ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου
Πολλές είναι οι παροιμίες που τονίζουν πόσο επικίνδυνος είναι, εκτός από τον εχθρό που γνωρίζεις ότι είναι εχθρός, αυτός που όντας εχθρός περνάει απαρατήρητος ή ακόμα χειρότερα θεωρείται φίλος ή σύμμαχος ή δικός σου άνθρωπος. Εκεί ποντάρουν περισσότερο όσοι θέλουν να καταστρέψουν ή να υποδουλώσουν από ένα άτομο μέχρι κοινωνίες ολόκληρες και λαούς. Σε αυτή την περίπτωση, οι ‘γκρί’ παράγοντες της Ελληνικής κοινωνίας αποτελούν ίσως το δυνατότερο χαρτί των εχθρών της Ελλάδας και του Ελληνικού Λαού σε αυτήν την απόπειρα εξαφάνισης τους υπέρ των διαφόρων........ αλλοδαπών κατακτητών και εποικιστών καθώς των επιτετραμμένων τους που λυμαίνονται και μονοπωλούν διαχρονικά την πολιτικοοικονομική αρένα ώστε να δίνουν δυνατότητα πεδίου δράσης σε κάθε ανθελληνικό στοιχείο.

Ο καλύτερος προπαγανδιστής και ο καλύτερος υπονομευτής είναι αυτός που παρουσιάζεται ως ο ‘μετριοπαθής’, ‘αντικειμενικός’, αυτός που ‘βλέπει και τις δύο μεριές’, αυτός που δρα ‘χριστιανικά’ τρέφοντας έλεος για τον θύτη αλλά όχι για το θύμα, και γενικώς κάθε ένας που ενώ δηλώνει υπέρ του Δικαίου ουσιαστικά επιχειρηματολογεί και δρα υπέρ του αδίκου.

Ανέκαθεν ως Έλληνες στην Ιστορία μας μπορούμε να δούμε ότι αυτού του είδους τα άτομα, οι ομάδες και τα ‘κινήματα’ ευθύνονται για την έκπτωση και την ουσιαστική αποτυχία κάθε εγχειρήματος που ο Ελληνικός Λαός έκανε και επέβαλε με τεράστιους αγώνες και θυσίες σε πείσμα των πάντων και υπερνικώντας δυνάμεις οι οποίες είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να κρατούν όλα τα ατού.

Όταν οι Έλληνες εξεγέρθηκαν επιτυχώς το 1821, το πολίτευμα που ήθελαν ήταν Δημοκρατικότατο και Λαοκρατικότατο. Κατέληξαν να έχουν Βαυαρούς επιτρόπους και βασιλιά ακριβώς διότι πείστηκαν από δήθεν έλληνες δήθεν υπέρ της Ελλάδας να δεχθούν υποδείξεις και υποχωρήσεις και πατρονάρισμα.

Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες έδιωξαν επισήμως τους Βαυαρούς και τον βασιλιά και θέλησαν Δημοκρατία και Ισότητα, και βρέθηκαν με δικτάτορες κοινοβουλευτικούς ( που είτε ήταν κατ’ ουσίαν Βαυαροί, Άγγλοι ή τουρκογενείς είτε φανατικά υποτακτικοί τους ) και αργότερα δικτάτορες επισήμως και κόντρα βασιλείς, διότι τους κράτησαν πίσω και τους έπεισαν να ανεχτούν αυτές τις εξελίξεις και να δεχτούν ξανά το ολέθριο πατρονάρισμα αυτά τα ζουλάπια που, αυτοπαρουσιαζόμενα ως εθνοπατέρες, εργατοπατέρες, ευεργέτες, αγωνιστές και κάθε είδους σωτήρες με επικοινωνιακές φούσκες αντί για πραγματικά έργα, δρούσαν ουσιαστικά επειδή οι Έλληνες δεν τα είχαν εντοπίσει ως Εθνικούς εχθρούς, ενώ και τις αποδεικτικές τους πράξεις που ήταν καθαρά ανθελληνικές τις εξηγούσαν ως παραστρατήματα ή κακή κρίση και δεν έβλεπαν τα φίδια στον κόρφο τους.

Και δεν τα έβλεπαν απλά διότι περιοριζόταν στο να ερμηνεύουν τα πάντα που έκαναν αυτά τα ζουλάπια ως δήθεν έκφραση των πολιτικών τους πεποιθήσεων ( αριστεροί-δεξιοί, κομμουνιστές-βασιλικοί, ευρωπαϊστές-εθνικιστές, κλπ ) και δεν έβλεπαν ότι όλοι μαζί πίσω από τις διάφορες ταμπέλε