Να αποτινάξουμε το όνειδος της αυτοενοχοποίησης

Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης :
Όσο υπάρχουν εκείνοι που δεν αισθάνονται καμία ενοχή για τον πλούτο τους, κυρίως τον παράνομο, και την μυθική ζωή -για τα μέτρα ημών των Συνήθων Υποζυγίων- που κάνουν.
Όσο υπάρχουν εκείνοι που δεν αισθάνονται καμία ενοχή για τα μεγάλα ή τα τεράστια εισοδήματα που έχουν, κυρίως τα παράνομα.
Όσο υπάρχουν εκείνοι οι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί ή οποιοιδήποτε άλλοι διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης, που δεν αισθάνονται καμία ενοχή να υποστηρίζουν ανερυθρίαστα τους παραπάνω, όχι πάντα χωρίς κάποιο αντάλλαγμα, πολιτικό, επαγγελματικό ή και οικονομικό...
Όσο υπάρχουν εκείνοι οι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί ή οποιοιδήποτε άλλοι διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης, που δεν......... αισθάνονται καμία ενοχή να υποστηρίζουν την «αναγκαιότητα» της μικρομεσαίας τάξης των Συνήθων Υποζυγίων να μην προβάλει «υπερβολικά» αιτήματα που ενδέχεται να διαταράξουν την Φυσική Ισορροπία των Αριθμών της Οικονομίας, όχι πάντα χωρίς κάποιο αντάλλαγμα, πολιτικό, επαγγελματικό ή και οικονομικό...

Τότε, ισχυρίζομαι τούτο :
Δεν υπάρχει κανείς λόγος να αισθάνεται ενοχή, ακόμα και ο έσχατος των Συνήθων Υποζυγίων, να διεκδικεί, περισσότερο και από το να ονειρεύεται, όχι σε μια ζωή μετά θάνατο, αλλά σε τούτη τη γήινη ζωή, για τον εαυτό του και τα παιδιά του, ένα βιοτικό επίπεδο με τα αναγκαία συνακόλουθά του, ικανοποιητική περιουσία και ικανοποιητικό εισόδημα, ώστε να ζει ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, όχι απλά αναπνέοντας, όχι απλά να βρίσκεται το κεφάλι του έξω από το βούρκο της ανέχειας, όχι απλά να βρίσκεται ολόκληρο το σώμα του έξω από το βούρκο, αλλά να ζει σε μέρη που να μην υπάρχει κοντά, σε απόσταση χιλιομέτρων, ΚΑΝΕΝΑΣ ΒΟΥΡΚΟΣ.
Όμως, απαραίτητη προϋπόθεση είναι, πρώτα απ’ όλα, να διεκδικήσουμε τις αδιαπραγμάτευτες εκείνες αρετές και αξίες, που επιτρέπουν σε κάποιον να λέει ότι είναι ένας Άνθρωπος Ελεύθερος και με Αξιοπρέπεια.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι, να πάψουμε να αισθανόμαστε ενοχή ακόμα και για κατακτήσεις που απλά επέτρεψαν κάποια στιγμή να αναπνέουμε κάπως άνετα, που ακόμα κι αυτό, μας χρεώθηκε σαν η πηγή όλων των δεινών τούτης της χώρας, και που στην πραγματικότητα προκάλεσαν κυρίως όλοι οι παραπάνω που δεν αισθάνονται καμία ενοχή για τις μεγάλες τους ευθύνες, που με μαεστρία, δεν τις μοιράστηκαν απλώς μαζί μας, αλλά μας τις χρέωσαν κατ’ αποκλειστικότητα.
Σου λένε οι ιερείς της Εκκλησίας της Αθλιότητας : τώρα που σε πήγαμε στο πάτο, θα δεις «ανάπτυξη». (Αλλά όταν βρίσκεσαι στον πάτο, τότε η «ανάπτυξη» είναι όντως μονόδρομος! Αυτό μπορεί να επιτευχθεί έχοντας και την πιο ανίκανη κυβέρνηση, με οποιοδήποτε μέτρο και αν «μετρηθεί» η ικανότητά της).
Μονάχα, μην ονειρευτείς ότι θα ξαναβρεθείς εκεί που ήσουν πριν τη Μεγάλη Κρίση.
Διότι το 2009 ΤΠΚΕ, (Τελευταίο Προ Κρίσης Έτος), ήταν ένα έτος ορόσημο : το έτος που «ταβάνιασε» όχι η ευημερία σου, μα η «σπατάλη» σου.
Είναι το έτος που «έσκασε» η διαφθορά ΜΑΣ, ημών των Συνήθων Υποζυγίων, ημών που ενώ βλέπαμε παίρναμε συντάξεις τυφλού, ενώ ήμασταν αρτιμελείς παίρναμε συντάξεις αναπηρίας. Ναι, ήταν αυτά τα ποσά -και άλλα σαν αυτά- που «παντελόνιασαν» τα δισεκατομμύρια που σήμερα συγκροτούν αυτό που ονομάζουμε «χρέος» της χώρας, ήταν αυτά τα ποσά -και άλλα σαν αυτά- που βούλιαξαν τη χώρα, σου λένε.
Διότι ό,τι ζούσες μέχρι τότε, -και το χειρότερο, διεκδικούσες ακόμα ανώτερα επίπεδα διαβίωσης- δεν ήταν νοητό, δεν μπορούσε να συμβαίνει σε ένα λαό για τον οποίο είχε αποφασιστεί να ζει στα πρότυπα άλλων βιοτικών επιπέδων - «προτύπων», τύπου Βουλγαρίας, Ρουμανίας, κι ακόμα - ακόμα Ινδίας, Τουρκίας, Κίνας.
Έπρεπε σε τέτοια «πρότυπα» να συνηθίσεις πλέον να κατευθύνεις τα όνειρά σου, τα οράματά σου.
Έπρεπε, πρέπει, την όποια σου «ανάπτυξη», να την μετράς μέσα στα σχετικά όρια βιοτικών επιπέδων του είδους που η Αθλιότητα αποφάσισε ότι είναι «συμβατά» με σένα.
Κάθε τι έξω από αυτά τα «πρότυπα» ανάπτυξης, θα μας φέρουν πίσω στη «σπατάλη», ημών των Συνήθων Υποζυγίων.
Στη «σπατάλη» των μισθών των 1.500 ευρώ!
Αφού σ’ έστειλαν από τα 1500 ευρώ στα 500, τώρα σου λέει τούτο αυτή η Αθλιότητα : Ξέχασε τα 1.500 ευρώ (δεν λέω τα 2.000 ή τα 3.000, ,ή Θεός φυλάξοι, τα 6.000 - 7.000 ευρώ, όπως ακούμε, των Βουλευτών μας) που είχες πριν το 2009.
Τώρα, μπορείς να ονειρεύεσαι ότι ΚΑΠΟΤΕ τα 500 ευρώ θα γίνουν 600, άντε 700, άντε 800, αν εν τω μεταξύ τα «μοντέλα» των τεχνοκρατών δεν «προβλέψουν» καταστροφή με την «παροχή» -όχι «δικαίωμα»- των 800 ευρώ.
Και αν δειλά - δειλά πεις : Γιατί να είναι «νομοτελειακό» να «συγκλίνω» προς τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Κίνα και όχι π.χ. προς τη Σουηδία, την Ελβετία, τη Γαλλία, την Ιταλία βρε αδερφέ, εκεί, η Αθλιότητα πλήρης αναισχυντίας, θα σου «εξηγήσει», ότι τα -οικονομικά πάντα- «δεδομένα» δεν είναι συγκρίσιμα.
Και αν τους ρωτήσεις, πώς και γίνεται δεκαετίες ολόκληρες η χώρα μας, που ήταν σταθερά προσανατολισμένη όχι προς τη φτωχή Ασία ή την επίσης φτωχή σοσιαλιστική -τότε- Ανατολική Ευρώπη, μα προς τη πλούσια Δύση, και, πράγματι, να πετυχαίνουμε, όχι πολλά, μα, χωρίς να πλησιάζουμε τον πλούτο, εν τούτοις, τόσα ώστε να μας απομακρύνουν χώρες περιώνυμες για τη φτώχεια τους, εκεί, και πάλι θα σου πούνε ότι και πάλι τα δεδομένα -τα διαχρονικά δικά μας πλέον- και πάλι δεν είναι συγκρίσιμα.
Τίποτα δεν αποτελεί για την Αθλιότητα συγκρίσιμη κατάσταση με τη σημερινή, εξόν από εκείνες τις καταστάσεις, που «δικαιολογούν» πώς να μην ονειρεύεσαι επιστροφή στη προ Κρίση εποχή.
Το Δόγμα της Αθλιότητας, τους προγραμμένους λαούς, τους επιτρέπει μονάχα να συγκρίνουν το βιοτικό τους επίπεδο, μέσα στα προκαθορισμένα πλαίσια που έχουν αποφασιστεί για τα έθνη - παρίες του διεθνούς οικονομικού γίγνεσθαι.
Όμως, αν υπάρχει κάτι που πράγματι εδώ, στο ζήτημα των «συγκρίσεων» έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, είναι ακριβώς αυτό που δεν αναδεικνύεται από τον χειραγωγούμενο δημόσιο λόγο, κυρίως τον συστημικό.
Είναι ότι το να γίνεις π.χ. όχι Ινδία μα Σουηδία, χρειάζεται πολιτική ηγεσία ικανή να σε πάει από το επίπεδο της Ινδίας στο επίπεδο της Σουηδίας. Όμως, στη Κρίση φτάσαμε ακριβώς χάρη στην έλλειψη, από ένα σημείο και πέρα, τέτοιων πολιτικών ηγεσιών και όχι της «σπατάλης» του κυρ Μένιου και της κυρά Θοδώρας των γειτόνων μου, που «έφτασαν» μετά τριάντα χρόνια δουλειάς να «γονατίσουν» την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας με τα 1.500 του ενός και τα 1.200 ευρώ της άλλης, και είχαν την «εξωφρενική» ιδέα να αγοράσουν ένα σπίτι με στεγαστικό δάνειο, που ήταν απολύτως εξυπηρετήσιμο από τα «θηριώδη» εισοδήματά τους.
Είχαμε πολιτικές ηγεσίες, που δεν ήταν ικανές παρά να παράξουν ό,τι ακριβώς παρήχθη στη χώρα μας και είναι γνωστό σήμερα ως η Μεγάλη Κρίση.
Και αναφερόμενος στις πολιτικές μας ηγεσίες, απλά και μόνο για να μην ανοίξω στο άρθρο αυτό το άλλο μεγάλο κεφάλαιο, δηλαδή, το πόσο μεθοδευμένα οδηγηθήκαμε στη Μεγάλη Κρίση, επομένως, το πόσο δεν ήταν απλά θέμα ανικανότητας των πολιτικών μας ηγεσιών η Μεγάλη Κρίση, περιορίζομαι ειδικά στο θέμα της ικανότητας.
Εν κατακλείδι : Ας αποενοχοποιηθούμε, εμείς η μικρομεσαία τάξη, η τάξη των Συνήθων Υποζυγίων, και τουλάχιστον να μην αυτομαστιγωνόμαστε.
Έχουμε κι εμείς κάποιο μερίδιο ευθύνης;
Βεβαίως, έχουμε.
«Κάποιο»...
Όμως, υπάρχουν και εκείνοι που έχουν το τεράστιο μερίδιο ευθύνης, εκείνοι, στους οποίους καμία προπαγάνδα δεν έγινε εναντίον τους ώστε και εκείνοι να γεμίσουν με ένα αίσθημα ενοχής και να αρχίσουν να αυτοενοχοποιούνται.
Το αντίθετο.
Η ενοχή έπρεπε να κυριεύσει το μυαλό αυτών που ήδη είχαν προγραφεί ως τα θύματα των Μνημονιακών Πολιτικών. Των Συνήθων Υποζυγίων. Έπρεπε να συναινέσουν στο «σφάξιμό» τους. Αυτή είναι η ουσία της προπαγάνδας, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος να αυτοενοχοποιηθούν τα προγραμμένα θύματα, και επομένως, να αντιδράσουν το λιγότερο δυνατό, όχι τόσο για το τι σήμερα παθαίνουν, όσο για το τριτοκοσμικό μέλλον που οι μνημονιακές πολιτικές τούς υπόσχονται.
Όταν σας μιλά, μας μιλά, η Αθλιότητα, αυτή η ίδια Αθλιότητα που δημιούργησε την Κρίση και μας κυβερνά δεκαετίες τώρα, η Αθλιότητα που με τούς νόμους και τις αποφάσεις της διαχρονικά, αργά μα σταθερά, εγκαθίδρυε την αυτοκρατορία της, όταν μας μιλά αυτός ο όλος «αυτοθυσία» για το «κοινό καλό» εσμός των «σωτήρων» μας, μη ξεχνάτε τούτο : οι πραγματικοί ηγέτες, και όχι απλά οι τυχάρπαστοι «επιβάτες» του βαγονιού της εξουσίας, ενίοτε δε, δεν είναι παρά τσιράκια μεγάλων συμφερόντων, όσο περισσότερες σκληρές και επώδυνες αποφάσεις πρέπει να πάρουν, τόσο περισσότερο φροντίζουν να είναι δίκαια κατανεμημένα τα βάρη.
Η καινοφανής στις μέρες μας αιτιολόγηση των μνημονιακών μέτρων ως σκληρών, ΑΦΕΥΚΤΩΣ δε ΚΑΙ ΑΔΙΚΩΝ, αυτό, αποτελεί δόγμα της Αθλιότητας και όχι της Δημοκρατίας.
Το θα σε σφάξω πρώτα, κι έπειτα θα «μεριμνήσω» για τα τραύματά σου, αυτό είναι Δόγμα της Αθλιότητας.
Το θα σου εξαϋλώσω τα εισοδήματά σου, θα σου κλέψω τις εισφορές σου από τα ασφαλιστικά σου Ταμεία ώστε να έχω να «επιχειρηματολογώ» γιατί πρέπει να μειώσω στο μισό και παραπάνω τη σύνταξής σου, το να σου πάρω την περιουσία σου, το να σε υπερφορολογήσω ώστε ν’ αναγκαστείς να βγάλεις απ’ τον τραπεζικό σου λογαριασμό ή του σεντούκι σου το τελευταίο ευρώ που αποταμίευες μια ζωή, το να σε στείλω στο Βασίλειο της Φτώχειας, μέσα σ’ αυτό, ή, αν είσαι «τυχερός» στον προθάλαμό του, ακόμα - ακόμα δε, οι πολιτικές μου, «παίζοντας» με τα όρια των ψυχικών σου αντοχών και των αποθεμάτων αξιοπρέπειάς σου, να σε στείλω και στον άλλο κόσμο, κι έπειτα θα έρθω, εγώ η Αθλιότητα να μοιρολογήσουμε μαζί για όσα όχι σκληρά, μα άδικα σου έκανα, και συ, το θύμα, να με καθιστάς έγκυρο «μοιρολογητή» σου, ή πολύ περισσότερο «συνομιλητή» σου, ιδού, η πραγματική έννοια του θριάμβου της Αθλιότητας.
Η Δημοκρατία, δεν προκρίνει την Αδικία ως την αναπόφευκτη συνοδό της Σκληρότητας.
Αυτό το προκρίνει η Αθλιότητα.
Ουδείς δε επιβάλλει σε κάποιον να δεχτεί αυτό το Δόγμα της Αθλιότητας, εξόν από την ιδιοτέλεια, δηλαδή, να μη χάσουμε κάποια προνόμια που έχουμε ως επιβάτες του βαγονιού της εξουσίας.
Ο πραγματικός ηγέτης, την Αδικία δεν την νομοθετεί, και όταν επιχειρούν να του την επιβάλλουν, τότε παραιτείται, αφήνοντας την «τιμή» της υπογραφής των διαταγμάτων που εγκαθιδρύουν την Αδικία, σε άλλους πρόθυμους, που ασφαλώς, σε όλες τις ιστορικές περιόδους υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.
Είναι ανάγκη επομένως, η αυτοενοχοποίηση να δώσει τη θέση της στην πραγματικότητα, διότι η συλλογική ευθύνη των Συνήθων Υποζυγίων, είναι η εικονική πραγματικότητα, ή αν θέλετε, η «μικρή εικόνα» της πραγματικότητας.
Η «μεγάλη εικόνα», είναι η ΑΤΙΜΩΡΗΤΗ Αθλιότητα, είναι η Αθλιότητα που και εν μέσω της Κρίσης εξακολουθεί να «αυγατίζει» τον παράνομο πλούτο και εισόδημά της, καθόλου βεβαίως περίεργο : η Μεγάλη Κρίση, γι΄ αυτό ακριβώς το λόγο εφευρέθηκε.
Όχι ότι τα οικονομικά μας ήταν «ρόδινα» και το 2009 ΤΠΚΕ.
Όμως, δεν ήταν χειρότερα απ’ ό,τι πριν το 2009, ή, για να το πω διαφορετικά, σήμερα πια, ολοένα και πιο πολύ γίνεται πιστευτό ότι έπρεπε να μαγειρευτούν αρκετά τα οικονομικά στοιχεία ώστε να «πούμε» στη Μεγάλη Κρίση...
Μένει να αποδεχτεί το ζήτημα αυτής της σκοπιμότητας με βάση τη σημασία που έχει η λέξη «απόδειξη» στη δικονομία, δηλαδή να αποδειχτεί δικαστικά, και όχι για το λαό, ή τουλάχιστον, για μεγάλη μερίδα -όπως εγώ εκτιμώ- του λαού.
Διότι ο λαός, περισσότερο ιδιωτικά παρά δημόσια, τη λέξη «προδοσία» τη χρησιμοποιεί όλο και πιο συχνά όσο η ίδια η πολιτική ηγεσία του τόπου αρνείται να εξετάσει το πώς φτάσαμε εδώ, αφού, σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, πλην ΠΑΣΟΚ, (επομένως και η Νέα Δημοκρατία, όταν φυσικά βρίσκονταν στην αντιπολίτευση), έκαναν λόγο για «πράγματα και θαύματα», για να το πω έτσι απλοϊκά. Η λέξη αυτή, είναι γνωστό, ακούεται συχνά στο δημόσιο διάλογο, τον πολιτικό, τον δημοσιογραφικό και όχι μόνο, εκτός μα και εντός Βουλής.
Όμως, δεν έχει σημασία μονάχα η δικαστική απόδειξη.
Έχει σημασία και η ανάδειξη των όποιων πολιτικών ευθυνών, που δεν είναι ήσσονος σημασίας από τις όποιες ποινικές ή αστικές ευθύνες πολιτικών προσώπων, αφού, η πολιτική ευθύνη δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη την ποινική ή αστική ευθύνη ενός πολιτικού προσώπου, ενώ το αντίστροφο ισχύει πάντα.
Αυτή όμως η δικαστική απόδειξη απαιτεί έρευνα πολλών πραγμάτων σε βάθος και πολλών ανθρώπων στα ανώτατα και ανώτερα σκαλοπάτια της κρατικής και κυβερνητικής ιεραρχίας.
Θα γίνει αυτή η έρευνα;
Προσωπικά θα πω : γιατί να γίνει; Έγινε ποτέ για προηγούμενες μεγάλες υποθέσεις Διαπλοκής και Διαφθοράς;
Έγινε για το Χρηματιστήριο, για να φέρω ένα γρήγορο και πρόχειρο παράδειγμα που μου ήρθε στο νου;
Ή μήπως έγινε για τη Ζήμενς; Ένα δεύτερο πρόχειρο παράδειγμα.
Λοιπόν, για να μην το κουράζω : αν ήταν ΒΕΒΑΙΟΙ ότι ΔΕΝ θα προέκυπταν ευθύνες για «πρώτα ονόματα» της πολιτικής και οικονομικής ελίτ του τόπου, που πριν το 2010, ή και μετά απ’ αυτό, εμπλέκονται, αν όχι ποινικά, οπωσδήποτε πολιτικά ή ηθικά σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία της Κρίσης, η περιβόητη εξεταστική επιτροπή που είχε προαγγελθεί για το θέμα αυτό και δεν έγινε, και όπως φαίνεται, τουλάχιστον υπό την παρούσα συγκυβέρνηση δεν θα γίνει, τότε, η έρευνα αυτή σίγουρα θα είχε διεξαχθεί και μάλιστα με όλες τις απαιτήσεις ενός χολιγουντιανού τύπου show.
Αυτό πιστεύω προσωπικά, ως ένα είδος λογικού -κατά τη δική μου αντίληψη του όρου- συμπεράσματος, που πολύ απέχει της απαίτησης της «θεμελίωσής» του με βάση τον νομικό τύπο, αλλά, ας μη ξεχνάμε τούτο : ο λαός δεν κρίνει με βάση τις αποδεικτικές διαδικασίες και τα αποδεικτικά στοιχεία της πολιτικής ή της ποινικής δικονομίας.
Στην πολιτική, αρκεί μια σοβαρή πιθανολόγηση, για να οδηγήσει -αν και όχι πάντα- σε πολιτική απόφαση από πλευράς του εκλογικού σώματος.
Στην πολιτική, ιδίως σε ό,τι αφορά ζητήματα διακυβέρνησης τη χώρας, δεν έχεις την πολυτέλεια να περιμένεις πέντε ή δέκα χρόνια που συχνά παίρνει μια δικαστική διαδικασία.
Είναι αυτό σωστό;
Θα πω ότι : σωστό μπορεί να είναι, όμως, με το δεδομένο ότι σε μια Δημοκρατία ουδείς είναι αναντικατάστατος, λόγοι σωφροσύνης επιβάλλουν τη διασφάλιση του ακόμα μεγαλύτερου αγαθού, που είναι η κοινωνική ειρήνη και η πρόοδος του λαού, επομένως, κάποιος ή κάποιοι των οποίων η ηθική ακεραιότητα ή η ικανότητά τους τελούν υπό αυξημένη λαϊκή δυσπιστία, οφείλουν να αποχωρήσουν έστω προσωρινά, έως ότου οριστικά επιλύσουν το εις βάρος ζήτημα, και ακολούθως, να επανέλθουν, εάν το επιθυμούν.
Μάλιστα δε, η δικονομία εδώ, πολύ λίγο φωτίζει τα πράγματα.
Διότι, τώρα λέω το αυτονόητο, η Διαπλοκή, δεν κόβει αποδείξεις ούτε συντάσσει έγγραφα που να πιστοποιούν τις συναλλαγές της, ώστε να έχει η Δικαιοσύνη στα χέρια της το αναγκαίο «αποδεικτικό» υλικό.
Αλλά, και κανείς λαός, δεν περίμενε και δεν περιμένει καμία δικαστική απόφαση ή διερεύνηση για να πεισθεί ότι ο «αέρας» γύρω του όζει αθλιότητας και παρανομίας, όσο επιμελώς και αν φροντίζουν οι ενδιαφερόμενοι να εξαφανίζουν τα «δικαστικά πειστήρια του εγκλήματος».
Όταν έχεις μπροστά σου το σώμα του νεκρού με εμφανή τα ίχνη της άγριας δολοφονίας του, η μη εύρεση του όπλου ή του δράστη, ακόμα και αν είσαι βέβαιος ποιος ή ποιοι είναι, αλλά, λείπει το «αποδεικτικό υλικό», δεν διαγράφει τη πραγματικότητα της δολοφονίας, αλλά, στη περίπτωση της κατά τα ανωτέρω «αναπόδεικτης βεβαιότητας», δεν διαγράφει ακόμα - ακόμα και το όνομα του «αναπόδεικτου» ενόχου.
Το ότι από την άλλη, δεν χρειάζεται παρά στοιχειώδης αντίληψη των πραγμάτων για να διαπιστώσεις αν οι διωκτικές Αρχές, ερευνούν πράγματι με ειλικρινές ενδιαφέρον την υπόθεση για να την εξιχνιάσουν, ή αν κάνουν ότι ερευνούν, αυτό, είναι κάτι που μπορεί να διαπιστωθεί, ώστε ο κόσμος να συνάγει τα όποια του συμπεράσματα ανεξαρτήτως της έκβασης της όλης «έρευνας».