Πρώτα φοβήθηκε, μετά κουράστηκε...

Τρεις μέρες μετά το τέλος του ματς του Ολυμπιακού με την Παρί οι συζητήσεις και οι απορίες όλων αφορούν το ίδιο πράγμα, αν δηλαδή οι παίκτες του πρωταθλητή πήραν οδηγία από το Μίτσελ να γυρίσουν στην άμυνα και να αφήσουν τη μπάλα στην Παρί για να την περιμένουν, ή αν συνέβη κάτι άλλο μαγικό και περίεργο. Δεν ήθελα να καταθέσω εντυπώσεις, ή να γράψω τι νομίζω: προτίμησα να αφήσω να περάσει μια μέρα και να το συζητήσω με κάποιους παίκτες του Ολυμπιακού ώστε να πάρω μια γνώμη. Ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Ότι δεν υπήρξε καμία οδηγία οπισθοχώρησης, αλλά και καμία ενθάρρυνση να συνεχιστεί το ίδιο πρέσινγκ! Υπήρξε μόνο μια συζήτηση από αυτές που, όπως λένε οι παίκτες, συνηθίζει ο Μίτσελ: τους είπε πολλά μπράβο, τους είπε να μην αφήσουν από τα μάτια τους τον Ιμπραϊμοβιτς και τον Καβάνι, να ελέγξουν όσο μπορούν τη μπάλα, όπως στο πρώτη ημίχρονο, και να την αλλάζουν γρήγορα και να βοηθάνε ο ένας τον άλλο στα μαρκαρίσματα – απλά πράγματα δηλαδή. Κάποτε ένας καλός προπονητής μπάσκετ, μου είχε πει ότι στα τάιμ άουτ οι παίκτες κρατάνε το 30% όσων λένε οι προπονητές: σκεφτείτε ότι μιλάμε για μπάσκετ, δηλαδή για παιγνίδι τελείως σχηματικό! Στο ποδόσφαιρο οι τεχνικές οδηγίες στο ημίχρονο δε μπορεί παρά να είναι κάτι πολύ γενικό – εκτός αν υπάρχει κάτι που να πρέπει να ειπωθεί ειδικά σε ένα ή δυο το πολύ παίκτες. Ο Μίτσελ π.χ είπε δυο κουβέντες παραπάνω στο Φουστέρ και στον Τσόρι, πιθανότατα γιατί μιλάνε την ίδια γλώσσα.Το τι εκτιμώ και πώς τακτικά έγινε, το έγραψα στη SportDay. Νομίζω ότι όταν ο Μπλαν πέρασε στο ματς το Λαβέτσι (όχι στα δεξιά της επίθεσής της Παρί, όπως περιμένουμε, αλλά στα αριστερά) κι έστειλε στη δεξιά πλευρά τον Καβάνι, τρόμαξε λίγο τους μέσους του Ολυμπιακού – ίσως και τους ακραίους μπακ που στα ένας εναντίον ενός ζητούσαν βοήθειες. Οι χαφ του Ολυμπιακού υποχρεώθηκαν να πάνε να βοηθήσουν το Μανιάτη και τον Μπονγκ, ενώ στο πρώτο ημίχρονο, με πολύ κουράγιο, αυτές τις βοήθειες τις έδιναν κυρίως οι στόπερ αλλά κι ο Βάις, που ήταν παντου! Στο δεύτερο μέρος, από το πρώτο λεπτό (όχι τυχαία η Παρί κερδίζει ένα κόρνερ στο 2' της επανάληψης), οι μέσοι δεν πάνε στη μπάλα, αλλά πάνε να καλύψουν τον συμπαίκτη ακραίο μπακ. Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός πρώτα φοβήθηκε και μετά κουράστηκε! Οι τέσσερεις που έπαιζαν μπροστά (Μήτρογλου, Τσόρι, Βάις, Φουστέρ) περιμένοντας τους υπόλοιπους ν ανεβούν να πρεσάρουν, αλλά οι υπόλοιποι δεν το έκαναν. Το κακό για τον Ολυμπιακό έγινε όταν αποδείχτηκε πως ο Μίτσελ έχει τη νοοτροπία αυτών που έπαιζαν μπροστά και όχι το φόβο των πίσω. Οταν ο Μίτσελ έβαλε τον Κάμπελ, αυτό που ήθελε ήταν να βγει η ομάδα: να υποστηρίξουν οι χαφ την επίθεση. Όμως η Παρί είχε στήσει το φλιπεράκι στη μεσαία γραμμή και είχε βρει ρυθμό: η είσοδος του ακραίου Κάμπελ αντί ενός κόφτη, ήταν η αρχή του τέλους αλλά ο πιλότος της αυτοκαταστροφής είχε μπει προηγουμένως.Οσο περνάνε οι μέρες ολοένα και περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτό που έλειψε κυρίως από τον Ολυμπιακό δεν ήταν η ενέργεια, αλλά η κοινή σκέψη – αυτό που αποκτούν οι ομάδες με το χρόνο. Στον Ολυμπιακό υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες αλλά πολλοί νεοφερμένοι παίκτες. Ακόμα και το καλό πρώτο ημίχρονο έχω την εντύπωση ότι ήταν το άθροισμα πολλών καλών μεμονωμένων αποδόσεων και όχι αποτέλεσμα μιας οργάνωσης παιγνιδιού, όπως εκείνη που είχε ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε, που είχε φυσικά κι αυτός τα δικά του κλαταρίσματα. Μια ομάδα μπορεί να κλατάρει απο δυνάμεις: είχε συμβεί στο Ολυμπιακός - Μέταλιστ κάποτε, όταν ο Βαλβέρδε είχε χάσει απο τραυματισμούς δυο παίκτες. Μπορεί όμως και να κλατάρει γιατί δεν ξέρει πως να ανταπεξέλθει σε μια αγωνιστιή δυσκολία, πως δηλαδή να λύσει ένα πρόβλημα που βρίσκει ξαφνικά μπροστά της. Και μπορεί άνετα να συμβούν και τα δυο.Νομίζω ότι στο πρώτο ημίχρονο όλοι οι παίκτες του Ολυμπιακού έδωσαν κάτι παραπάνω για να διακριθούν. Οι μεμονωμένες αυτές καταθέσεις ψυχής, πάθους και αγωνιστικότητας, έβγαλαν μια πολύ καλή γενική εικόνα. Οσο το παιγνίδι προχωρούσε η ομάδα έπρεπε να κρατηθεί από την συλλογικότητα της, τη συνοχή της, το παιγνίδι της: αλλά ο χρόνος που δουλεύουν όλοι αυτοί μαζί είναι λίγος, ενώ απέναντι υπήρχε μια ομάδα στην οποία τρία χρόνια τώρα παίζουν σχεδόν οι ίδιοι παίκτες. Το ότι έχει αλλάξει τρεις προπονητές σε τρία χρόνια η γαλλική ομάδα δεν σημαίνει και πολλά: ο κορμός είναι ίδιος, το δέσιμο μεγάλο, η γνώση αρετών και αδυναμιών εξαιρετική. Στον Ολυμπιακό υπάρχει κάμποσο ταλέντο, πολύ όρεξη, αλλά ακόμα όχι μια ομάδα που θα αμυνθεί συνολικά, θα κινηθεί όλη μαζί, θα στηθεί αν χρειαστεί πίσω από τη μπάλα: αυτά φοβάμαι πως ακόμα αργούν.Οι προπονητές είναι χρήσιμοι στο σχεδιασμό, καθοριστικοί στα αποδυτήρια, απαραίτητοι για την εκτέλεση του εβδομαδιαίου προγράμματος, καμιά φορά μπορεί και να παρέμβουν καίρια την ώρα του ματς. Όμως, συνήθως, το ματς και η διαχείρισή του είναι δουλειά του παίκτη: αυτός καταλαβαίνει πάντα τι γίνεται στον αγωνιστικό χώρο καλύτερα από τον καθένα. Κάποτε ο Αντώνης Γεωργιάδης σε ένα τελικό Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός είπε στο ημίχρονο ότι θα βγάλει τον βαρύ Παπαγγέλη, θα βάλει τον πιο δημιουργικό Τόγια και η ομάδα θα πρέπει να ανεβεί πιο ψηλά και να κρατήσει μπάλα για να γυρίσει το σε βάρος της 0-1. Ο Αναστόπουλος, τότε παίκτης, του είπε ότι μάλλον δεν έχει καταλάβει τι γίνεται και πως αν δεν τακτοποιηθούν πιο σωστά στην άμυνα, θα βρέξει γκολ. Ο Γεωργιάδης επέμενε και στο δεύτερο ημίχρονο έβρεξε γκολ. Και την επόμενη γιαούρτια…