Για νέο… μοντέλο;

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΛΟ αλλαγές είμαστε κι όλο στα ίδια μένουμε. Με σταθερή νοοτροπία και με «συνήθειες» πατροπαράδοτες. Ήρθε η αλλαγή του Ανδρέα για να την αφανίσουν αργά, οργανωμένα συμφέροντα, η αλλαγή του Κ. Καραμανλή που τη μασούλισαν… κουμπάροι, μέχρι να ‘ρθούμε στα σημερινά της σήψης και της κρίσης.
ΚΑΤΙ πάει ν’ αλλάξει βίαια και ξαφνικά κι έχει ανάμικτα το καλό με το κακό. Το βλέπαμε, το νιώθαμε πως το καράβι πάει στα βράχια και κάναμε την κορόιδα. Οι βολεμένοι της κορυφής και οι κακομαθημένοι στις παρυφές τους συστήματος. Και ξεσηκώθηκαν οι πέτρες μην αλλάξει τίποτα. Μη τελειώσει το πάρτι και ξεχάσουμε τα παλιά. Και, βέβαια, το παιχνίδι είναι πονηρό.
ΔΕΝ ξεσηκώθηκε ο λαός. Αντιδρούν εκείνοι που έχουν συμφέρον. Ο έλληνας αντέχει και οι έλληνες ομονοούν την τελευταία στιγμή και θαυματουργούν. Οι «άλλοι» αμύνονται. Από συμφέρον συγκεκριμένο και χειροπιαστό. Συνδικαλιστές  που αναδείχτηκαν με το σάπιο σύστημα. Πολιτικοί που ψάρεψαν ψηφοφόρους σε θολά νερά.