Ταξίδι στην ΑΕΚ του Πομώνη

Κάθε φορά που αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο να σκεφτεί δίχως πίεση, συνειδητοποιώ ότι αυθόρμητα ταξιδεύω στα παιδικά μου χρόνια... Εκείνο το τεράστιο ξύλινο ραδιόφωνο στην κουζίνα της Οδού Λήμνου στην Πλατεία Αμερικής παίζει ακόμη.Οι φωνές των παλιών "Διακογιάννηδων" της εποχής αντηχούν στα αφτιά μου σε ένα ταξίδι μαγικό, μοναδικό...Το σκαμνί είναι γυρισμένο ανάποδα για γούρι, για να βάλει γκολ η ΑΕΚ. Αρχές δεκαετίας του '70. Οι πρώτες μου θύμισες. Οι κιτρινόμαυρες ριγέ φανέλες, ο Τιμοθέου στα χαρτάκια της γκοφρέτας BINGO, και οι πλαστικές μπάλες που κρέμονταν από τα περίπτερα με την στάμπα "Πρωταθλήτρια 1971". Ούτε ο "Δικέφαλος" δεν υπήρχε τότε... Μιλάμε για τόσο παλιά...Μια βόλτα μερικά μέτρα πιο κάτω στην Οδό Σπάρτης, η ΑΕΚ χωρίς Μπάρλο ακόμη... Η αγωνία πάνω από ένα ξύλινο μαγικό κουτί το οποίο θα το ερωτευόμουνα ξανά χρόνια μετά στην άλλη άκρη της γης... Η Κυριακή ήταν ημέρα ιεροτελεστίας. Δεν θυμάμαι ποτέ να έτρεχα στις εκκλησίες και αν με έβαλαν να το κάνω, μου ήταν τόσο αδιάφορο που δεν το θυμάμαι... Η δική μου εκκλησία, το δικό μου μυστήριο λάμβανε χώρα σε εκείνη την κουζίνα, με εκείνο το ραδιόφωνο και τον Κωνσταντινίδη τον "Ντουλάπα" πρωταγωνιστή. Μετά τον "πούλησα" για τον Σιδηρόπουλο με την ολόμαυρη φορεσιά, την τεράστια φαβορίτα και την άγρια μούρη.Η Κυριακή αποτελούσε την κορύφωση της αγωνίας μιας ολόκληρης εβδομάδας. Γύρω στο μεσημέρι και ενώ είχαμε πάει την παραδοσιακή επίσκεψη στους παππούδες, εγώ βιαζόμουνα να γυρίσω πίσω, να ταμπουρωθώ στον δικό μου μαγικό κόσμο και να συναντήσω εκείνη που με έκανε να καρδιοχτυπώ. Ήξερα ότι την αγαπούσα, ένιωθα το μοναδικό συναίσθημα της απόλυτης λατρείας από τότε...Μια φωτογραφία της, αφίσα της εποχής, ασπρόμαυρη θα πρέπει να ήταν, ακουμπισμένη δίπλα στο ραδιόφωνο για να βλέπω τους πρωταγωνιστές, τους παιδικούς μου ήρωες. Και σε όλα αυτά η αγωνία ακόμη μεγαλύτερη γιατί έπαιζε η ομάδα του παππού. Δεν ήθελα να την δω να μην κερδίζει και να στεναχωριέται ο παππούς...Ψέμματα έλεγα όμως... Εγώ ήθελα να κερδίσει. Για μένα.  Εγώ ένιωθα έτσι. Απλά ο παππούς μου είχε μάθει να νιώθω έτσι...Είχα ακούσει εκείνη την ιστορία για μια μακρινή πόλη, την πιο όμορφη στον κόσμο, από εκεί που ήταν ο παππούς, από εκεί που ήταν και η ΑΕΚ του, η ΑΕΚ μου... Την συνάντησα όπως έπρεπε με όλες τις τιμές, την Πόλη του, την Πόλη μας πριν από ένα χρόνο μαζί με τον Στράτο μου. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω στο υπόλοιπο της ζωής μου να συγκινηθώ με τόση ένταξη ξανά. Ποτέ...Νοσταλγώ τα παιδικά συναισθήματα... Είναι ανάσες ζωής στην κατάρα του σήμερα...  Δεν βρίσκω χρόνο να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ ότι είμαι ακόμη παιδάκι, έτσι θέλω να νιώθω... Πολλές φορές παλιότερα που είχα έστω και πέντε λεπτά περίσσευμα από την αηδία της καθημερινότητας, έκλεινα τα μάτια μου για λίγο, έφερνα πίσω εικόνες του παρελθόντος και κέρδιζα αμέτρητα χάδια ζωής μέσα στην αντάρα του μυαλού μου...Ο Γιώργος μου κοντεύει 17... Θυμάμαι στα χρόνια του, τόσο κοντινά για μένα ακόμη, είχα αποκτήσει εκεί στην Αμερική το πρώτο μου αυτοκίνητο. Θωμά το φώναζα... Τον είχα Θεό μου τον Μαύρο. Με έκανε ευτυχισμένο... Είχα και μια μπλούζα μάλλινη (!!!) της ΑΕΚ με το Νο11 στην πλάτη. Έβγαινα μόνος μου στην άλλη άκρη του κόσμου και έπαιζα μπάλα με τέρμα τον συρμάτινο φράκτη του σχολείου. Ήμουνα ο Μαύρος και απέναντι μου ο Σαργκάνης. Τον είχα διαλύσει και εγώ...Πέρασαν τόσα χρόνια μα είναι τόσο κοντινά όλα. Μακρινά είναι μόνο αυτά που βιώνουμε τώρα... Είναι τόσο μακρινά... Τι σχέση έχει αυτό το πράγμα με την ΑΕΚ που αγάπησα;Λωποδύτες που βρίσκουν λύτρωση κάτω από τις φτερούγες του Δικέφαλου, ευκαιριακοί μπαγλαμάδες που παραγοντίζουν στην πλάτη του λαβωμένου αετού φτιάχνοντας προφίλ για τον έξω κόσμο, προφίλ ανυπαρξίας και μηδενικής υπόστασης...Θα ήθελα να είχα μείνει μακριά από όλα αυτά... Με πληγώνει η ΑΕΚ του σήμερα. Στην περίπτωση μας αφήσαμε εμείς οι ίδιοι κάποιους φιλόδοξους αστέρες του απόλυτου μηδέν, να δολοφονήσουν το ιερότερο κειμήλιο της ζωής μας  Για αυτό ευθυνόμαστε όλοι μας. Είμαστε όλοι συμμέτοχοι στο έγκλημα που διαπράχθηκε...Θα κλείσω για λίγο τα μάτια μου... Θα σβήσω το σήμερα, γιατί θέλω να ξανανιώσω απλά ΑΕΚ, χωρίς βάρη και ευθύνες, χωρίς πρέπει και θα... Θέλω την ΑΕΚ μου πίσω καθάρματα...Νίκος Αγγελίδης