Κόψτε μου το χέρι να δείρετε τους τραπεζίτες

Βλέπω ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν άντεξε τελικά και επανήλθε στο θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Όπως ίσως θυμούνται οι αναγνώστες, ο κ. Καθηγητής έχει εδώ και βδομάδες μπλεχτεί σε μια τιτανομαχία με ορισμένους Έλληνες φιλελεύθερους σχετικά με το πώς θα διασωθούν οι Ελληνικές τράπεζες των οποίων τα κεφάλαια έχουν αποδεκατιστεί στα χαρτιά από το PSI+.

Στην τελευταία τοποθέτησή του ο κ. Καθηγητής, όπως συνηθίζει, έχει δίκιο σε πολλά και άδικο σε εξίσου πολλά και καίρια σημεία.

Έχει δίκιο όταν λέει ότι, αν δεν αλλάξει η μετοχική σύνθεση μιας αποτυχημένης τράπεζας και ως προς τις ψήφους αλλά και ως προς τα κεφάλαια...
, δεν μπορεί να τιμωρηθεί όπως πρέπει η διοίκησή της. Όντως, δεν υπάρχει δίκαιη λύση χωρίς την παραχώρηση κοινών μετοχών σε τρίτους, έναντι των απαιτούμενων κεφαλαίων. Μακάρι ο κ. Καθηγητής να άφηνε έστω και για λίγο ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτοί να μην είναι το κράτος.

Έχει δίκιο επίσης όταν λέει ότι η υπερβολική μόχλευση των τραπεζών είναι η πηγή του προβλήματός τους και αν δεν μειωθεί δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Μακάρι να έκανε και το ένα παραπάνω βήμα του να πει ότι το να μεταφερθεί το χρέος από τον Α στον Β δεν μειώνει τη μόχλευση του όλου συστήματος – μόνο αυτή των τραπεζών εις βάρος του φορολογούμενου.

Τέλος έχει δίκιο κι όταν λέει ότι η συμβίωση μεταξύ τραπεζών και κράτους είναι στενή και ανθυγιεινή – μακάρι να έκανε και το ένα παραπάνω βήμα του να πει ότι πρέπει να σπάσει.

Πιο πολύ όμως με απογοητεύει η απάντησή του στο επιχείρημα (δείτε εδώ, εδώ και εδώ) ότι ο κρατικός έλεγχος μιας τράπεζας οδηγεί στην παραγωγή κακών δανείων, που όταν ξυνίσουν μετά από μερικά χρόνια θα απαιτήσουν εκ νέου παρέμβαση. Η απάντησή του όχι μόνο είναι πολιτική και εκβιαστική, αλλά συγχέει και την κρατική στήριξη των τραπεζών με τον κρατικό έλεγχο:
« ιδιωτικές τράπεζες δεν υπάρχουν. Σε ολόκληρο τον κόσμο, και ιδίως στην χώρα μας, οι τράπεζες έχουν μετατραπεί σε αρπακτικά μορφώματα ιδιωτικο-κρατικού χαρακτήρα. Οπότε ας αφήσουμε τις ανοησίες περί ανάγκης να αποφευχθεί η κρατικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών.»

Όντως, αν α) κανείς άλλος δεν μπορεί να ενισχύσει τις τράπεζες και β) μπορεί να τις ενισχύσει ο Ευρωπαίος φορολογούμενος, ίσως και να έχει δίκιο ο κ. Καθηγητής. Ανοησίες λέμε όσοι δεν αποζητούμε φανατικά τον υπερ-κρατικό έλεγχο των τραπεζών. Έχει όμως άδικο και στα δύο.

Συνεχίζει δε να μην έχει καμμιά ουσιαστική απάντηση στο θέμα των κακών χρεών. Ίσως η απάντησή του να είναι ότι αν τις τράπεζες τις ελέγχουν Ευρωπαίοι γραφειοκράτες δεν θα υπάρχουν τέτοια κίνητρα. Κι όμως οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες δεν έχουν ιδέα πώς να προωθούν την ανάπτυξη μέσω μεγαλεπήβολων στρατηγικών χρηματοδότησης, γιατί μοιραία λόγω της απόστασης (γεωγραφικής και θεσμικής) που τους χωρίζει από τους αποδέκτες είναι αναγκασμένοι να παίζουν στα τυφλά και μέσω ιδιοτελών μεσαζόντων.

Μην ξεχνάμε, ακόμη και πολύ πιο συγκεντρωτικά υπερ-κράτη, όπως η Κίνα, στην πράξη δυσκολεύονται