« Πατρίδα… σερβιτόρα;»

Του Δημήτρη Τσιμούρα
Είναι γεγονός ότισήμερα τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει, όσο ποτέ άλλοτε, για το πού οδηγούμαστε. Αυτήντη στιγμή οι «αντλίες» της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της, σε πλήρηλειτουργία, μεταγγίζουν με ταχείς ρυθμούς πλούτο προς τα θησαυροφυλάκιά τους. Μεταγγίζουν το δημόσιο πλούτο, κρατικόή δημοτικό αλλά και τον ατομικό τηςσυντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ό,τι δηλαδή με αίμα και θυσίεςκατάφερε να δημιουργήσει τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ηλίου φαεινότερον το πώςθα είναι το......... δικό μας αύριο, αν ολοκληρωθεί αυτή η μετάγγιση.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχει ένα ικανό ποσοστό εργαζόμενων που ελπίζειότι, όταν περάσει η κρίση -αν όχι εξολοκλήρου αλλά οπωσδήποτε σε μεγάλο βαθμό- τα πράγματα για τους εργαζόμενουςκαι το λαό θα αποκατασταθούν! Όμως δυστυχώς η κρίση δεν είναι κάποιο φυσικόφαινόμενο, που θα περάσει. Το ίδιο τοκαπιταλιστικό σύστημα είναι που οδήγησε ταπράγματα ως εδώ. Το ίδιο είναι που τηνεκμεταλλεύεται και αφαιρεί κατακτήσειςτων εργαζομένων τουλάχιστον ενός αιώνα, γυρίζοντάς μας οικονομικά πίσω στη δεκαετίατου `50. Όμως υπάρχει και ένα ακόμη ικανό ποσοστό πολιτών -κάτι που αποτυπώνεται ως ένα βαθμό και στα γκάλοπ, χωρίςνα παρερμηνεύεται βέβαια ο ρόλος τους- που ήλπισε και ελπίζει στη… σωτηρία τουαπό τη σημερινή κυβέρνηση και τα κόμματα που την στηρίζουν. Ελπίζει στον τραπεζίτη πρωθυπουργό Παπαδήμο, έναν από τους βασικούς αρχιτέκτονεςπου επινόησαν, υλοποίησαν και υλοποιούν αυτήν την πολιτική!
Είναι βέβαια προφανέςότι, όταν γίνεται αναφορά σε αυτούς που εναποθέτουντις ελπίδες τους στην εν λόγω κυβέρνηση,δεν μπορεί κανείς να συμπεριλάβει ανάμεσάτους τον κάθε παρατρεχάμενο, τον κάθε λογής οσφυοκάμπτη ή στημένο κλακαδόρο,που υποβάλλει καθημερινά τα διαπιστευτήριά του στους κυβερνώντες ή στα γρανάζια του συστήματος. Αυτοί γνωρίζουνπολύ καλά πού θα καταλήξει αυτή η πορεία, εφόσον ολοκληρωθεί. Απλώς, προσφέροντας τα πάντα στη σημερινήεξουσία, ζητούν και ελπίζουν να εξαιρεθεί το τομάρι τους από την τελικήεξαθλίωση, στην οποία οδηγούμαστε και περιμένουν ότι θα τους ανατεθεί ο ρόλοςτου επιστάτη στη… «νέα πατρίδα»!
Το ερώτημα όμως είναι εύλογο. Υπάρχει η βάση, στην οποία ναμπορεί να θεμελιωθεί μια τέτοια ελπίδα; Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, ώστε ναεπιστρέφει από μόνη της τα «κλεμμένα» στους εργαζόμενους η άρχουσα τάξη και ναπαραχωρεί σ’ αυτούς δικαιώματα που έχει πάρει πίσω; Η απάντηση φυσικά είναιγνωστή. Όμως οι κάθε είδους μηχανισμοί της, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, εμφυτεύουν σεμερίδα των εργαζόμενων μια τέτοια ελπίδα. Στόχος τους είναι η αδρανοποίηση ενόςόσο γίνεται μεγαλύτερου κομματιού των λαϊκών στρωμάτων, με αποτέλεσμα νααποτρέψουν τη δημιουργία εκείνης της «κρίσιμης μάζας» που θα αμφισβητήσει τηνεξουσία τους και θα τους ανατρέψει.

Είναι αυτονόητο ότι σε αυτόν τον πόλεμο πρέπει ναεξουδετερωθούν με κάθε μέσο και τρόπο τα «πολεμικά εργαλεία» του εχθρού. Νααποκαλυφθούν οι δούρειοι ίπποι που έχει ενσπείρει στιςτάξεις μας, να πειστούν οι