Ο Θεός Φόβος και ο αντιδημοκρατικός νόμος νίκησαν το κοινωνικοπολιτικό θαύμα και τον Πολίτη

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Η ευκαιρία για μετάβαση σε μια νέα, δημοκρατική αυτή την φορά, μεταπολίτευση μοιάζει να χάνεται, αν λάβει κανείς υπόψιν την πρώτη εικόνα από τα αποτελέσματα στις κρισιμότερες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Ελλάδα μετά το 1974. Ο Θεός Φόβος νίκησε την πιθανότητα κοινωνικοπολιτικού θαύματος και τον πολίτη που στάθηκε στα πόδια του, υπερασπιζόμενος μια αξιοπρεπή ζωή σε μια .........αυτοκυβέρνητη πολιτεία, δίχως τρόικα και επιτρόπους. Μοιάζει να χάνεται με μια σχετικά μικρή διαφορά ψήφων (με τα μέχρι τώρα εκλογικά αποτελέσματα), όχι μόνον η ευκαιρία σταδιακής μετάβασης σε ένα νέο καθεστώς εναλλακτικής ηγεμονίας, όπου το κοινωνικό σώμα θα αποκτούσε σχετική έστω συνεκτικότητα διεκδικώντας την ιδιότητα του εντολέα, την οποία ιδιοποιούνται το πολιτικοοικονομικό σύστημα της διαπλοκής και διάφοροι φορείς διαμεσολάβησης (τραπεζικοί, συντεχνιακοί, εκκλησιαστικοί, κομματαρχικοί, μιντιακοί κλπ), αλλά και η πιθανότητα ορισμού του Έννομου Συμφέροντος για τον έλεγχο της πολιτικής διαδικασίας από τον λαό. Και αυτό με κρίσιμη πολιτικά μάζα τον πλέον αλλόκοτο και χυδαίο εκφοβισμό σε συνδυασμό με ένα καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα, που με τα σημερινά δεδομένα κομματικής-εκλογικής ισχύος εξευτελίζει απολύτως το δημοκρατικό πολίτευμα.

Το αποτέλεσμα θίγει την δρομολογημένη από την κοινωνία επανασύσταση της βασικής ιδιότητας του Πολίτη, την διεκδίκηση της πολιτειότητάς του. Την αλλαγή δηλαδή της σχέσης κοινωνίας-πολιτικής υπέρ της ενδυνάμωσης της βούλησης του Έλληνα για απεγκλωβισμό από το δίκτυο (διαπλοκή) υπαγωγής του σε πολίτη δεύτερης κατηγορίας εντός της μεταμοντέρνας, υπερεθνικής, πολιτικής οντότητας της ΕΕ. Με το αποτέλεσμα αυτό θίγεται επίσης η ανατροπή της αρχής ταύτισης του πολιτικού συστήματος με το κράτος, η οποία αποτελεί το κεντρικό ιδεολόγημα του ελληνικού πελατειακού κεφαλαιοκρατικού μας συστήματος, στον βαθμό που δεν θα είναι μια πλουραλιστική αριστερά στο τιμόνι της κυβέρνησης, η οποία θα διαχώριζε την δημόσια από την ιδιωτική σφαίρα και θα ανεξαρτητοποιούσε τις τρεις θεσμοθετημένες εξουσίες του κράτους. Αντί να πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων τον παλαιοκομματισμό και την απολιτική αφήγηση. Αντί να αγνοήσουμε την «πληροφορία» που πηγάζει από την λάσπη και την κατατρομοκράτηση του λαού, επιτρέψαμε να εξισωθεί η λάσπη και η υπερβατική άγνοια με την συστηματική γνώση. Σε μια τέτοια περίπτωση χάνει πάντα η δεύτερη, η γνήσια διανόηση, η δημοκρατία, η φύση και ο άνθρωπος.
Και όμως, φαίνεται να χάνει ο πολίτης που πίστεψε σε μια νέα μεταπολίτευση. Ο λαϊκισμός και το πλέον χυδαίο, ανυπόστατο εκλογικό δίλημμα μετά το 1974, «ευρώ ή δραχμή» ή το χειρότερο «Ελλάδα της Ευρώπης ή Ελλάδα της δραχμής», έκριναν αυτή την, όπως φαίνεται, σχετικά μικρή διαφορά σε ψήφους, συκοφαντώντας παράλληλα ό, τι πιο υγιές κοινωνικά δημιουργήθηκε ή έτεινε να δημιουργηθεί τα τελευταία 35 περίπου χρόνια. Επικράτησε τελικά η απόλυτη ανηθικότητα που ως businessplan είχε το «Δεν Ντρεπόμαστε»! Το δίκτυο της διαπλοκής δεν ντράπ