Η απόλυτη ξεφτίλα

του Δαμιανού Βασιλειάδη,εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Πήγα σήμερα στο ΙΚΑ. ΑγίουΚωνσταντίνου 16. Τι να έκανα; Όχι για μένα, μην ανησυχείτε!Για την αδελφή μου. Άρρωστη ούσα, έπρεπε να βοηθήσω. Η ανεψιά μου επίσης άρρωστη,που θα έκανε αυτή την εκδούλευση. Όπως νά’ ναι πήγα. Βλέπεις, είμαι παιδί γιαόλες τις δουλειές. Καβάλησα το λεωφορείο καικατέβηκα. Δεν είμαι βολεμένος, οπότε λεωφορείο με τον λαουτζίκο. Στο λεωφορείοστοιβαγμένοι σαν σαρδέλες. Άσπροι, μαύροι κ.λπ. Δεν είδα μπλε, πράσινους και.........κόκκινους ή ροζ, παρ’ όλο που το μάτι μου κόβει. Μπορεί να κάνω και λάθος. Ίσωςνα μου ξέφυγε κάποιος, αν και δεν πιστεύω.
Τέλος πάντων. Κόσμος πολύς.Μην σας πάει όμως το μυαλό στο «συνωστισμό» της κ. Ρεπούση, που είναι στα μέσακαι στα έξω στο κόμμα του κ. Κουβέλη. Άλλοι το λεν απόκομμα τουΠΑΣΟΚ, (του «δημοκρατικού» παρακαλώ, όπως η Νέα Δημοκρατία. Κι’ αυτήδημοκρατική), άλλοι το λεν ανάχωμα του. Εγώ το λέω μετά παρρησίαςχωματερή όλων των απανταχού εν Ελλάδι εθνομηδενιστών. Ας αφήσουμε όμως για λίγο τηνπολιτική. Ας πάμε στα κοινωνικά. Κατεβαίνω με τα χαρτιά τηςαδελφής μου και ψάχνω το ΙΚΑ. Ρωτάω και με παραπέμπουν στο νούμερο 16. Κόσμοςπολύς. Κι’ όταν λέω πολύς, χαμός σας λέω. Δεν λέω «Συνωστισμός» για ναμην προσβάλω την κ. Ρεπούση, που είναι (αυτό αξίζει να το πληροφορηθείτε)υπεύθυνη του τομέα Παιδείας της «Δημοκρατικής» Αριστεράς. Είναι αλήθεια ότιμπερδεύομαι ποια λέξη να βάλω σε εισαγωγικά. Και, αν θέλετε με πιστεύετε: Δενείμαι άσχετος. Όμως παρασύρθηκα πάλι.Ξαναγυρίζω στο ΙΚΑ. Περίμενανγύρω στα 80 με εκατό άτομα. Όλοι ταλαιπωρημένοι συνταξιούχοι. Δεν θέλω να πωένα βήμα πριν από το μοιραίο. Ο ένας κουτσός, άλλος κιτρινιάρης, ο άλλοςσακάτης και όλοι τους βασικά ανήμποροι. Όμως έπρεπε να υποστούν τηναπόλυτη ξεφτίλα του συστήματος. Δεν εξηγείται διαφορετικά.Αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν πρέπει να είναι μαζοχιστές και αναίσθητοι,πέρα από όλα τα άλλα κοσμητικά επίθετα που μπορεί να τους προσάψει κανείς μεευχέρεια, χωρίς να κάνει επιλογή. Όλα τα αρνητικά κοσμητικά επίθετα τουςαξίζουν. Άλλοι λοιπόν όρθιοι, ώρεςολόκληρες. Έξω στο πεζοδρόμιο.Μέσα μόλις μπορούσες νακουνηθείς. Ο χώρος 10 επί 10 το πολύ. Δεν χωρούσε καρφίτσα. «Συνωστισμός» σουλέω. Πήρα το νούμερο 162 και περίμενα, περίπου 3 ώρες. Για καλό και για κακό πήραένα βιβλίο μαζί μου. Για καλή μου τύχη μου ανοίγεισυζήτηση μια κυρία από το Αϊβαλή. Είμαι πρόσφυγας και η κατάσταση αυτή μου θυμίζειτους διωγμούς και την καταφρόνια που ζήσαμε τότε. Α, κι’ εγώ είμαι πρόσφυγας,της λέω και θερμάνθηκε αμέσως η ατμόσφαιρα. Επιτέλους δύο άνθρωποι είχαν κάτικαινό να μοιράσουν. Ο πατέρας μου ήταν πέντε φορές πρόσφυγας, της λέω, προφανώςγια να την εντυπωσιάσω για να αρχίσουμε μαζί το κλάμα για τη σημερινή κατάντια,που θυμίζει τα παλιά. Οπότε άρχισε να μου διηγείται τα πάθη του Χριστού. Υποφέραμετα πάνδεινα μου λέει, αλλά και τώρα κοιτάξτε αυτά τα χάλια. Ταλαιπωρούν όλοναυτόν τον κόσμο, που ο καθένας τους έχει πεντακόσιες ασθέ