ΔΝΤ: o «σωτήρας» που φεύγει ως ολετήρας...

Ακόμη κι ένας συντηρητικός πρωθυπουργός, ο επικεφαλής της παράταξης στελέχη της οποίας υποστήριζαν ότι και να μην υπήρχαν τα μνημόνια θα έπρεπε να τα έχουμε εφεύρει, ανακοινώνει ως χαρμόσυνο, απελευθερωτικό γεγονός το κλείσιμο του γραφείου του ΔΝΤ στο...
κτίριο της Τραπέζης της Ελλάδος.

Mες στην καλή χαρά πριν από μερικές εβδομάδες, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, έπειτα από τη συνάντησή του με την Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα στην Ουάσινγκτον, ανακοίνωσε το κλείσιμο του γραφείου του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Το περίφημο γραφείο του ΔΝΤ βρίσκεται στον 8ο όροφο του κτιρίου της Τραπέζης της Ελλάδος και τελευταίος βασικός ένοικός του θα είναι ο Ντένις Μπότμαν, που προφανώς θα συνεχίσει κάπου αλλού την καριέρα του.

Στις ασήμαντες λεπτομέρειες αυτής της θλιβερής ιστορίας, της οποίας ο επίλογος τώρα γράφεται, περιλαμβάνεται το γεγονός ότι αυτό τουλάχιστον το γραφείο του ΔΝΤ ήταν άνευ ενοικίου. Το πρώτο, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κόστιζε 9.000 ευρώ μηνιαίως.

Το δεύτερο, στη Φιλοθέη, λίγο πάνω από τις 4.000. Τα νούμερα έχουν κι αυτά τη σημασία τους, αφού τα έξοδα διαμονής και εξυπηρέτησης του προσωπικού του Ταμείου επιβάρυναν το ελληνικό Δημόσιο. Για την ακρίβεια, περιλαμβάνονταν στα κόστη εξυπηρέτησης του δανείου. Ετσι, κάποια στιγμή ακόμη και τα ακριβοπληρωμένα στελέχη του ΔΝΤ αναγκάστηκαν να κρατήσουν τα προσχήματα και να κάνουν μια στοιχειώδη επίδειξη εγκράτειας, φιλοξενούμενοι «φθηνά» στα γραφεία της ΤτΕ.

Είναι παράδοξο το γεγονός ότι ένας συντηρητικός πρωθυπουργός, επικεφαλής της παράταξης που υποστήριζε ότι «και να μην υπήρχαν τα μνημόνια θα έπρεπε να τα έχουμε εφεύρει», που υποστήριξε φανατικά και υλοποίησε κάθε εισήγηση απολύσεων και περικοπής μισθών, ανακοινώνει ως χαρμόσυνο, απελευθερωτικό γεγονός το κλείσιμο του γραφείου του ΔΝΤ.

Είναι η συμβολική συμπύκνωση της εκκωφαντικής χρεοκοπίας ενός διεθνούς οργανισμού που σε κάθε ήπειρο, σε κάθε χώρα στην οποία κατέφθασε ως σωτήρας, τελικά έφυγε ή εκδιώχθηκε ως ολετήρας. Παρότι το ΔΝΤ έχει παντού ιδεολογικούς σπόνσορες και θερμούς υποστηρικτές των νεοφιλελεύθερων συνταγών του, στο τέλος κάνει εχθρούς ακόμη και τους πιο πιστούς φίλους του. Γιατί, τελικά, τα προγράμματα που εφαρμόζει, εκτός από την κοινωνία και την οικονομία, αποσταθεροποιούν και το πολιτικό σύστημα.

Η ριζική μετάλλαξη του ελληνικού πολιτικού συστήματος από το 2010 και μετά αποτελεί τη χαρακτηριστική επιβεβαίωση του ιδιότυπου κανόνα. Στο χρονικό και στα κείμενα που ακολουθούν επιχειρείται μια αδρή αποτίμηση του καταστροφικού –κυριολεκτικά και μεταφορικά– περάσματος του ΔΝΤ από την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Ελλάδα - ΔΝΤ: Σταθμοί μιας καταστροφικής σχέσης
27/12/1945
Η Ελλάδα έγινε ένα από τα 29 ιδρυτικά κράτη - μέλη του ΔΝΤ, που συγκροτήθηκε στη βάση της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς, πάνω στο σχέδιο των Τζον Μάιναρντ Κέινς και Χάρι Ντέξτερ Γουάιτ, με βασικούς στόχους την ανασυγκρότηση του συστήματος των διεθνών συναλλαγματικών ισοτιμιών, την παρακολούθηση των ισοζυγίων πληρωμών και την ασφάλεια του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Κατά τα 64 χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 2008, οι σχέσεις ΔΝΤ – Ελλάδας δεν ξέφυγαν από τη ρουτίνα της λεγόμενης «διαβούλευσης του άρθρου IV», που εφαρμόζεται σε κάθε χώρα - μέλος του ΔΝΤ και περιλαμβάνει εξέταση των βασικών δημοσιονομικών μεγεθών. Στο ΔΝΤ των 189, πλέον, κρατών - μελών, η Ελλάδα συμμετέχει με κεφάλαια 2,4 δισ. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 0,51% του κεφαλαίου του Ταμείου και στα ίδια δικαιώματα ψήφου.

18/12/2008
Κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης κάνει μια καίρια παρατήρηση, που ελάχιστοι πρόσεξαν τότε: «…Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ… Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας, που στηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του ΑΕΠ, τη γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιτήρησης, εκμεταλλεύθηκε αυτήν τη συμπαράσταση της επιτροπής, για να μην τηρήσει τις δεσμεύσεις της.

Απλά πιστεύουν ότι η Ελλάδα τούς κορόιδεψε. Και γι’ αυτό πιστεύουν ότι η Ελλάδα καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητα εκείνου, του ΔΝΤ, και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής»...

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Κιμπουρόπουλου ΕΔΩ...
Eφημερίδα των Συντακτών