Αμνοί ή λύκοι αυτό είναι το δίλημμα

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Εχω ζήσει στη Γερμανία από το 1973 μέχρι το 1994 και έχω στη κατοχή μου αποκόμματα των δυο πιο έγκριτων συντηρητικών γερμανικών εφημερίδων, των ( Die Welt & Frankfurter Allgemeine), από το 1953, τα οποία αναφέρονται στην Ελλάδα. Μ’ εξαίρεση τις φυσικές ομορφιές τις χώρας μας και τη φιλοξενία των Ελλήνων, σπανίως βρίσκεις κάτι θετικό για τη χώρα μας. Τα σχόλια και οι κριτικές χαρακτηρίζονται από στερεότυπα, που έχει και ο....... μέσος Γερμανός ή ο μέσος Βορειοευρωπαίος γενικώς για τους Νοτιοευρωπαίους (τεμπέληδες, ανοργάνωτοι, απείθαρχοι και ολίγον απατεωνίσκοι). Ακόμη και πολλοί αριστεροί, που υποτίθεται πως (θεωρητικώς γιατί δεν το επιτρέπει η ιδεολογία τους) είναι πιο ανεκτικοί προς τους διαφορετικούς, δεν έχουν απελευθερωθεί από συγκεκριμένα αρνητικά στερεότυπα, που εκδηλώνονται με κάποιο ειρωνικό και εμμέσως υποτιμητικό τρόπο. «Συμπαθέστατοι οι Ελληνες σαν άτομα αλλά σαν λαός, δεν είναι να τους παίρνεις και πολύ στα σοβαρά». Όταν στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα ο Μελισσανίδης κέρδισε το χρυσό μετάλλιο, ο σχολιαστής της Frankfurter Allgemeine, δεν μπορούσε να κρύψει την έκπληξή του: «Πως είναι δυνατόν σε ένα άθλημα που απαιτεί ιδιαίτερη εσωτερική πειθαρχία, επιμονή, υπομονή και αυτοσυγκράτηση ένας νεαρός Ελληνας να πάρει την πρώτη θέση»!
Εδώ και μερικές εβδομάδες, το κλίμα στα Γερμανικά ΜΜΕ αλλά και στη Γερμανική κοινή γνώμη έχει αλλάξει άρδην. Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, η περιφρόνηση των πολλών και ο οίκτος των λίγων προς τους Ελληνες, μετατράπηκαν σε οργή και φόβο. «Ποιοι είναι αυτοί οι μέχρι χθες ασήμαντοι ζήτουλες, που τολμούν και απειλούν όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα» είναι η συνήθης απορία των Γερμανικών Μέσων και του Μέσου Γερμανού.Εκείνοι, που επειδή μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ταπεινώθηκαν και υποχρεώθηκαν σε αποζημιώσεις αιματοκύλησαν ολόκληρη την Ευρώπη και την ανθρωπότητα, απορούν γιατί εμείς, «ένας υποδεέστερος λαός», τολμούμε να αμφισβητήσουμε την ηγεμονία τους και την υποτέλειά μας, απειλώντας τους έμμεσα να τους συμπαρασύρουμε σε έναν οικονομικό όλεθρο, που δεν συγκρίνεται σε τίποτα με τις δικές τους θηριωδίες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκείνοι που έκαναν επιστήμη τα αποφθέγματα του Μακιαβέλι: «Καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε σέβονται», «Το Συμφέρον είναι το κίνητρο. Η Βία και ο Δόλος τα μέσα Επιτυχίας» και το «Στην τέχνη της πολιτικής πράξης, η επιτυχία δεν αξιολογείται με κριτήριο το Καλό ή το Κακό, αλλά με κριτήριο το Αποτελεσματικό ή το Αναποτελεσματικό Μέσο», μας κατηγορούν για κυνισμό! Ο όρος « Realpolitik» που κυριάρχησε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ακούγεται τόσο συχνά και στις μέρες μας είναι Γερμανικός. Πρωτοειπώθηκε από το Σιδερένιο Καγκελάριο της Γερμανίας Οττο φον Μπίσμαρκ, όταν εκείνος το 1866 συμμάχησε με την Ιταλία για να κατατροπώσει την πρώην σύμμαχο Αυστρία και τα γερμανικά κρατίδια που ήταν μαζί της. Ο Μπίσμαρκ δεν είχε εδαφικές αξιώσεις ούτε απαίτησε αποζημιώσεις. Απλώς ήθελε το βασιλιά της Αυστρίας μαζί του στον επόμενο πόλεμο που σχεδίαζε εναντίον