Tragic

Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης

Υπάρχουν άνθρωποι που, παρόλη την εξυπνάδα τους, δεν μαθαίνουν από τα παθήματά τους. Ο Β. Βενιζέλος ξέχασε γρήγορα, αν ποτέ κατάλαβε, πόσο του στοίχισε εκείνο το πρωτοσέλιδο με την παραίνεση «παραιτηθείτε κ. Πρόεδρε» που απευθυνόταν στον Γ. Παπανδρέου, την εποχή της εσωτερικής διαμάχης για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Καλώς η κακώς ουδείς πίστεψε ότι αυτή ήταν μια ...........
αγνή δημοσιογραφική προτροπή. Όλοι το εξέλαβαν ως παρέμβαση στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ, υπέρ του θεωρούμενου ως εκλεκτού της εφημερίδας κ. Βενιζέλου, και αναβίωσαν μνήμες όπου οι διαδηλωτές έκαιγαν εφημερίδες. Ο ίδιος ξέχασε επίσης, ή δεν κατάλαβε, πόσο τον καταβαράθρωσε η μονομερής εύνοια που επέδειξαν προς το πρόσωπό του, την ίδια εποχή, συγκεκριμένα εκδοτικά συγκροτήματα και η λάβρα στήριξη τηλεοπτικών αστέρων.

Γι’ αυτό και προχθές στο Ζάππειο έδωσε μια tragic συνέντευξη (η λέξη της γνωστής τηλεοπτικής διαφήμισης αναφέρθηκε από τον ίδιο, δίκην χιουμοριστικής απάντησης στην κατηγορία Τσίπρα ότι έχει ξεφύγει!).
Ο θεατής έβλεπε μια ακριβοδίκαιη διαδικασία συνέντευξης: Η υπεύθυνη κ. Γεννηματά ξεκίνησε να δίνει τις ερωτήσεις στους ευρισκόμενους κοντά της συντάκτες, και συν τω χρόνω απευθυνόταν προς το βάθος της αίθουσας. Φευ όμως το ποιοι θα κάθονταν πού, είχε ορισθεί από τους οικοδεσπότες, με καρτελάκια που προσδιόριζαν τη θέση του καθενός. Έτσι κοντά της βρέθηκαν εκπρόσωποι Μέσων που κατά την ηγεσία της Ιπποκράτους, θα έπρεπε μόνον αυτοί να έχουν το θαυμαστό προνόμιο να κάνουν ερώτηση στον νεότευκτο αρχηγό. Ίσως τα θεωρούσε ως φιλικά απέναντι σε αυτόν και το κόμμα του. Ίσως τα θεωρούσε ως τα πλέον ισχυρά και έγκυρα, ώστε να δικαιούνται το προνόμιο να απευθύνουν ερώτηση στην εξοχότητά του. Μαζί τους βέβαια αξιώθηκαν ερώτησης και όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, καθώς η φραγκολεβαντίνικη (μηντιακώς καθυστερημένη και βαθιά βαλκανική) άποψη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αποθεώνει την τηλεόραση, υποκλίνεται σε αυτή και συχνά υποκύπτει ασμένως στις απαιτήσεις της…

Τα ιδιωτικά κανάλια είναι υποχρεωμένα να μεταδώσουν μια ώρα από τη διακαναλική. Αυτό προφασίστηκε ο κ. Βενιζέλος και έκλεισε την συνέντευξη. Ουσιαστικά δεν ήταν συνέντευξη αλλά μια σκηνοθετημένη σπονδή στην τηλεοπτική δημοκρατία. Η ως τώρα απαράβατη πρακτική όλων των κομμάτων, ήταν να παρατείνεται η συνέντευξη, να ρωτούν όλοι οι παρευρισκόμενοι δημοσιογράφοι και το απομαγνητοφωνημένο κείμενο να στέλνεται τους αρμόδιους πολιτικούς συντάκτες, ασχέτως αν τα κανάλια θα έδειχναν μόνο την υποχρεωτική μία ώρα. Πρόκειται για μια εθιμική συμπεριφορά που σεβάστηκαν οι πάντες. Ακόμη και το πλέον δυσανεκτικό στην κριτική κόμμα, το ΚΚΕ, ουδέποτε στέρησε από Μέσο Ενημέρωσης το δικαίωμα στην ερώτηση - ούτε καν στην ...μισητή του Αυγή!

Δεν θεωρώ πως φοβόταν τις ενδεχόμενες σκληρές ερωτήσεις ο κ. Βενιζέλος, ούτε εννοώ ότι οι συνάδελφοι που ρώτησαν, έκαναν εύκολες. Έτσι κι αλλιώς ο κ. Βενιζέλος έχει λεκτική ευχέρεια (μετά ή άν