Η Ευρωπαϊκή Ένωση διασπά την Ευρώπη

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Αν διαθέταμε την αρετή της κριτικής γνώσης και την τόλμη να κατανοούμε τη ζωή και να δομούμε την πραγματικότητα κονστρουκτιβιστικά και όχι αφαιρετικά δεοντολογικά, παρασυρόμενοι από δογματισμούς και το κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό μάρκετινγκ, θα αντιλαμβανόμαστε ότι η ΕΕ έχει μετατραπεί πλέον σε παράγοντα διάσπασης της Ευρώπης.

Με άλλα λόγια, η διακυβέρνηση της ΕΕ με φόντο την δημοσιονομική κρίση στην Ευρωζώνη, που μετεξελίχθηκε σε δομική κρίση της Ευρωζώνης, υπονομεύει την ίδια την Ενωμένη Ευρώπη, ως ............
κοσμοπολιτική ιδέα (ενότητα μέσα από την διαφορετικότητα) και πολιτική στρατηγική (πολυπολικό διεθνές σύστημα).

Το πρόβλημα βρίσκεται - ως συνήθως - στην ηγεμονική αντίληψη της βιομηχανικής επανάστασης, σε συνδυασμό με την διάχυτη κουλτούρα του νεοφιλελευθερισμού: η ενότητα προκύπτει από την μηχανική της κοινής αγοράς, που βασίζεται στη κοινή πληροφορία, στην πολιτική συναντίληψη των οικονομικών σχέσεων και στον κοινό οικονομικό τρόπο διαμόρφωσης της αξίας. Εντός αυτού του πλαισίου, η πολιτική υπάρχει για να λειτουργεί ως μηχανισμός νομιμοποίησης και κοινωνικοποίησης οικονομικών σχεδίων και διακυβερνητικών προγραμμάτων, που δομούνται έξω από το εθνικό κράτος, έξω από κάθε δημοκρατικό έλεγχο. Έτσι, αντί η οικονομία να είναι το πολυεργαλείο και κρίσιμο τμήμα της στρατηγικής του πολιτικού, μεταβλήθηκε ο ίδιος σε στρατηγικό μέσο μιας ηγεμονικής κάστας που τελικά ορίζει το περιεχόμενο και την κατεύθυνση του μοντέλου μάθησης, ευημερίας, κυβέρνησης και δημοκρατίας.

Στις ΗΠΑ η κάστα αυτή (χρηματοπιστωτικό λόμπυ) έπνιξε εξ’ ολοκλήρου τον βιομήχανο με την είσοδό μας στη νέα χιλιετηρίδα, στο όνομα μιας νέας μεταβιομηχανικής εποχής, ενώ μετέτρεψε τους πολιτικούς και τυπικώς πλέον σε Μαριονέτες ενός αδιαφανούς και απολύτως αντιδημοκρατικού κέντρου, το οποίο ρυθμίζει την αξία μέσω του ελέγχου της κυκλοφορίας του χρήματος. Με αυτή την έννοια, ο βιομήχανος την γλύτωσε από τον εργάτη του, για να στραγγαλιστεί από τον πιστωτή του! Μην απορείτε λοιπόν, βλέποντας την αριστερά του οικονομισμού αμήχανη και ανίκανη να αντιδράσει! Η ολοκλήρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος προκάλεσε ένα είδος πολιτικο- ιδεολογικού ολοκληρωτισμού, τον οποίο, η αριστερά που γεννήθηκε ως λαϊκή, κοινωνική και φιλοσοφική απάντηση στην βιομηχανική εποχή του καπιταλισμού, δεν κατάφερε να κατανοήσει εγκαίρως, ώστε να αναδιοργανωθεί και να αντιδράσει κατάλληλα.

Αγαπητοί φίλοι, η Μεταμοντέρνα εποχή είναι εδώ. Ο μεταβιομηχανικός κόσμος έχει ήδη ανατείλει και έτσι νέες πραγματικότητες ορίζουν την ζωή στο σύνολό της: την σχέση δηλαδή παραγωγής-κατανάλωσης, μέσω νέων μορφών παραγωγής πλούτου, νέων διαδικασιών διαμόρφωσης της αξίας και νέων αντιλήψεων περί κυριαρχίας. Όλα τούτα οδηγούν σε αναζήτηση νέων παγκόσμιων μηχανισμών διαμόρφωσης των τιμών και νέων αναζητήσεων για την εφαρμογή σύγχρονων, ευέλικτων νομισματικών συστημάτων, που να ανταποκρίνονται στην λειτουργία αυτών των μηχανισμών