Η «χύτρα» και η «κουτάλα» βασιλεύουν στα Πανεπιστήμια!

Γράφει ο Θανάσης Γκότοβος

Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια αντιπολίτευση – με δεξί ή αριστερό περιβραχιόνιο – που επιχειρεί να ασκήσει κριτική σε μια κυβέρνηση (και είχαμε τρεις τέτοιες από το 2009) διαχείρισης της κρίσης με κεντρικό επιχείρημα την οικονομική εξαθλίωση μέρους του ελληνικού πληθυσμού και τα επαγγελματικά αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς – που είναι .........
αναγκασμένη να αλλάξει χώρα – είναι η σύνθεσή της: ο συνωστισμός σε μια τέτοια αντιπολίτευση των πρώην και νυν ευεργετημένων από το κλίμα της ανομίας που εγκαταστάθηκε στην κοινωνία μας στο διάβα της Μεταπολίτευσης, κυρίως όμως μετά το σμπαράλιασμα των πινακίδων που σε εποχές πολιτικής ξεγνοιασιάς έδειχναν καθαρά, δήθεν, το δρόμο της αρετής – το Σοσιαλισμό – και το δρόμο της κακίας – τον καπιταλισμό. Το καπιταλιστικό μοντέλο κέρδισε μετά το 1989 και τυπικά την παρτίδα της Ιστορίας και κερδίζοντας μεταμορφώθηκε σε ύβρι, σε μια από τις χειρότερες εκδοχές της ασύδοτης «ελεύθερης αγοράς» στην ιστορία του Καπιταλισμού.
Στην Ελλάδα, η δήθεν άρχουσα τάξη – η οποία, τελικά, με τα χαρακτηριστικά που της αποδίδονται υπάρχει μόνο στις περιγραφές των μαρξιστών της συμφοράς – αυτό το συνονθύλευμα της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ελίτ που αυτοπαρουσιάζεται ως «η ηγεσία του τόπου», δεν ήταν τόσο ηλίθια ώστε να μην έχει δει μετά το 1989 ότι το νέο μακρο-οικονομικό περιβάλλον αποτελούσε κίνδυνο για την Ελλάδα ως οικονομικό χώρο. Μάλλον συμπεριφέρθηκε, όπως περιγράφει ο Βάρναλης, μοιρολατρικά, περιμένοντας όχι κάποιο θαύμα, αλλά τη μετάθεση της κατάρρευσης στο μέλλον. Όμως αυτή ήρθε το 2009. Αν εγχώριοι ή εξωχώριοι παράγοντες ή και οι δύο μαζί επίσπευσαν την έλευσή της, ελπίζω να το μάθουμε κάποτε πιο συγκεκριμένα.
Η κρίση στην Ελλάδα δημιούργησε και δημιουργεί, πέρα από όλα τα άλλα, ένα κοινωνικό περιθώριο, δημιουργεί τους «χαμένους» της. Είναι αναμενόμενο όσοι βλάπτονται να αναζητούν καταφύγιο σε πολιτικούς φορείς που αντιτίθενται – ρητορικά ή γνήσια – στη θεραπεία της, στο «Μνημόνιο». Αυτό που δεν μοιάζει εύλογο, είναι να καταφεύγουν στους ίδιους φορείς οι ωφελημένοι της περιόδου που χαρακτηρίζεται από τις – ενδογενείς – πρακτικές που οδήγησαν στην κατάρρευση. Ανάμεσα σ’ αυτούς βλέπω να ξεχωρίζουν και μεγάλα τμήματα των πανεπιστημιακών δικτύων. Πρόκειται για ένα κρίσιμο ποσοστό μελών της Ακαδημαϊκής Κοινότητας που μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να ιππεύσει το κύμα της κρίσης, να βλέπει άλλους να καταποντίζονται ή να βασανίζονται από αυτό, αλλά οι ίδιοι να διατηρούν και να διευρύνουν τα παλιά, καλά προνόμιά τους. Και για μεν τους πολιτικά συντηρητικούς καβαλάρηδες η αντίφαση υποφέρεται. Στο κάτω-κάτω δηλώνουν ευθαρσώς ότι είναι υπέρ της ανισότητας στις απολαβές, ο πιο καπάτσος δικαιούται μεγαλύτερη μερίδα. Αλλά με τους καβαλάρηδες της άλλης όχθης, η αντίφαση βγάζει μάτι. Γιατί το να διατηρείς τα εξασφαλισμένα μέσα από σκοτεινές διαδρομές προνόμιά σου και ταυτόχρονα να διακηρύττεις ότι αυτό που κάνεις είναι αγώνας