"Αρχή άνδρα δείκνυσι”. Η ιστορία διδάσκει:

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος

Από την αρχή της δεκαετίας του '60 το παλεύουμε, ή ας πούμε καλύτερα, από το '20 και μετά, προσπαθούμε, κάπως στα σοβαρά, να οργανώσουμε ένα σύγχρονο κράτος. Τότε μόλις είχαμε βγει από τρεις καταστροφικές περιπέτειες, τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο των 30 ημερών του '97, τον Α' Παγκόσμιο (1914-18) και την........ Μικρασιατική εκστρατεία (1918-22). Τις δύο τις είχαμε προκαλέσει εμείς. Την πρώτη του '97, με ένα εντελώς επιπόλαιο τρόπο, λόγω της πλημμελέστατης πολιτικής και στρατιωτικής προετοιμασίας, εσωτερικά με ένα σχεδόν ανύπαρκτο στρατό, για τον οποίο ο τότε Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης είχε πει στην Βουλή ότι “Δεν έχομεν στρατόν. Ο ελληνικός στρατός της σήμερον είναι αγέλη” και εξωτερικά λόγω της εχθρικής στάσης των ξένων δυνάμεων. Την δεύτερη του '18, λόγω και πάλι και εν πολλοίς, δικής μας πολιτικής αδυναμίας/ανικανότητας να εκτιμήσουμε σωστά τις επικρατούσες εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες της εποχής εκείνης. Οι επελθούσες τραγωδίες/καταστροφές και στις δύο περιπτώσεις ήταν ένα λογικό επακόλουθο.

Φαίνεται όμως ότι ούτε αυτά τα παθήματα μας δίδαξαν τίποτα. Έτσι, ύστερα από μια αναγκαστική διακοπή 20 περίπου ετών (1940-60), λόγω του Β' Παγκ. Πολέμου και του Εμφυλίου, επανήλθαμε στο φυλετικό μας κουσούρι: την παθολογική βεβαιότητα ότι ο καθένας από εμάς κατέχει την μοναδική αλήθεια, σχεδόν στα πάντα, εκτός από την πολιτική για την οποία γνωρίζει τα πάντα, χωρίς σχεδόν. Στην οποία πολιτική επιπλέον, προσδίδουμε και ιδεολογικό/θρησκευτικό υπόβαθρο, ώστε να μπορούμε να αλληλοκαταστροφόμαστε, για κάποιον “ανώτερο”, δήθεν, σκοπό, χωρίς τύψεις. Κάτι δηλαδή, σαν τις παλιές σταυροφορίες κατά τις οποίες, οι βιασμοί, το πλιάτσικο και οι λεηλασίες, εγίνοντο προς δόξαν δήθεν, του Χριστού, στην πραγματικότητα όμως για την συντήρηση του “ταμείου” των πολιτικών και θρησκευτικών ηγεσιών της εποχής εκείνης.
Σήμερα λοιπόν και στα καθ' ημάς, αφού για 40 περίπου χρόνια οι πολιτικές μας ηγεσίες, ιδιοτελείς και ανίκανες, έκαναν τις ιδεολογικές “σταυροφορίες” τους, υπέρ της τσέπης τους, σε βάρος των Δημόσιων Ταμείων, δηλαδή της δικής μας τσέπης, ανακαλύψαμε ότι δεν έχουμε μία. Οι πηγές στέρεψαν και οι κρουνοί των δανεικών έκλεισαν. Χωρίς ψωμί και νερό, χωρίς παιδεία, υγεία και ασφάλεια, τα πράματα για τους ηγέτες αυτούς άρχισαν να γίνονται δύσκολα. Το καζάνι της οργής άρχιζε να βράζει επικίνδυνα. Οι διαδικασίες της συσκότισης/αποπροσανατολισμού, σε “εγρήγορση”. Εκλογές/SOS και γρήγορα. Έπρεπε οι ευθύνες να διαχυθούν σε όσο το δυνατό περισσότερους, ώστε να μην βρίσκεται εύκολα ο πραγματικός υπεύθυνος. Έτσι κι' έγινε. 6,5 εκατομ. “συμμετείχαν”, αλλά 3,5 εκατομ., δηλαδή το 1/3 των εγγεγραμμένων, υποψιασμένοι, δεν πήγαν. Γιαυτούς δεν θα μιλήσει κανείς μετά. Ούτε και για το σχεδόν 1 εκατομ. των ψήφων που πήγαν στα μικρά κόμματα, δηλαδή το 19% (!). Συγκρατείστε: 3,5 εκατομ. (αποχή) + 1 εκατομ. (μικρά κόμματα εκτός Βουλής) = 4,5 εκατομ. επί συνόλου εγγεγραμμένων 9,95 εκατομ., ήτοι σχεδόν το 50% του εκλογικού σώ