Αγαπητέ Πρόεδρε

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

Επιτρέψτε μου να κάνω κάποιες τοποθετήσεις στην εξαγγελία του κυβερνητικού σας προγράμματος για την έξοδο από τη Κρίση που κωδικοποιήθηκε ως «Ζάππειο 2». Ορθώς θυμίσατε ότι ο χώρος που μιλήσατε είναι ο χώρος όπου 32 χρόνια πριν υπογράφονταν η «εκκίνηση» της Ευρωπαϊκής Πορείας της χώρας. Τότε, ήμουν κι εγώ, παρ’ ότι μη ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας που πράγματι επένδυα πολλά στη πολιτική διάσταση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Τότε ήταν η «Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα». Μια κοινή αγορά, ήταν βέβαια κάτι το σημαντικό, αλλά γνωρίζετε ότι η φιλοσοφία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος ήταν βαθιά πολιτική, στόχευε σε μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη. Η ενοποίηση των αγορών (που αργότερα ολοκληρώθηκε με τη νομισματική ενοποίηση) δεν ήταν παρά το προοίμιο της πολιτικής ένωσης, χωρίς την οποία η «κοινή» αγορά προοπτικά, δεν θα είχε και δεν έχει καμία ελπίδα. Αγαπητέ πρόεδρε, σήμερα πού.......βρισκόμαστε; Πού βρίσκετε το ζήτημα της «Ευρωπαϊκής Πορείας»; Και ποια είναι σήμερα αυτή η «Ευρωπαϊκή Πορεία»; Μήπως οδεύουμε ολοταχώς προς μια αποσύνθεση εκείνων των αρχικών πολιτικών οραμάτων; Μήπως σήμερα αυτή η «Ευρωπαϊκή Πορεία», δεν είναι παρά η μετάλλαξη ενός μεγάλου πολιτικού οράματος σε ένα ευτελές αγοραίο ζήτημα, σε μια οικονομίστικη προσέγγιση; Αγαπητέ πρόεδρε, τα Μεγάλα Ζητήματα είναι πάντα πολιτικά, και έχουν το κακό συνήθειο να απαιτούν την ύπαρξη Μεγάλων Ηγετών προκειμένου να υλοποιηθούν, προκειμένου απλώς να μη λιμνάζουν και επομένως να μη μεταβάλλονται από λίμνη με πόσιμο νερό σε νερολακκούβες που όποιος πιει από εκεί κινδυνεύει σοβαρά η υγεία του.

Ορθώς ξεκινήσατε την ομιλία σας με την προ 32ετίας «εκκίνηση» της «Ευρωπαϊκής Πορείας» της χώρας. Για τη σημερινή μας κρίση, δεν φταίει βεβαίως η τότε ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Τότε… Διότι σήμερα, ένα μεγάλο ή σημαντικό έστω μέρος της δικής μας κρίσης, μπορεί να αποδοθεί χωρίς καμία αμφιβολία και στο πώς λειτουργεί σήμερα η Ευρώπη, μπορεί να αποδοθεί και στην γενικότερη αναποτελεσματικότητα της διαχείρισης των ευρωπαϊκών υποθέσεων στο μέτρο και το βαθμό που σχετίζονται με το κάθε κράτος μέλος, που κατ’ ουσίαν έχουν ανατεθεί εν λευκώ σε τεχνοκράτες, με τις πολιτικές ηγεσίες να έχουν μεταβληθεί σε όργανα τούτων των πολιτικά και κοινωνικά ανομιμοποίητων οργάνων.
Αν η ελληνική κρίση χρειάζεται ένα (προδήλως σουμπετεριανής ερμηνείας του καπιταλιστικού συστήματος) «δημιουργικό σοκ» για ν’ αναταχθεί η οικονομία, ένα παρόμοιο και πολύ ισχυρότερο «δημιουργικό σοκ» χρειάζεται η ίδια η Ευρώπη, και μάλιστα, οι μεγάλες της οικονομικές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.), προκειμένου τούτο το αγοραίο εξάμβλωμα του χωρίς πλέον περιστροφές λογιστικού προσανατολισμού του δούναι και λαβείν,  ώστε η Ευρώπη να επανέλθει το ταχύτερο στα πρωταρχικά της οράματα, και χωρίς άλλη καθυστέρηση, ν’ αποφασίσει αν πρόκειται να ολοκληρωθεί σε μια ενιαία πολιτική οντότητα ή θα παραμείνει ένας αγοραίος μηχανισμός, μιας κατ’ επίφαση ενιαίας οικονο