Κι εγώ, τι κάνω τώρα;

Θα ήταν γύρω στις τέσσερις και μόλις είχα πάει να γείρω λίγο.

Χουχούλιαζα, όταν ακούω το κινητό και εύχομαι να μην είναι ούτε για προσφορά φτηνού ρεύματος, ούτε «παππού έλα, η μικρή έχει 39»

-Ναι…

-Γειά σου σύντροφε..

-Γειά και σε σένα.. Ποιος είναι;

-Με ξέχασες κι’ εσύ… Ο Τάκης είμαι, από τη Σκάλα…

Και μου είπε ένα χωριό της Λέσβου.

-Θυμήθηκες ή παραγέρασες κι’ εσύ;

-Γειά σου Τάκη, τι κάνεις;

Είχαμε να μιλήσουμε 4-5 χρόνια, αλλά τον θυμήθηκα.

-Πως πας από υγεία;

-Σκατά. Τα πνεμόνια μου είναι χάλια. Αλλά δε σε πήρα γι’ αυτό. Έψαχνα τα κιτάπια μου να μιλήσω σ’ ένα σύντροφο κι’ έπεσα πάνω σου.

Πέντε χρόνια, απομονωμένος, σύντροφε…

Μου τα πήραν όλα, ότι έφτιαχνα μια ζωή.

-Τι έγινε βρε Τάκη;

-Φτιάξαμε ένα κόμμα να βοηθήσει τη φτωχολογιά, ήρθε ο Αλαβάνος να μας «οδηγήσει», έφυγε κι’ έκανε δικό του κόμμα. Ήρθε ο Αλέξης πήρε το κόμμα και το πήγε στου διαβόλου τη μάννα, Ο Παναγιώτης, έφτιαξε δικό του αριστερό μαγαζί και η κόρη του «πρόεδρου» Νίκου, έφτιαξε κι’ αυτή το δικό της κόμμα.

Μου πήραν ρε σύντροφε το δικό μου κόμμα.

Έμεινα ξεσκέπαστος...

-Βρε Τάκη…

-Και δε φτάνει αυτό, μου πήραν κι’ ότι πίστευα.

Αριστερός ο Κατρούγκαλος, ο Κουρουπλής, ο Κόκκαλης, ο Γεωργούλης, ο Δανέλλης, ο Κουίκ, έντιμος σύμμαχος ο Καμμένος…

Αριστεροί αυτοί, αριστερός κι’ εγώ, ρε σύντροφε;

Μου πήραν και την ιδεολογία, ρε Σωκράτη

Και τη δική σου, αν δεν το καταλαβαίνεις.

-Κοίτα να σου πω...

-Εγώ σε πήρα να σου πω τον πόνο μου και να με συγχωρείς που ενοχλώ, αλλά κάπου έπρεπε να τα πω.

Τούτο θα σε ρωτήσω και σ’ αφήνω

Κι’ εγώ, τι κάνω τώρα;

Άντε γειά και συγνώμη...

-Γειά σου Τάκη...

Έμεινα για αρκετή ώρα με το ακουστικό στο χέρι και με μια απέραντη θλίψη στη ψυχή.

Αυτό το «Κι’ εγώ τι κάνω τώρα;», αυτή η οδυνηρή αίσθηση να σου κλέβουν τα «κόπια» μιας ζωής, την αριστεροσύνη σου, όπως εσύ την καταλαβαίνεις και να είσαι τώρα αποδιωγμένος απ’ ότι πάλεψες, με τσάκισε.

Μου ήταν γνώριμη τούτη η αίσθηση.

-Πατέρα, γύρω στις 7 θα κόψουμε την τούρτα.

Τα γενέθλια του Δημήτρη.

Το δώρο υπό μάλης -ένα καλάμι για ψάρεμα μου ζήτησε- και νάμαστε.

Κρασάκι, μπυρίτσα, όμορφα τα μεζεδάκια της Αφροδίτης και να η παρέα με νέους μπαμπάδες και μαμάδες.

-Πως βλέπεις τα πράγματα κύριε Σωκράτη, εσύ σαν έμπειρος;

Μου έχει γίνει εφιάλτης, τούτο το ερώτημα, γιατί η απάντηση με ζορίζει.

Τι να πεις σε νέους ανθρώπους, σε άνεργους νέους ανθρώπους με δυο παιδιά, σε νέους επιστήμονες εποχιακούς με 800 ευρώ μισθό που δε φτάνει για τον παιδικό σταθμό, σε νέα παιδιά δημοκρατικά, με όνειρα για έναν «άλλο κόσμο»;

Άρχισα τα δικά μου και έβλεπα πως μάλλον από ευγένεια, έκαναν πως μ’ άκουγαν.

Κάποια στιγμή, ο Χάρης με διακόπτει

-Κύριε Σωκράτη, εγώ μια ζωή αριστερός ήμουνα, το ίδιο με τη μάννα και τον πατέρα μου. Όμως τώρα ντρέπομαι να πω, πως είμαι αριστερός. Νοιώθω σα να μου πήραν την «ταυτότητα» μου, τούτοι.
Και το χειρότερο είναι πως δε βλέπω πως μπορώ να εξασφαλίσω σε τούτα τα παιδάκια, στα παιδιά μου, μια καλύτερη ζωή.

Ούτε να ελπίζω, δε μ’ αφήνουν...

Για πέστε μου...

- Κι’ εγώ, τι κάνω τώρα;

Άντε πάλι τούτη το αμείλικτο ερώτημα.

Δυο γενιές, ο Τάκης και ο Χάρης, και το ερώτημα το ίδιο.

Αμείλικτο και απ’ ότι φαίνεται δύσκολο να απαντηθεί προς το παρών.

Άναψα την τηλεόραση, περισσότερο για να ξεφύγω απ’ την απάντηση.

-Η standard and poor’s, αναβάθμισε τη χώρα από Β+ σε ΒΒ και το πρωτογενές πλεόνασμα, έφτασε στο 4,4% του ΑΕΠ.

Ο Χάρης το άκουσε και πικροχαμογέλασε.

-Κύριε Σωκράτη αυτοί πάνε καλά, φαίνεται.

Όμως σας ξαναρωτώ:

Εμείς τι κάνουμε τώρα;

-Τι να σου πω ρε Χάρη...

Να σταθούμε όρθιοι και να πάρουμε πίσω ότι μας έκλεψαν.

Τι άλλο;

Άνοιξα την πόρτα κι’ έφυγα.

-Καληνύχτα παιδιά...

Υ.Γ. Να σας πω, πως γράφτηκε πριν τις εκλογές.

Θα κράταγα όμως το ερώτημα:

-Εμείς τι κάνουμε τώρα;

Αμείλικτη η ανάγκη να απαντηθεί.

Πηγή: stonisi.gr