Για μια σημαία. Για ποια σημαία;...

Δεν θυμόμαστε να έχει ποτέ φωταγωγηθεί το κτήριο του Κοινοβουλίου με τη σημαία της Παλαιστίνης. Δεν θυμόμαστε ποτέ η Βουλή των Ελλήνων να έχει δηλώσει με τον συμβολικό αυτόν τρόπο τη συμπαράστασή της στον παλαιστινιακό λαό, παρά τις αφορμές που δόθηκαν. Αφορμές... που το κράτος του Ισραήλ συστηματικά εδώ και χρόνια δίνει στις δυτικές κυβερνήσεις, μεταξύ των οποίων και η δική μας, χωρίς όμως αυτές να συγκινούνται, να συμπαραστέκονται, να εκφράζουν έστω και με συμβολικό τρόπο την αλληλεγγύη τους σε έναν λαό που διώκεται, που εξορίζεται, που καταπιέζεται..., που φυλακίζεται, που υποφέρει και πεινά μέσα σε τσιμεντένια τείχη και πίσω από συρματοπλέγματα. Παρά τις ευκαιρίες που οι κυβερνήσεις του Ισραήλ εδώ και χρόνια δίνουν στις δικές μας κυβερνήσεις, μια τέτοιας μορφής συμπαράσταση προς τον παλαιστινιακό λαό δεν είδαμε. Ούτε όταν η Γάζα υποφέρει, ούτε όταν η Δυτική Όχθη ματώνει, ούτε όταν οι Παλαιστίνιοι βομβαρδίζονται, ούτε όταν οι αποκλεισμοί γίνονται ολοένα και πιο ασφυκτικοί στερώντας από τον λαό αυτόν τροφή, νερό και φάρμακα.

Είχε ενδιαφέρον η δήλωση του προέδρου της Βουλής με την οποία αιτιολόγησε την πρωτοβουλία να φωταγωγήσει την πρόσοψη του Κοινοβουλίου με τη σημαία του Ισραήλ και ουσιαστικά νομιμοποίησε τα στρατιωτικά αντίποινα με τα οποία η πολεμική μηχανή του Νετανιάχου σκοπεύει να ισοπεδώσει τη Γάζα. Στη δήλωση Τασούλα δεν υπήρχε η παραμικρή έκκληση για κατάπαυση των βομβαρδισμών, παρά μόνο αναφορά στο αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοάμυνας του Ισραήλ, που ως «αμυνόμενο» επιθυμεί να εκδικηθεί με τον πλέον σκληρό τρόπο, μην αφήνοντας πέτρα πάνω σε πέτρα στη Γάζα, αδιαφορώντας για τον θάνατο, την καταστροφή και την περαιτέρω εξαθλίωση των κατοίκων της μεγαλύτερης ανοιχτής φυλακής του κόσμου. Ψιλά γράμματα αυτά για την ελληνική κυβέρνηση που έσπευσε να νομιμοποιήσει την εκδίκηση του Ισραήλ.

Πέτρος Κατσακος (Η ΑΥΓΗ)