Monopoly : Η μεγάλη μπίζνα του 21ου αιώνα κι εμείς

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Η χώρα μας, μια χώρα που, αν έψαχνες πριν πέντε χρόνια στα διεθνή ΜΜΕ, στα περισσότερα, δε θα έβρισκες ποτέ τη λέξη Ελλάδα και Ελληνες, είναι εδώ και τέσσερα με πέντε χρόνια διαρκώς στα πρωτοσέλιδα όλων. Τι έγινε και συνέβη αυτό; Μπορεί η κρίση από μόνη της να αποτελεί εξήγηση ικανή για μια λογική απάντηση;Μια χώρα έντεκα εκατομμυρίων, με ασήμαντη, σχεδόν μηδαμινή συνεισφορά, στο παγκόσμιο ΑΕΠ αλλά και γενικώς στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, είναι δυνατόν να έχει τέτοια δύναμη ή μήπως η χώρα μας είναι ένα διεθνές πειραματόζωο, το μοντέλο που ετοιμάζουν κάποιοι για το μέλλον ενός συστήματος που παραπαίει και έχει ανάγκη από νέες αγορές, που δεν υπάρχουν πια και το βλέπουμε στις διαμάχες Αμερικής-Ευρώπης(Γαλλογερμανίας)-Ρωσίας-Κίνας κ.α. για σφαίρες επιρροής ή από νέες δυνατότητες για κέρδη, αφού ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών γνωρίζει ότι δίχως διαρκή κέρδη και ......συνεχείς επενδύσεις μέρους των κερδών, το αγοραίο καζινοκαπιταλιστικό σύστημα κινδυνεύει να καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Όπως γνωρίζουμε λίγο πολύ όλοι σήμερα, το αγοραίο καπιταλιστικό σύστημα γεννήθηκε μέσα απ’ τις, λεγόμενες, αστικές επαναστάσεις κατά της φεουδαρχίας, η οποία κρατούσε για αιώνες, δεσμευμένες και σε αχρησία παραγωγικές δυνάμεις ή αν θέλετε συντελεστές παραγωγής, όπως γη (έγγειο πρόσοδο) και εργάτες ως δουλοπάροικους γης, με περιορισμένες δηλαδή δυνατότητες δημιουργίας πλούτου και εντέλει κερδών, που ήταν και είναι πάντα το ζητούμενο. Με τις αστικές επαναστάσεις και την άνοδο του καπιταλισμού, όχι απλώς συντελέστηκε η απελευθέρωση αυτών των συντελεστών παραγωγής αλλά και η μεγαλύτερη απαλλοτρίωση γης στην ιστορία της ανθρωπότητας από τα κράτη έθνη, που μέχρι τότε ήταν ανεκμετάλλευτη (για κυνήγι κυρίως) ή με χαμηλές αποδόσεις στα χέρια λίγων φεουδαρχών. Σήμερα, με τις τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις, ακόμη και στην κομμουνιστική Κίνα, ξαναεπιστρέφουμε σε ιδιοκτησιακές σχέσεις παρόμοιες με τη φεουδαρχία. Αν μάλιστα συνεχισθεί ο υπερδανεισμός των μικρών νοικοκυριών, σε λίγα χρόνια ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα βρίσκεται σε συνεχή οικονομική εξάρτηση από τις τράπεζες, με υποθηκευμένες τις ιδιοκτησίες τους και τους αγρότες να δουλεύουν όπως οι δουλοπάροικοι του μεσαίωνα. Με λίγα λόγια, επιστρέφουμε πάλι σε εποχές με τεράστιες περιουσίες στα χέρια λίγων, όπως στη φεουδαρχία, και με δισεκατομμύρια άλλους στα όρια της επιβίωσης. Με τη διαφορά όμως, ότι οι νεοφεουδάρχες δε θα στηρίζουν τη δύναμή τους σε τίτλους ευγενείας αλλά στο χρήμα. Το αν αντί για φεουδάρχες θα λέγονται ολιγάρχες ή δισεκατομμυριούχοι, είναι δευτερεύον. Σημασία έχει ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων κατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου και αυτό το ποσοστό αυξάνεται διαρκώς.. Ας δούμε λοιπόν πως φτάσαμε ως εδώ; Όλα ξεκίνησαν απ’ το δόλωμα, το δανεικό χρήμα προς τα κράτη από εκείνους που το εκδίδουν, το κατέχουν και το διαχειρίζονται και οι οποίοι μπορεί να μην είναι οι ίδιοι αλλά εδώ και αρκετά χρόνια είναι πλέον όλοι ιδιώτες. Ενώ μέχρι πριν έναν αιώνα, όλα σχεδόν τα κράτη και το ελληνικό μέχρι ακόμη και το 1999, ήταν εκείνα που εξέδιδαν το χρήμα σήμερα, είναι όλα υπερχρεωμένα με πρώτο και «καλύτερο» (μετά την Ιαπωνία) την Ελλάδα, τον πιο αδύναμο κρίκο, αφού έκαναν το «σκόπιμο» λάθος να παραδώσουν το κλειδί της χρηματομηχανής σε ιδιώτες. Επειδή το θέμα αυτό είναι περίπλοκο, ας το αφήσουμε καλύτερα κι ας πάμε σε κάτι πιο ενδιαφέρον. Εχει ενδιαφέρον να δούμε, γιατί πέρα απ’ την απαίτηση των δανειστών μας να πάρουν τα λεφτά που μας δάνεισαν, επιμένουν στην επιτήρησή μας!Επιμένουν γιατί δεν μας εμπιστεύονται; Μα αφού έχουν το πιο ισχυρό μέσο πίεσης την ΕΚΤ, που όποτε θέλει σταματά τη ροή χρήματος προς τις τράπεζές μας και μας «στεγνώνει». Μήπως θέλουν την επιτήρηση για να επιβάλλουν την ιδιωτικοποίηση όλης της δημόσιας περιουσίας και τη μείωση του μισθολογικού κόστους ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, κόντρα μάλιστα ακόμη και στις επιθυμίες μεγάλου μέρους των Ελλήνων επιχειρηματιών, αλλά κόντρα ακόμη και σ’ αυτήν τη βασική αρχή-κανόνα του αγοραίου καπιταλιστικού συστήματος που λέει «αφήστε την αγορά ελεύθερη μέσα απ’ το σύστημα της προσφοράς και της ζήτησης να ρυθμίσει μόνη της τις τιμές, ακόμη και την τιμή των μισθών»; Μήπως εντέλει αυτός είναι ο απώτερος στόχος όλων αυτών των καταστάσεων που ζούμε εμείς αλλά και οι εργαζόμενοι σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου μετά την απόλυτη κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των χρηματοοικονομικών διαμεσολαβητών του (Τράπεζες, Ασφαλιστικές και Χρηματιστηριακές Εταιρείες) απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 80 και μετά;Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, ο Αμερικανός οικονομολόγος-νομπελίστας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, που μόνο αριστερός δεν είναι αφού υπήρξε αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και σύμβουλος του Κλίντον, έχει επιτεθεί πολλές φορές στη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον»( το μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού) που στην ουσία παραδίδει οικονομία, κράτος και κοινωνία στα χέρια ιδιωτών-κερδοσκόπων (βλέπε http://en.wikipedia.org/wiki/Washington_Consensus), χαρακτηρίζοντας την πολιτική αυτή υπεύθυνη για την παγκόσμια κρίση και τη συνεχή διεύρυνση του χάσματος πλούσιων και φτωχών. Γιατί άραγε επιμένουν στις ιδιωτικοποιήσεις, στη μείωση του μισθολογικού κόστους και στην ανεργία με το πρόσχημα της δημοσιονομικής σταθερότητας; Εδώ και χρόνια, έχουν σωρευτεί τεράστια ποσά κεφαλαίων στα χέρια κερδοσκόπων-τζογαδόρων των χρηματιστηρίων. Ένα μεγάλο μέρος αυτών χρησιμοποιείται σε κερδοσκοπικά παιχνίδια με ομόλογα κρατών , ένα άλλο σε επενδύσεις υψηλού ρίσκου μέσω Hedge Funds και ένα άλλο τρίτο και ίσως το μεγαλύτερο περιμένει τη «Μεγάλη Μπίζνα». Περιμένει να αγοράσει «κοψοχρονιά» δημόσια περιουσία και μάλιστα τα καλύτερα φιλέτα και τα πιο σίγουρα (Ενέργεια, Νερό, κ.λ.π.)Πέρα από τα δανεικά που χρεωθήκαμε ως Ελληνες πολίτες για να σωθούν πρωτίστως οι τράπεζες και όχι η χώρα, όπως πολύ σωστά είχε πει και ο πρώην Καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, τι ζητάει η Τρόικα, δηλαδή οι πιστωτές μας; -Μειώστε το κράτος απολύοντας κόσμο και ελευθερώνοντας εργατικά χέρια που θα προσφέρονται στην ελεύθερη αγορά για ένα κομμάτι ψωμί. -Αν θέλετε επενδύσεις πουλήστε κοψοχρονιά σε ιδιώτες τα καλύτερα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας.-Καταργήστε όλα τα μέχρι σήμερα κατοχυρωμένα δικαιώματα των εργαζομένων θεωρώντας τους εργαζόμενους ως σύγχρονες μηχανές που αντί για λάδια συντήρησης χρειάζονται ένα πιάτο φαγητού ώστε να μπορούν να εργαστούν και την επόμενη μέρα.
Με λίγα λόγια, έχει αρχίσει ένα αληθινό και παγκόσμιο παιχνίδι Monopoly με κανόνες που έχουν καθορίσει οι πιστωτές προς αποκλειστικό όφελος των τζογαδόρων-κερδοσκόπων του κόσμου. Οι χαμένοι σ’ αυτό το αληθινό Monopoly, είναι γνωστοί εκ των προτέρων. Είναι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη που έμαθαν να κερδίζουν τα προς το ζην με τον ιδρώτα του προσώπου τους, είναι οι μόνοι που παράγουν πλούτο με την εργασία τους και αυτό το παιχνίδι ξεκίνησε απ’ την Ελλάδα, τον πιο αδύναμο κρίκο-κερκόπορτα. Αν πετύχει, αν δεν κατορθώσουμε να τους χαλάσουμε το παιχνίδι, θα εξαπλωθεί σαν πανώλη σε όλο τον κόσμο καταβροχθίζοντας τα πάντα και στο τέλος τους ίδιους τους παίχτες.