Η πολιτική φούσκα του Μόντι, η λιτότητα κι εμείς

Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος

Συνεχώς αυξάνονται οι ενδείξεις ότι ο Μάριο Μόντι θα αποτολμήσει να κατέβει στις ιταλικές εκλογές. Ήδη η Μέρκελ προσπαθεί να παρέμβει από τώρα κατευθύνοντας την Ιταλία ώστε να ψηφίσει τις επιλογές της. Τίποτε πρωτότυπο μέχρι εδώ.
Εν τω μεταξύ τα spread της Ιταλίας ανεβαίνουν και ο Μπερλουσκόνι άρχισε τον αντιμερκελικό προεκλογικό του........
αγώνα λέγοντας ότι οι επιλογές της Γερμανίας έφεραν την Ελλάδα στο χείλος του εμφυλίου.
Το τι θα βγάλουν οι κάλπες δεν μπορεί να προβλεφθεί, αφού η αυτοδυναμία είναι αδύνατη. Αυτή την ώρα όμως έχει σημασία να δούμε μια διαφορετική προσέγγιση της πολιτικής «φούσκας» που ονομάζεται Μάριο Μόντι. Ο παραλληλισμός με τα δικά μας είναι ιδιαίτερα χρήσιμος.
Ας αξιοποιήσουμε λοιπόν την ανάλυση του Wolfgang Munchau στους Financial Times, η οποία τιτλοφορείται: «Έσκασε η φούσκα του Μάριο Μόντι» (ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε μεταφρασμένο στην ιστοσελίδα Euro2day).
Η πρώτη παρατήρηση του αναλυτή είναι ότι η αναμενόμενη παραίτηση του Μόντι από την πρωθυπουργία οδηγεί σε δύο συμπεράσματα: ότι η πολιτική παρεμβαίνει απρόσκλητη και ότι η κρίση επιδεινώνεται πάλι.
Ύστερα επισημαίνει πως ο Μόντι συχνά έγινε αποδέκτης «αβασάνιστων κολακειών», οι οποίες εκκινούσαν από την ιδέα ότι «τα προβλήματα της Ιταλίας θα μπορούσαν να λυθούν εάν παραμεριστεί η πολιτική, εάν επιβληθούν λίγες μεταρρυθμίσεις και αρκετή λιτότητα».
Εν συνεχεία παρατηρεί αυτό που ήταν παγκοίνως γνωστό εδώ και καιρό: «Το μαγικό ραβδί του Μόντι φάνηκε να λειτουργεί για λίγο». Εντυπωσιακή μάλιστα είναι η παρατήρησή του ότι επί Μόντι «η απόδοση του δεκαετούς ιταλικού ομολόγου υποχώρησε περίπου 200 μονάδες βάσης επειδή οι επενδυτές, ζητώντας απεγνωσμένα κάποια καλή είδηση, θέλησαν να πιστέψουν στη μαγεία».
Επί της οικονομίας «Ιταλοί πολίτες και ξένοι επενδυτές δεν θα αργήσουν να καταλάβουν ότι ελάχιστα άλλαξαν τον τελευταίο χρόνο, πέρα από το ότι η οικονομία βυθίστηκε σε ύφεση».
Και τώρα; Κατά τον Munchau «δύο πράγματα χρήζουν άμεσης επιδιόρθωσης στην Ιταλία. Και τα δύο απαιτούν πολιτική ισχύ και υπερβαίνουν το πεδίο δράσης των τεχνοκρατών. Το πρώτο είναι να ανατραπεί αμέσως η λιτότητα – να ανατραπεί ουσιαστικά το έργο του Μόντι».
Ας παρακολουθήσουμε αναλυτικά το σκεπτικό του, το οποίο σε κάθε περίπτωση αγγίζει και την Ελλάδα, αφού τα κοινά χαρακτηριστικά στην πολιτική που ασκείται στις δύο χώρες είναι πάρα πολλά. Σαν να μιλάει για τη δική μας χώρα:
«Οι αυξήσεις στη φορολογία και οι περικοπές των δαπανών έχουν αντιπαραγωγικό αποτέλεσμα. Μειώνοντας ταυτόχρονα χρέος και ανάπτυξη, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ έχει αυξηθεί βραχυπρόθεσμα και αμφιβάλλω εάν θα μειωθεί σημαντικά μακροπρόθεσμα. Η επιδείνωση της διαχειρισιμότητας του ιταλικού χρέους θα γίνει πιο σαφής τον επόμενο χρόνο, καθώς θα έχουμε περισσότερα στατιστικά στοιχεία για τον καταστροφικό αντίκτυπο της λιτότητας.
Τα αποτελέσματα γίνονται ήδη αισθητά προτού εφαρμοστεί