Αποχαιρέτα τη Μύκονο που χάνεις (τώρα κλαις, γιατί κλαις;)

Συμβαίνει παντού ανά την Ελλάδα με την επενδυτική μανία στον τουριστικό τομέα, πλην όμως στη Μύκονο ξεπέρασε η κατάσταση κάθε όριο.

Ανατέλλει ο ήλιος, φωτάει ο τόπος, που τον χάνεις που τον βρίσκεις που τον χάνεις τον ρεπόρτερ Ξανθάκη, καφέ στο Κολωνάκι πίνει. Το οποίο Κολωνάκι, έτσι και πας μεσημέρι είναι πραγματική κατάρα Θεού, αλλά εκεί κατά τις οκτώ, οκτώμιση το πρωί ζωγραφιά σκέτη μοιάζει.

Και φυσικά είναι τεντωμένο το αυτί του ρεπόρτερ, τύπου Φρίαρς κι έτσι, πιάνει συζητήσεις από τρία τραπέζια μακριά. Όπως εκείνη που άκουσα χτες, με μαγαζάτορα από τη Σαντορίνη από τη μία να περηφανεύεται ότι κονομάει κι από την άλλη να κλαίγεται για την κατάσταση με τα απορρίμματα στο νησί:

«Ένα αεράκι να φυσήξει και γεμίζει ο τόπος σακούλες σκουπιδιών», ήταν το παράπονό του.

Πόνος αβάσταχτος, πραγματικά, που με γύρισε κάτι χρόνια πίσω, σε ένα ρεπορτάζ στα όρια του απόκρυφου, όπου είχε αποκαλυφθεί ότι σκουπίδια από τη Μύκονο είχαν μπαρκάρει στο φέρι μποτ και είχαν έρθει τσάρκα στην Αττική για να θαφτούν σε τοπική χωματερή. Εξανέστησαν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι βεβαίως, βεβαίως, διετάχθη ΕΔΕ βεβαίως, βεβαίως, σχηματίσθηκε φάκελος βεβαίως, βεβαίως, μην τον είδατε, μην τον απαντήσατε έκτοτε. Κίτρινο γράμμα στο συρτάρι που λέει και το τραγούδι του Πάριου…

Μιλάω για Μύκονο, όμως, την αναφέρω και στον σημερινό τίτλο, διότι έπεσε το μάτι μου σε ένα ρεπορτάζ οικονομικής ιστοσελίδας με μαύρα νέα για το νησί των ανέμων και των ματσωμένων.

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ »

in.gr