ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΠαναγιώτηςΑποστόλου

Αυτή την εβδομάδα η απανταχού Ορθοδοξία βιώνει την ΜεγάληΕβδομάδα των Παθών του Κυρίου Ιησού Χριστού ο οποίος ως άνθρωπος ανέλαβε τηνευθύνη για όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων και απετέλεσε την αιτία για τηνσωτηρία των ανθρώπων. Τα γεγονότα που βιώνονται στους Ιερούς Ναούς την ΜεγάληΕβδομάδα είναι τα κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο. Στο τέλος αυτής της ΜεγάληςΕβδομάδος, την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του Θείου δράματος όπουτελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε τα ......φρικτά Πάθη του Θεού μας.Φρικτά πάθη που βιώνει σήμερα όλος ο Ελληνικός λαός από τους τυράννους τηςεξουσίας, εγχώριους και παγκόσμιους, όπως μαστιγώματα, φτυσίματα, κτυπήματα καιεξευτελισμούς. Στο τέλος του τοποθετούν το αγκάθινο στεφάνι και τον οδηγούν στηνΣταύρωση περιμένοντας τον θάνατό του. Αμελούν όμως, οι δυνάστες μας πως τοΜεγάλο Σάββατο στην Πίστη μας συντελείται η ζωοφόρος Ανάσταση του Κυρίου μας μετην ήττα του θανάτου και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από τον ΠανάγιοΤάφο. Ξεχνούν πως η κοινωνία μας βράζει από αγανάκτηση και πολύ σύντομα θασημάνει η Ανάσταση του πολύπαθου λαού μας. Ξεχνούν όλοι αυτοί πως η καταπίεση,η εξαθλίωση του λαού μας και η αφαίρεση Δημοκρατικών δικαιωμάτων του καθώς ηαπεμπόληση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, θα δώσει πολύ σύντοματο έναυσμα για να ηχήσει η μεγάλη καμπάνα του ξεσηκωμού του Γένους μας. Τούτηλοιπόν, την ώρα της αναμονής της Αναστάσεως του Κυρίου μας και του Έθνους μας θεωρώαναγκαία την αναδημοσίευση του άρθρου μου «Έλληνα γεια σου».
«Απευθύνομαι σε σένανεαρέ Έλληνα! Εσένα, που γεννήθηκες την εποχή του μεγάλου μεταρρυθμιστή, τουΧαρίλαου Τρικούπη. Εσένα, που η δημαγωγία του Δεληγιάννη σε βρήκε μαθητή τουΓυμνασίου ή του Σχολαρχείου. Εσένα, που η εφηβεία σου σημαδεύτηκε από την ήττατου 1897. Εσένα, που έμελλε στην καρδιά της νιότης σου να περάσεις σ΄ έναν άλλοαιώνα, τον 20ο αιώνα. Εσύ, μεγάλωσες δύσκολα, σε αντίξοες συνθήκες,με πολλές ελλείψεις, χωρίς μέσα, χωρίς πολυτέλειες. Ο κόσμος σου ίσα που έφτανεμέχρι την Πρωτεύουσα του Νομού και αυτό ήταν ένα μακρύ ταξίδι επί ώρες με τοάλογο. Πως να πας στην Αθήνα, την Πρωτεύουσα; Πώς να έλθεις από την Καλαμάτα,με τον μουτζούρη (τρένο της εποχής); Ήθελες μια ολάκερη μέρα. Πως να έλθεις απότην Κρήτη με τα καράβια «θαλασσοπνίχτρες». Πώς να έλθεις από την Άρτα; Πολύ πιο δύσκολα ήταν να έλθεις από τασκλαβωμένα Δωδεκάνησα. Δυο μέρες ήθελες να έλθεις από την Κατερίνη. Πώς να κατέβεις; Παντού Τουρκιά. Τρέχα ναπεράσεις τα σύνορα. Και αν το μπορέσεις, πώς να γυρίζεις μετά να ξαναδείς τηφαμίλια σου; Σε δύσκολα χρόνια γεννήθηκες Έλληνα του 1880, του 85, του 90.΄ Ταδυσκολότερα όμως δεν έχουν έλθει ακόμα. Τώρα που ετοιμάζεσαι να ανοίξεις σπίτι,κάποιοι ζωηροί συνομήλικοί σου, άντε ίσως καμιά δεκαριά χρόνια πιο μεγάλοι, μεέναν κάποιο, Παύλο Μελά πάνε να ξεσηκώσουν τη Μακεδονία. Είναι πράγματιάμυαλοι. Δεν κάθονται στα αυγά τους. Πάνε να τα βάλουνε με την Αυτοκρατορία τωνΟθωμανών. Ο Σουλτάνος δεν τα σηκώνει αυτά. Άσε που από την εποχή