Στείλτε τους σε μια.... κηδεία!

Καλημέρα σε όλους. Δε θα μιλήσω για ποδόσφαιρο, για συστήματα, για βαθμολογία και τα συναφή σήμερα. Σήμερα αποφάσισα να γράψω για την βλακεία που μας δέρνει όλους. ΟΛΟΥΣ. Είναι δυνατόν να είμαστε έτοιμοι να θρηνήσουμε ξανά τον χαμό ενός πιτσιρικά για οπαδικές διαφορές; Μακάρι όλα να πάνε καλά με τον νεαρό που χαροπαλεύει αν και οι πληροφορίες που έρχονται δεν είναι καλές. Πριν από μερικά χρόνια αποχαιρέτισε το σπλάχνο της η μάνα και ο πατέρας του Φιλόπουλου. Μπορούσε να είναι και η μάνα και ο πατέρας ενός παιδιού από την Θύρα 7 από την θύρα 4 και πάει λέγοντας. Το έχω γράψει και παλαιότερα ότι ο πόνος και ο χαμός έχουν ένα χρώμα: το μαύρο και δεν είναι χρώμα ομάδας ή προτιμήσεων. Είναι το χρώμα της θλίψης και της απόγνωσης... Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει: ας μην μπλέκουν σε επεισόδια για να μην κινδυνεύει η ζωή τους. Σωστό και επαυξάνω. Αλλά το ζητούμενο είναι το γιατί μπλέκουν σε επεισόδια. Ποιος τους οπλίζει το χέρι. Οι επικεφαλείς; Τα μεγάλα κεφάλια; Η πλύση εγκεφάλου γίνεται από λίγους και την πληρώνουν οι πολλοί. Ναι, φταίνε και τα καταραμένα ΜΜΕ. Η φάρα μου. Συμφωνώ. Όταν διαβάζεις πρωτοσέλιδα που δυναμιτίζουν, έχεις και εσύ την ευθύνη που πατάς το πληκτρολόγιο... Μεγαλύτερη ευθύνη όμως έχουν και οι διοικήσεις. Που είναι όμηροι αυτών των λίγων. Να βγάλω ανακοίνωση και  να κακοκαρδίσω τα παιδιά; Να πάω εναντίον τους; Να τους ρίξω την ευθύνη; Για ποιο λόγο; για να κάνουν αποχή την επόμενη εβδομάδα ή για να έρθουν στο γήπεδο για "εκδίκηση;" Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Ξέρετε κάτι; Συγχωρέστε με. Για μένα ένας τρόπος υπάρχει να παραδειγματιστούν αυτοί που μπαίνουν μπροστά γιατί τους στέλνουν οι από πίσω, τα μεγάλα κεφάλια. Ξέρετε ποιος είναι ο τρόπος; Μαζέψτε τους σε μια κλούβα όταν τους συλλαμβάνετε και αναγκάστε τους να παρακολουθήσουν μια κηδεία. Μακάβριο και χαζό το ξέρω ως σκέψη. Αλλά θα ήθελα να δουν την μάνα και τον πατέρα και τον αδελφό όταν αποχαιρετούν έναν νέο άνθρωπο. Που έφυγε για τον οποιοδήποτε λόγο από τη ζωή. Να δουν τι άφησε πίσω του. Να δουν τους χαροκαμένους γονείς να τον αποχαιρετούν πάνω από το φέρετρο και να κρέμονται πάνω του όταν ετοιμάζεται να τον υποδεχθεί η γη.... Δεν παραληρώ ούτε γράφω βλακείες. Πριν από ένα χρόνο έχασα τον αγαπημένο μου αδελφό. Η στιγμή του αποχαιρετισμού, η στιγμή που τον είδα παγωμένο στην κάσα θα με συντροφεύει μέχρι να πεθάνω. Από εκείνη τη μέρα σεβάστηκα περισσότερο το προνόμιο της ζωής, Και εκτίμησα ακόμη περισσότερο την αξία της ζωής. Το θέμα είναι πως πολλά από αυτά τα παιδιά δεν έχουν εκτιμήσει την αξία της ζωής. Τι σημαίνει απώλεια. Να πάνε σε μια κηδεία και να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση του μακαρίτη. Να βάλουν στη θέση του γονιού τους δικούς τους γονείς. Για να πάρουν γαμώ την πουτάνα μου χαμπάρι τι σημαίνει απώλεια ζωής. Σόρρυ για το ξέσπασμα αλλά είμαι πολύ θυμωμένος. Πάρα πολύ. Γιατί σε αυτή την εποχή που ζούμε έχουμε χάσει τη μπάλα. Για την γαμώ-μπάλα.