κρίθηκε ομόφωνα ότι και οι τρεις θα μπορούν να τις έχουν.

Όταν όμως η πλευρά Παπουτσή διαπίστωσε την αδυναμία της, έθεσε και εκείνη με τη σειρά της θέμα πολιτικής απόφασης και επικαλούμενη ότι το καταστατικό δεν προβλέπει ρητά συλλογή υπογραφών, άρχισε να αμφισβητεί τη διαδικασία, αν και στο μεταξύ η πλειονότητα του εθνικού συμβουλίου είχε υπογράψει υπέρ του κ. Βενιζέλου!

Το τραγελαφικό είναι ότι επί πέντε και πλέον χρόνια οι γραμματείς του κόμματος και το εθνικό συμβούλιο δεν είχαν εκδώσει εφαρμοστικό κανονισμό για το συγκεκριμένο άρθρο του καταστατικού. Δεν προσδιορίστηκε ποτέ ρητά το πώς γίνεται η πρόταση μίας υποψηφιότητας. Εκεί πάτησαν οι επιτελείς του κ. Παπουτσή, όμως υπερέβησαν τα εσκαμμένα: Ζήτησαν πολιτική έγκριση, χωρίς κάτι τέτοιο να προβλέπεται από το καταστατικό!!!

Έφτανε όμως η ασάφεια του καταστατικού για να ξεκινήσει ο καβγάς στο εθνικό συμβούλιο.

Ορθά η επιτροπή τήρησης του καταστατικού υπό τον Γιώργο Ανωμερίτη παρουσίασε τις δύο εμπρόθεσμες υποψηφιότητες των Βενιζέλου και Παπουτσή, ζητώντας από το αρμόδιο προεδρείο