Μια φόρα κι ένα καιρό ο Τσάβι κι ο Ινιέστα…

Τελείωσε όπως το 2008 στην Αυστρία και το 2010 στη Νότιο Αφρική, δηλαδή με τους Ισπανούς να πανηγυρίζουν. Κάποιους τους χάλασε το γεγονός ότι το έργο είχε για τρίτη φορά το ίδιο τέλος – πρόβλημά τους. Στο ποδόσφαιρο, όπως και στο σινεμά, όταν στο τέλος κερδίζει ο καλός, το κοινό διασκεδάζει: οι Ισπανοί έχουν μετατρέψει τις διοργανώσεις σε περιπέτειες στις οποίες οι ίδιοι κρατάνε το ρόλο του σούπερ ήρωα που ό,τι κι αν του συμβεί στο τέλος κερδίζει.Όχι γιατί είναι τυχερός ή γιατί τον βοηθά ο Θεός, αλλά γιατί είναι καλός και το καλό στις περιπέτειες θριαμβεύει. Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί βρήκαν υπερβολικό το 4-0 με το οποίο στραπατσάρισαν τους Ιταλούς: οι μεγάλοι θυμήθηκαν την καταστροφή της Σκουάντρα Ατζούρα το 1970 από τη Βραζιλία μετά τη νίκη της και τότε επί των Γερμανών – το σκορ (4-1) επέτρεπε συγκρίσεις. Εγώ πάλι λέω ότι μια εμφατική νίκη ήταν απαραίτητη, όχι για την Ισπανία, αλλά για την ιστορία: η πρωτιά των Ισπανών στην ιστορία έπρεπε να γίνει με τον πλέον θεαματικό τρόπο, ώστε να μην υπάρχουν σκιές και αντιρρήσεις. Το 4-0 δίνει στην Ισπανία τη λαμπρότητα που της αξίζει. Πριν αρχίσει το τουρνουά έγραφα ότι όποιος θέλει να το κατακτήσει πρέπει να αποκλείσει ή να κερδίσει τους Ισπανούς: αυτή είναι η μεγάλη ομάδα του καιρού μας. Το εντυπωσιακό στην περίπτωση είναι ότι φτάνουν σε αυτό τον καθολικό θρίαμβο έχοντας απόντες τρεις από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του 2008: ο τότε πρώτος σκόρερ Βίγια, ο εκ των ΜVP Σένα και ο ηγέτης της άμυνας Πουγιόλ παρακολουθούσαν το ματς του Κιέβου από τις εξέδρες, αλλά η απουσία τους πέρασε περίπου απαρατήρητη. Η Ισπανία πέτυχε τα περισσότερα γκολ στο τουρνουά, έτρεξε πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα και δέχτηκε μόλις ένα γκολ. Και κυρίως κατέδειξε ότι το μυστικό της επιτυχίας της είναι το παιγνίδι της – αυτό που διάφοροι επιχείρησαν να συκοφαντήσουν μπερδεύοντας την τεχνική της ανωτερότητα με τη σκοπιμότητα. Εφτασαν μάλιστα να κατηγορούν την πρωταθλήτρια γιατί κράταγε πολύ τη μπάλα, γιατί έκανε λέει πολλές πάσες, γιατί δεν έκανε πολλές επιθέσεις – επισημάνσεις σχεδόν εμπαθείς.Οι Ισπανοί έκαναν σε όλα τα ματς πιο πολλές επιθέσεις από τους αντιπάλους τους, κράτησαν τη μπάλα πιο πολύ, έκαναν λιγότερα φάουλ, αμύνθηκαν πάντα χωρίς τον παραμικρό πανικό, πήραν ελάχιστες κάρτες και έτρεξαν όσο κανείς: αν για αυτό είναι κατακριτέοι, συγνώμη αλλά όποιος τους κατακρίνει δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο. Αν κάποια παιγνίδια τους υπήρξαν βαρετά η ευθύνη είναι των αντιπάλων τους που έτρεχαν αλαφιασμένα πίσω τους προσπαθώντας να πάρουν τη μπάλα και όταν την έπαιρναν δεν ήξεραν τι να την κάνουν! Οι Ισπανοί έκαναν κι αυτή τη φορά κάθε αντίπαλο να φαίνεται μικρός, όχι γιατί κέρδισαν το τρόπαιο, αλλά γιατί το έκαναν περίπου κάνοντας πλάκα σε όλους! Μόνο οι Πορτογάλοι κατάφεραν να τους δημιουργήσουν προβλήματα κι αυτοί όμως για να φτάσουν το ματς στα πέναλτι χρειάστηκαν στην παράταση την τύχη και την ικανότητα του τερματοφύλακα Πατρίτσιο. Ποιο είναι το πρόβλημα των Ισπανών; Ότι τις διοργανώσεις τις μεγάλες τις βλέπουν τρεις κατηγορίε