Γιατί ο Τσίπρας είναι ταυτόχρονα το παλιό και το καινούριο

Γράφει ο Χρήστος Ράπτης

Υπάρχει ένα ερώτημα που μέσα στον ορυμαγδό των ιστορικών στιγμών που ζούμε σαν κοινωνία δεν έχει προλάβει ακόμα να απαντηθεί. Αν δηλαδή αυτό που εκπροσωπεί ο Αλέξης Τσίπρας (όχι ως πρόσωπο, αλλά ως πολιτική πρόταση) ανήκει στο παλιό που αποχωρεί ή στο καινούριο που γεννιέται με τις γνωστές οδύνες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική παράδοση που εκπροσωπεί ο Τσίπρας έχει.........
μερίδιο ευθύνης για την χρεοκοπία και τα σημερινά αδιέξοδα μιας δύσκολης και επώδυνης μετάβασης. Προφανώς την κύρια και βασική ευθύνη την έχει ο δικομματισμός που κυβέρνησε την χώρα τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια και εφάρμοσε τις συγκεκριμένες και αδιέξοδες, όπως αποδεικνύεται πολιτικές. Ωστόσο, οι ευθύνες, της πέραν της σοσιαλδημοκρατίας, αριστεράς, δεν είναι αμελητέες. Αντιθέτως!
Διαπαιδαγωγημένη στην λατρεία του κρατικισμού και των τυφλών συνδικαλιστικών διεκδικήσεων η αριστερά αυτή υπήρξε ο απολογητής πολλών αναχρονισμών. Το μεγάλο, αντιπαραγωγικό και αντιλειτουργικό κράτος που αντιμετώπιζε τους δημοσίους υπαλλήλους όχι σαν υπευθύνους εργαζόμενους πολίτες με δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά στην λογική της κοινωνικής επιδότησης, κατεδάφισε κάθε έννοια αξιοκρατίας στον δημόσιο τομέα. Η λογική του είτε δουλεύεις είτε κοροϊδεύεις θα αμείβεσαι το ίδιο, με την εγγύηση της επετηρίδας, οδήγησε τον δημόσιο τομέα στην χρεοκοπία, συμπαρασύροντας και την ιδιωτική οικονομία στο σημερινό αδιέξοδο. Πώς να συντηρήσεις ένα κράτος Λεβιάθαν που δεν έχει μάθει να παράγει, αλλά μόνο να καταναλώνει και να διεκδικεί με σχεδόν αποκλειστικό στόχο την αναπαραγωγή των κομματικών στρατών;
Η ιδεολογία αυτή του "λεφτά υπάρχουν" οδήγησε τους συνδικαλιστές της αριστεράς στις τυφλές διεκδικήσεις, ενοχοποίησε την δημιουργικότητα και νομιμοποίησε το πελατειακό κράτος. Επί της ουσίας το κράτος-εργοδότητας υπήρξε η μαμή όλων των αναχρονισμών και εν τέλει των αδικιών σε βάρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Αρκεί μια σύγκριση των αμοιβών και των προνομίων των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και τον στενό δημόσιο τομέα την εποχή των παχιών αγελάδων με αυτές των εργαζομένων σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα για γίνουν κατανοητές όλες οι σχετικές αδικίες. Και δεν αναφέρομαι στην κρατικοδίαιτη ιδιωτική επιχειρηματικότητα των προμηθευτών του δημοσίου που είχε σχεδόν τις ίδιες δομές με αυτήν του κράτους-πελάτη, αλλά σε εκείνες τις επιχειρήσεις που προσπαθούσαν μέσα σε αντίξοες συχνά συνθήκες, να καινοτομήσουν, να δημιουργήσουν αγορές και εν τέλει να επιβιώσουν με ένα κόστος συχνά απαγορευτικό για την λειτουργία τους.
Προφανώς, δεν θέλω να παραστήσω τον απολογητή του εργασιακού μεσαίωνα, ούτε τον εχθρό του κοινωνικού κράτους. Όμως μια κοινωνία για να μπορέσει να ανακατανείμει τον πλούτο της θα πρέπει πρώτα να τον δημιουργήσει. Δυστυχώς, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης προεξόφλησε μέσω ενός αχαλίνωτου δανεισμού την ευημερία της, υποθηκεύοντας τον μέλλον της. Δεν χρειάζεται νομίζω να εξηγήσουμε αναλυτικά τις καταστρ