Η χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης

Των Μιχάλη Κατρίνη, Νάντιας Γιαννακόπουλου, Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου

 
Λίγες ημέρες μετά τις κρίσιμες διαβουλεύσεις για την μελλοντική οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης, 11 μήνες μετά την εφαρμογή του μνημονίου και 37 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: Από τη μια η σθεναρή προσπάθεια της κυβέρνησης για αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς. Από την άλλη τα δομικά προβλήματα, η αναποτελεσματικότητα πολλών επιλογών και η ανακύκλωση των προβλημάτων.
Από τη μία η Ελλάδα των υπερβολών, της δανειακής ευμάρειας, της αναξιοκρατίας, του κρατισμού. Από την....... άλλη η Ελλάδα της καινοτομίας, της αξιοπιστίας, του μέτρου, της υγιούς ανάπτυξης.
Βασικό μοχλό σε οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης αποτελεί η ουσιαστική ενεργοποίηση και συμβολή του κρατικού μηχανισμού.
Από τη μεταπολίτευση ως σήμερα, το κράτος αποτελούσε αντίπαλο για κάθε αναπτυξιακή διαδικασία.
Η γενιά της μεταπολίτευσης, αφού αγωνίστηκε και εδραίωσε τη δημοκρατία στη χώρα, κέρδισε μια σειρά από κεκτημένα και προνόμια, τα επαύξησε, στελέχωσε τη διοίκηση και το κράτος χωρίς αρχές, όρους και όρια παραδίδοντας στη νεότερη γενιά ένα χρέος 330 δις ευρώ  και ένα δημόσιο τομέα δυσκίνητο, δυσλειτουργικό, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο στη μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας και των εταίρων μας.
Η αλληλεγγύη των γενεών, βασική διαχρονική κοινωνική και πολιτική επιλογή, επιτάσσει αποφάσεις που, σήμερα, συντηρούν τα κεκτημένα των προηγούμενων γενεών και επιδεινώνουν το παρόν και το μέλλον των νέων γενεών.
Όμως, ποιά αλληλεγγύη των γενεών επιτρέπει να υπάρχουν συνταξιούχοι 45 ετών που εργάζονται σε δεύτερη δουλειά όταν η ανεργία των νέων ξεπερνάει  το 40% και οι νέοι ορθοποδούν επαγγελματικά μετά τα 30 γιατί απλώς οι μεν πρόλαβαν και οι δε δεν μπόρεσαν;
Αλήθεια, ποια αλληλεγγύη των γενεών έχει ως αποτέλεσμα η νεά γενιά, με πολλαπλάσια προσόντα, να εργάζεται με μισθούς κατώτερους από το ήμισυ των συντάξεων των προηγούμενων γενεών, για να μπορέσει να αποπληρώσει τις συντάξεις αυτές;
Και ποια λογική επιτρέπει κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων με ευχέρεια ξένων γλωσσών να εργάζονται με πενιχρούς μισθούς στον ιδιωτικό τομέα ή να μεταναστεύουν για να επιβιώσουν, την ίδια στιγμή που στο κράτος κυριαρχεί ένα ανορθολογικά κατανεμημένο προσωπικό με απολαβές που δε συσχετίζονται με την αποτελεσματικότητα, αφού απουσιάζουν οι στόχοι, απουσιάζει η καταγραφή, απουσιάζουν οι μετρήσεις;  
Και, το χειρότερο, η νοοτροπία του «ωχαδελφισμού» κινδυνεύει να κυριαρχήσει και στη νέα γενιά, όσο κι αν ακόμη αυτή δεν έχει ενσωματωθεί  στο σύστημα.
Ένα νεό δυναμικό, με αξιοζήλευτες σπουδές εντός και εκτός της χώρας, με ευχέρεια επικοινωνίας και χρήσης των νέων τεχνολογιών,  απαγκιστρωμένο από τη λογική του μέσου, με όραμα και όρεξη για δουλειά, μένει εκτός της νέας εθνικής προσπάθειας.
Αυτό δε σημαίνει ότι χρειάζεται ένα νέο κύμα διορισμών. Ούτως ή άλλως, ο δημόσιο