Που είσαι βρε Γιώργο;

H εθνική ξεκινάει την προσπάθειά της να προκριθεί στην τελική φάση μιας διοργάνωσης και από την αποστολή της λείπει ο Γιώργος Καραγκούνης: δε θυμάμαι πόσα χρόνια έχει να συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι δέκα; Είναι δώδεκα; Θα σας γελάσω. Αν ο Κάρα είχε κόψει το ποδόσφαιρο η απώλειά του θα ήταν πάντα μεγάλη, αλλά το γκρουπ των συμπαικτών θα το είχε πάρει απόφαση σεβόμενο την επιθυμία του: ακόμα και ο σκληρότερος στρατηγός έχει δικαίωμα στην αποστρατεία. Αλλά ο Γιώργος Καραγκούνης, πολεμιστής από κούνια, αρχηγός της ομάδας και καλύτερός της παίκτης στο τελευταίο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα (κι όχι σε κάποιο τουρνουά όπου δώσαμε φιλικά), αρνείται να αποστρατευτεί, παραμένει μάχιμος και μοιάζει εξόριστος από αυτό που είναι το απόλυτο βασίλειό του, δηλαδή η Εθνική του ομάδα. Η απουσία του δεν είναι απλά τεράστια: για όποιον καταλαβαίνει προκαλεί πίκρα, ίσως και οργή.     Τον έχουμε αδικήσει όλοι τον Καραγκούνη κι αυτό το καταλαβαίνουμε τώρα που πλησιάζει το μεγάλο του φινάλε. Δεν μιλάω για τους άρρωστους που τον βρίζουν και τους κολλημένους που δεν τον κατάλαβαν ή για αυτούς που ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να κατανοήσουν την πολυποίκιλη προσφορά του κρυμμένοι πίσω από κλισσαρισμένες κρίσεις που επαναλαμβάνονται σαν ψαλμωδίες σε μνημόσυνα («είναι αργός», «καθυστερεί το παιγνίδι», «πέφτει κάτω» κτλ). Ολοι αυτοί υπερασπίζονται συνήθως το λάθος της αρχικής τους εκτίμησης: δεν πίστεψαν ποτέ ότι ο στραβοκάνης χαφ του Παναθηναϊκού με την τεράστια καρδιά θα κάνει την καριέρα που έκανε και όσο η καριέρα του μεγάλωνε τόσο μεγάλωνε και η απογοήτευσή τους για το λάθος. Οι συστηματικοί επικριτές του Κάρα είναι κυρίως αυτοί των οποίων τις κρίσεις εξευτέλισε δια της επιτυχίας: η επιτυχία του άλλου, συχνά θολώνει το μυαλό εκείνου που δεν την περίμενε. Αυτοί δεν αδίκησαν τον Καραγκούνη: απλά ακόμα και σήμερα τον μειώνουν αδυνατώντας να δεχτούν ότι έσφαλαν. Τον Γιώργαρο τον αδικήσαμε κυρίως εμείς που του αναγνωρίσαμε και προσόντα και ποδοσφαιρική πονηριά και χαρισματικότητα. Τον αδικήσαμε γιατί ποτέ δεν τολμήσαμε να πούμε ότι στην ιστορία του εθνικού μας συγκροτήματος την τελευταία δεκαετία των επιτυχιών του δεν υπήρξε κανείς σημαντικότερος, κανείς πιο καθοριστικός, κανείς πιο σπουδαίος, κανείς πιο μάγκας. Αν το φωνάζαμε λίγο, θα του είχαν φερθεί καλύτερα και στον Παναθηναϊκό: θα τον σέβονταν σίγουρα περισσότερο.    Δεν προσπαθώ να σας πείσω: κάνω την αυτοκριτική μου αφού κι εγώ τον αδίκησα και νοιώθω ότι φταίω. Δυο χρόνια πριν, όταν ξεκίνησε η καριέρα του Σάντος στην Εθνική έκανα ενστάσεις για την επιμονή του Πορτογάλου να κρατήσει τον Κάρα στο τιμόνι της Εθνικής. Εγραφα το Σεπτέμβρη του 2010 ότι δεν είναι δυνατόν ο Σάντος να κρατήσει ως τιμονιέρη της Εθνικής τον 33χρονο τότε Καραγκούνη, που αν και εφόσον η Εθνική μας προκριθεί θα φτάσει στα τελικά του Euro στην Πολωνία ενώ θα είναι ήδη 35 χρονών. Παρομοίαζα βλακωδώς και λανθασμένα την εμπιστοσύνη του Σάντος στον Καραγκούνη με την επιμονή που είχε δείξει  ο μακαρίτης ο Παναγούλιας το 1994 στους βετεράνους του όταν πήγε στα τελικά